1 / 6 / 2024
.. και έτσι καθήμενος.. από σκαλί σε σκαλί.. αργά-αργά έφτασα.. να κάθομαι πια.. στο πάτωμα του.. πρώτου ορόφου και.. με την βοήθεια.. των λειτουργούντων μέλων μου.. ένα χέρι και.. ένα πόδι σηκώθηκα όρθειος.. ώστε να μπορέσω.. να βάλω το κλειδί.. και επί τέλους.. να ξεκλειδώσω την.. πόρτα του διαμερίσματος μου.. από 'κει και πέρα.. το μαξιλάρι μου.. βρισκόταν κάπου στα.. 3 μέτρα και.. τα οποία και.. τα κάλυψα αλλά.. παρ' όλων που.. νόμιζα ότι δεν νυστάζω.. μάλλον λάθος νόμιζα.. γιατί όταν με.. το καλό το έφτασα.. το εκτίμησα δεόντως.. μα μετά από.. 3-4 ώρες που ξήπνησα.. διαπίστωσα ότι ήταν.. η πρώτη φορά.. στην ζωή μου.. που ανεξαρτήτως με.. το τι έκανα.. ή τι έπαθα.. την άλλη μέρα.. όχι ατσαλάκωτος δεν ήμουν.. μα και τα.. 3-4 μέτρα που.. με χώριζαν από.. την τουαλέτα κινδύνεψα.. να τα διανύσω.. εκείνο το πρωί.. λες να ήταν.. ότι δεν είχα φάει.. πριν κοιμηθώ.. ίσως να μην.. το μάθουμε ποτέ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου