CV3..Οι πρώτες μου..(ιστορία)

Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι, ήταν στους ώμους του θείου, σε διαδηλώσεις, ίσως γιατί ήταν κάπως έντονες οι στιγμές.. Θυμάμαι βαρκάδες, για ψάρεμα, με το θείο και το μπαμπά στα κουπιά. Μια γαλάζια παλιά ξύλινη βάρκα. Μια αηδία, όταν τα καβούρια δραπέτευσαν στο πορτμπαγκάζ και έκαναν τα χταπόδια κιμά. Τον απόλυτο τρόμο, όταν μπαίνοντας στην κουζίνα, την βρήκα γεμάτη καβούρια να περπατούν αργά και βασανιστικά κατά πάνω μου.
Η πρώτη μου επαφή με την αδικία. Στην αυλίτσα της πρώτης φωτογραφίας στον Πειραιά Έπλυνα να χέρια μου και ανακάλυψα ότι όταν τα κουνώ έντονα και δημιουργείται ισχυρό ρεύμα αέρα στεγνώνουν!!! Έτρεξα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου και με μάλωσε γιατί νόμιζε ότι τα σκούπισα στα ρούχα μου.

Το τερατώδες αμερικάνικο ταξί που οδηγούσε ο αδελφός της μητέρας μου.

http://mtubmuseumbus.skynetblogs.be/ Foto=JNLA4I63

Το υπεραστικό Magirus Deutz που ανέλαβε όταν έφυγε από τα ταξί.


Τα συχνότατα ταξίδια στην Τρίπολη. Σταμάταγε το πούλμαν στην Β.Κωνσταντίνου και με πάσαραν από το παράθυρο Καθόμουν στο θρόνο του συνοδηγού και άλλαζα 45αρια δισκάκια στο πικάπ Τον τρόμο τις πρώτες φορές στη θέα του χάους από το παραθυράκι της πόρτας στον κολοσούρτη και τον αχλαδόκαμπο όταν το μπροστινό μέρος του πούλμαν κρεμόταν στο γκρεμό.
Η πρώτη μου τσαντίλα. Μια Κυριακή ωραία αλλά κουραστική. Αναχώρηση με το πατέρα μου από Πειραιά, άφιξη στην Γλυφάδα μετά από μια αιωνιότητα με τα λεωφορεία της εποχής. Μπάνιο. Βόλτα στη μαρίνα. Λούνα πάρκ. Επίσκεψη και μεσημεριανό στο εξοχικό φίλου(ναι ήταν εξοχή η Γλυφάδα το 66) . Κουβέντα κουβέντα κουβέντα.. μελέτησα και ζωγράφισα, από όλες τις γωνίες, το μηχανισμό ενός αναδιπλούμενου τραπεζιού, που μου έκανε εντύπωση (είχα την πετρια εκ γεννητής). Κάποια στιγμή, βράδιαζε πια, έβαλα τις φωνές (πράγμα τόσο σπάνιο που το λάμβαναν υπόψιν όταν συνέβαινε).
Η πρώτη μου επανάσταση (βουβή). Με τον πατέρα μου είχαμε πολύ καλή σχέση. Το μόνο σημείο τριβής ήταν η ημερήσια ποσότητα τροφής που έπρεπε να καταναλώνω. Κάποια στιγμή είπε την μαγική κουβέντα:”Άκου να σου πω, εδώ γίνεται ότι λέω εγώ!”. Άνοιξα κι εγώ την πόρτα και πήρα δρόμο. Δε θυμάμαι που πήγαινα πέρασα μπροστά από το καλλιμάρμαρο από το 1ο νεκροταφείο και με βρήκε τυχαία οικογενειακός φίλος κάπου στη Βουλιαγμένης.
Τα εμβόλια, που μετά το πρώτο, όταν αντιλαμβανόμουν τον παιδίατρο, εξαφανιζόμουν στα πιο απίθανα σημεία, βοηθούμενος και από το μικρό μου μέγεθος.
Την πρώτη μου επαφή με το μπουζούκι, όταν επισκεπτόμασταν οικογενειακό φίλο, θυρωρό σε πολυκατοικία στο κολονάκι και περνούσα ώρες μαγεμένος ακούγοντάς τον να παίζει.
Η πρώτη δική μου καρεκλίτσα. Μεταλλική πολυθρονίτσα μπλε μεταλλικό με κόκκινο πλαστικό πλεκτό κορδόνι. Καθόμουν και παρακολουθούσα τις κοπέλες του ατελιέ να δουλεύουν. Καθόμουν και απασχολούσα τις πελάτισσες που έστηνε η μητέρα μου για την πρόβα. Αυτές ήταν οι πρώτες μου “δουλειές”.
Οι κοπέλες του ατελιέ μαζί με το ανωτέρω θείο είχαν αναλάβει το ρόλο του babysiting. Με πήγαιναν βόλτες με τάιζαν με έπαιζαν και γενικά με κακομάθαιναν..
Η πρώτη μου μπάλα. Μπλε σκούρο με λευκές και κίτρινες τελίτσες σαν έναστρο ουρανό. Κάνανε διάλυμα και πηγαίναμε να παίξουμε στο κοντινό παρκάκι.
Τα άπειρα κουκλάκια μου που αν δεν ήταν όλα παρόντα δεν κοιμόμουν.
Την πρώτη μου ραπτομηχανή. Μια αντίκα επιτραπέζια χειροκίνητη, με την όποια έφτιαξα τα πρώτα ρούχα για τις κούκλες μου, από τα απίθανα ρετάλια του ατελιέ. Ευτυχώς οι γονείς μου δεν ήταν ομοφοβικοί και δε χρειάστηκε να παίζω με όπλα για να αποδείξω πόσο άντρας θα γινόμουν.
Το πρώτο από τα τρία ποτήρια πού έχω σπάσει στη ζωή μου. Είχα και έχω ακόμα μεγάλη εξάρτηση με το νερό. Μέσα σε τόσο κόσμο κανείς δεν καταλάβαινε την ανάγκη μου. Κάποια φορά αποφάσισα να αυτοεξυπερετηθώ. Σκαρφάλωσα σε μια καρέκλα, μετά στο πάγκο τις κουζίνας, άνοιξα το ντουλάπι και τεντώθηκα να φτάσω ένα ποτήρι αλλά δυστυχώς μετά από μακρά προσπάθεια, το μόνο που κατάφερα ήταν να μου γλιστρήσει από τα ακροδάχτυλα στο κεφάλι και μετά στο πάτωμα. Όπααα!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (;)