πρώτο ταξήδι..

ΠΡΟΣΟΧΉ! το ABC αδρανεί.. οι ορθογράφοι τη βόλτα τους..:)

έτυχε ναύλος για το Πόρο..
αλλά ας το πάρουμε από την προιστορία..
έμαθα να κολυμπώ.. (να επιπλέω μη φαντασήτε ότι έκανα πεταλούδα).. και να περπατώ την ίδια περίοδο.. και τα συμπάθησα και τα δύο εξίσου.. στα έκτα γεννέθλιά μου το 1970.. παρέλαβα μιά τεράστια φουσωτή βάρκα άσπρομπλεκόκκινη.. με την οποία έκανα κάμποσα μίλια.. το 74 ένας θείος μου πήρε μιά ασπρογαλάζια πλαστική βαρκούλα με κουπιά.. με την οποία έκανα ακόμα περισσότερα.. έβλεπα και τα πανιά και ζήλευα.. το 72 παράλίγο να πάρει ο πατέρας μου ένα ιστιοπλοικό που το είχε κι αυτός από μικρός μαράζι.. αλλά έφυγε για εσπευσμένα για ταξίδι και δε τα κατάφερε.. το 79 πήρε ο αδελφός ενός φίλου ένα ιστιοπλοικό.. το επισκεφτίκαμε με τον κολητό μου και μας αναζοπήρωσε τη τρέλα.. αλλά δεν το δοκιμάσαμε εν πλω.. δέκα χρόνια αργότερα βρεθήκαμε με τον ίδιο αδελφό σε διπλάνα κρεβάτια στη βασική εκπέδευση στο ναυτικό.. δεν αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.. αλλά μου ξύπνησε πάλι την περιέργια.. και με έμαθε αρκετά απο θεωρία και ονοματολογία σχετικά με το θέμα.. μετά δύο χρόνια σε αντιτορπιλικό και έχοντας οργώσει το αιγαίο αρκετές φορές απολήθηκα αποφασισμένος να βρώ τρόπο να ασχοληθώ.. αλλά βέβαια βρήκα τρόπο να πέσω με τα μούτρα στη δουλειά πάλι.. δεν τα κατάφερα παρά το φθινόπορο του 93.. και μετά από πιέσεις του κολητού μου να πάρω το δίπλωμα.. στη σχολή πίασαμε φιλιες με κάποιους από τους συμαθητές.. ένας εκ των οποίων πριν ακόμα τελειώσουμε.. άρχισε να ψάχνει γιά σκάφος.. 13 νοέμβρη πήραμε το δίπλωμα.. μέχρι τις 25 είχαμε και σκάφος.. ένα gibsea 41,3 δέκα ετών.. αλλά με μηδενική πήρα όλοι μας.. αρχίσαμε διλά διλά να βγένουμε και να ξαναμπάινουμε στο λιμάνι.. μετά μικρά περα δόθε κοντά στη μπουκα του λιμανιού.. μετά σαλαμίνα για σουβλάκια.. και μετά μακρίτερα ως τι αίγινα..
τελικά μετά τα χριστούγεννα.. το τριήμερο των φώτων αποφασίσουμε να πάμε πέρα απο τα μονοήμερα ταξήδια και να πάμε μέχρι τον πόρο..
η σύνθεση δεν ήταν του γούστου μου.. 6 άνδρες.. ούτε στον παράδησο δε θα πήγαινα με ανδροπαρέα.. αλλά τι νακάνω.. πρώτο μεγάλο ταξήδι..
είμασταν.. εγώ κι ο κολητός μου.. ο ιδιοκτιτης (βουνήσιος αρκάς).. ένας ανηψιός του (βουνήσιος άναυτος και συνεχώς χαπακωμένος και άρωστος χωρίς καν να κουνάει).. ένας πέρσης (αγριοκάτσικο αλλά καμιά σχέση με νερό).. και ένας ΄φίλος του πακιστανός (καμιά σχέση με θάλασσα και συνεχώς άρωστος κι αυτός).. ένα επιπλέον τσίρκο με λίγα λόγια..
η πρώτη μέρα αναλώθηκε σε ετιμασίες και στο ταξήδι μέχρι τον πόρο.. χωρίς αέρα.. όπως είχε απιλήσει η ΕΜΥ.. χωρίς απρόοπτα.. με τη μεγίστη.. και την μηχανή φτάσαμε νωρίς το απόγευμα σε έναν άδιο Πόρο.. πλαγιοδετήσαμε πανηγηρικά μπροστά στο ΟΤΕ.. και πήγαμε για καφέ..
τώρα.. εκτός από άσχετοι στην πλέυση.. είμασταν και άσχετοι το δέσημο.. όσο πήναμε καφέ.. εναλλάξ μιά ο κολητός και μιά ο ιδιωκτήτης.. πήγαιναν να ελεγξουν.. και κάθε φορά π΄ροσθεταν κι ένα σκινι ακόμα.. το ανέκδοτο ήταν οτι ο πέρσης μας που ήταν νέος ωραίος και πέφτουλας.. είχε πλευρισει στο πιτσι πιτσι κάτι γιαπονέζες.. και λέγαμε.. τώρα θα έλθουν τίποτα καρατέκα συνοδοί.. και για να αποδράσουμε θα αναγκαστούμε να κόψουμε τα αναρίθμητα σχινιά που είχαν βάλει οι ανασφαλέις της παρέας..
το πρωί.. αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για να αποφύγουμε τη φουρτουνα που μας είχε υποσχεθεί η ΕΜΥ για την επομένη..
στο πρώτο κομμάτι της επιστροφής πήρα το τιμόνι εγώ.. (φωτογραφία επάνω) βγαίνοντας μεταξί Πορου και Μαιθάνων.. είδαμε κάμποσους ψαράδες να επιστρέφουν και να μας κάνουν κυματιειδή σήματα με τα χαίρια.. εμείς οι αφελείς δε τα σπουδεολογήσαμε.. τα πήραμε για νέες χορευτικές φιγούρες και συνεχίσαμε..
σιγά σιγά άρχισε το κούνημα.. οι λοιποί πήραν τα χαπάκια τους και κατακλήθηκαν στις καμπίνες.. μήναμε πάνω εγώ κι ο κολητός.. εγώ λόγω άνεσης.. είχα διασχίσει το αιγαίο με κάθε καιρό τόσες φορές.. κι ο κολητός.. λόγω πόρωσης και άγνιας κινδύνου..
εκεί στο πίσω μέρος της αίγινας πήρε τον έλεγχο ο κολητός μου.. και αρχισε το χονδρό κούνημα.. είχα περάσει αρκετές φορές το ανατολικό αιγαίο με 10 μποφόρ.. αλλά αυτό δε το είχα ξαναματαδει.. δε ξέραμε που είναι το πάνω και που το κάτω.. ο κολητός έβγαλε το υπόλοιπο ταξήδι.. μποτζαρισμένος όρθιος στον επίτονο.. που έτριζε εφιαλτικά.. και από το ύφος του καταλάβαινα πότε μου έρχετε το χοδρό νερό.. οι υπόλοιποι κάτω γύριζαν στις καμπίνες σα τους γαύρους που τους αλευρώνουν στη λαδόκολα.. εγώ ήταν σα να είμουν κόμικ.. έμπενε το νερό από πάνω στη νιτσεράδα και γέμιζε τόσο πού που άνοιγε τα κουμπιά πρίν βγεί από κάτω.. για μούδες (μείωση της ιστιοφορίας) ούτε λόγος μόνος μου.. και να έχω ακούσει για σπασμένους ιστούς που έχουν γυρίσει και έχουν εμβολήση το σκάφος.. αναρωτιόμουν που να είναι ο κόφτης για τα σιρματόσκηνα.. ούτε μπήκα στον κόπο να τον ψάξω.. ούτε χριάστικε ευτυχώς.. μετά από 4-5 ώρε θαλασσόδερμα.. φτάσαμε σε σχετικά καλη κατάσταση.. εγώ κι ο κολητός.. οι κάτω κάνανε κάποιες μέρες να συνέλθουν από τη ζαλάδα και τις μελανιές.. και εκτός από τον ιδιοκτήτη οι υπόλοιποι δεν ξαναμπήκαν σε πλεούμενο..
εμείς υποσχεθήκαμε να λαμβάνουμε υπόψην τις χειρονομίες των ψαράδων.. να προσέχουμε καλήτερα τις προβλέψεις για τον καιρό και να πέρνουμε μούδες πρίν το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο..