Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

ωράρια και bloging..

προσοχή!! οι ορθογράφοι να αποφύγουν την ανάγνωση του παρόντος!!
..ας αρχίσω πάλι από την αρχή..
η μητέρα μου άρχισε να δουλεύει από μωρό στο μανάβικο του πατέρα της, στα 10 πήγε να μάθει ραπτική τα απογεύματα και στα 11.. τελιώνοντας το δημοτικό.. άρχισε να να δουλεύει κανονικά όλη μέρα για ψύχουλα.. για να "μάθει τη δουλειά".. στα 15 για να απομακρυνθεί από έναν δεσποτικό πατέρα και την επαρχιακή νοοτροπία που την καταπίεζε.. ήλθε στην αθήνα.. δούλεψε σε οίκο ραπτικής μέχρι τα 18-19 που άνοιξε το δικό της..
ο πατέρας μου.. αν και στερνοπαίδι.. αναγκάστηκε από τις συνθήκες και από το χαρακτήρα του.. να επομιστεί απο νωρίς κάποιες από τις υποχρεώσεις της οικογέννιας.. στα 12 πήγε σε νυχτερινό σχολείο.. έκανε διάφορες δουλειές.. πάντα μιά πρωινή για την οικογένεια και μιά απογευματινή για το χαρζτιλίκι του και το βράδυ σχολείο.. από τα 13 ως τα 23 είχε μιά μόνημη πρωινή δουλειά στους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους και διάφορες απίθανες δουλειές απογεματινές.. από τυπογράφος ως χωροδιδάσκαλος.. μετά τα 18 που τέλειωσε το σχολείο όταν μπορούσε έκανε και κάποιες τρίτες δουλειές για να καλήπτει τα έξωδα της διατροφής του γιατί κι αυτός ήταν ιδιαιτέρως φαγανός.. και περασε διάφορες επαγελματικές σχολές.. ηλεκτρολόγος εφαρμωστής συγγολητής..
οι ζωές τους συναντήθηκαν όταν ήταν και οι δύο κάπου στα 20.. στα 23 παντρέφτικαν και και ο πατέρας μου άνοιξε ένα σφαιριστήριο και έκανε και απισκευές φλίπερ σε όλη την ελλάδα.. τα έσωδα ήταν τόσα που αποφάσισε να αφήσει την σταθερή δουλειά στους σιδηροδρόμους..
κάπου σε αυτή την κατάσταση.. στα 24 τους κάναμε την πρώτη μας συνάντηση..
από τότε που θυμάμαι τα ωράριά τους ήταν 18-20 ώρες τη μέρα.. αλλά είχαν κέφι.. και για διαλήματα για μπάλα με τα κορίτσια του ατελιέ.. και για εκδρομές με πουλμαν τρένα και πλοία κάθε τόσο.. μεγαλόνοντας κι εγώ θεωρούσα φυσιολογικά αυτά τα ωράρια.. αλλά και να χαίρεσαι με το αποτέλεσμα της δουλειάς σου.. από την αρχή είχα την αίσθηση ότι κάτι πρέπει κι εγώ να προσφέρω.. έκανα δουλίτσες του ατελιέ ή του σπιτιού και ένοιωθα περίφανος.. άρχισα να δουλεύω τα καλοκαίρια απο τα 13 σε διάφορες δουλειές.. όχι γιατί είχαν ανάγκη οι δικοί μου.. αλλά γιατί δεν ένοιωθα καλά να με πληρώνουν χωρίς να προσφέρω.. και ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα.. δεν είχα σκεφτεί ότι θα χρειαστεί να συνεχίσω να κάνω κάποια δουλειά που δε με διασκεδάζει.. έτσι πάντα έφευγα μώλις έυρισκα ευκαιρία από καθε δουλειά πριν βαρεθώ.. δουλεψα σε οικοδομές, βοηθος υδραυλικού, βοηθός ηλεκτρολόγου, σιδεράς, τζαμάς, μπογιατζής, ράπτης, τυπογράφος, γραφίστας, μηχανικός αυτοκινήτων, βοηθός λογιστού, εμπόριο εξαρτηματων επίπλων, ξυλουργός κλπ.. κάθε ένα ενάμιση χρόνο αλλαγή.. και το ναυτικό σα δουλειά το αντιμετώπισα.. παρα τα βαριά ωράρια είχα την πολιτέλεια να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα.. πήγαινα για μπάνιο 2-3 φορές τη βδομάδα έστω και νυχτερινό όλο το χρόνο.. ράφτινγκ καγιακ ορηβασία ιστιοπλόία.. το pc είχε μπει στη ζωή μου το 1983 αλλά το internet μώλις το 2000 κυρίως το google.. ο χρόνος που διέθετα ήταν ελάχιστος.. και δεν είχα την ανάγκη γρήγορης σύνδεσης.. κάποια στιγμή συζητούσα το ενδεχόμενο κάποιου ιντενετικού καταστήματος και στο ψάξημο έβαλα και adsl για να ψάχνω πιό έυκολα..
το 2004 μετά από 22 χρόνια που πήγαιναν έτσι τα πράγματα άρχισα να έχω τα πρώτα δίγματα κόποσης.. ίσως γιατί λόγω κάποιων εμπλοκών με την εφορία δε είχα τη δυνατότητα να αλλάξω δουλειά.. ίσως γιατί 22 χρόνια με 18-24 ώρες δουλειά την ημέρα ήταν αρκετά.. ίσως γιατί έφτανα τα 40.. άρχισα να μην αισθάνομαι πιά σα superman.. δεν έδοσα όμως σημασία και συνέχισα με τους ίδιους ρυθμούς..
..και στις 2/6/2007 το σώμα μου που τόσα του είχα κάνει και ποτέ δε είχε παραπονεθεί.. με πρόδοσε για πρώτη φορά.. μετά από μιά ακόμα μέρα στη δουλειά με τα σχετικά κουβαλήματα στις σκάλες σηκώματα επικήψεις και γωνατίσματα.. κατέβηκα να φύγω και ανακάληψα ότι είχα αφήσει τα φώτα του αυτοκινήτου αναμένα.. η μπαταρία νεκρή.. δε με ενόχλησε και πολύ.. είχα συνηθίσει να σπρώχνω ένα transporter φορτηγάκι μερικά χρόνια πρίν που είχε το διπλό βάρος απο τα starletάκι.. άρχισα να το σπρώχνω λοιπόν μπρος πίσω στην ανοιφόρα αρκετές φορές σε πικνή κίνηση.. να το παρκάρω για να περάσουν και ξανά.. αλλά τίποτα.. στο τέλος αποφάσισα να το πάω στο τέλος της ανιφόρας και να σ΄τρίψω δεξιά που ήταν κατηφόρα να τελειώνω.. πάνω στη στροφή όμως έιχε μιά λακούβα.. μπαλατζάρησε και γήρισε πάνω στο αριστερό μου πόδι που ένειωσα ότι μου το έκοψαν.. με μιά τελευταία έκριξη αδρεναλίνης έσπροξα με το δεξί.. πήδιξα μέσα και πήρα την κατηφόρα ευχαρισιμένος που πήρε επιτέλους μπροστά.. περίμενα λίγο να περάσει το πόδι όπως όλα τα προηγούμενα.. αλλά τίποτα.. ευτυχώς είμουν πολύ κοντά στην αττική οδό και με κάρφωτές τις ταχύτητες κατάφερα να φτάσω σπίτι μου.. ακόμα δεν είχε περάσει.. πέρνοντας διαφορες γελίες και αναξιοπρεπείς πόζες κατάφερα να φτάσω στον πρώτο όροφο.. συνήθως τα πάντα μέχρι τότε περνούσαν με ένα καλό γεύμα και ένα καλό ύπνο.. ζις γουοζ λαστ γιαρ.. την προηγούμενη ημέρα είχα βερθεί στο blog της a-lexia.. την ημέρα της αμαλίας.. και μια και είμουν σε ακινησία το διάβασα απο την πρώτη ανάρτηση και όλα τα σχόλια.. ακόμα πίστευα ότι η κατάστασή μου ήταν θέμα μιάς δυό ημερών.. αλλά έκανα λάθος.. έτσι είχα άφθονο χρόνο να περιηγηθώ και σε άλλα blog.. και λόγο μιας πρόσκλησης ενός φίλου για συζήτηση στο gmail είχα και λογαριασμό.. έτσι την ημέρα του ατυχήματος έκανα διλά διλά και το πρώτο μου σχόλιο.. και άρχισε να με διασκεδάζει το θέμα.. κάθε μερα νόμιζα ότι την επόμενη θα βγώ.. αλλά την σκάλα που με τόσο αστείο τρόπο ανέβηκα στις 2/6.. με εξίσου αστείο τρόπο την κατέβηκα 20 μέρες μετά για να πάω με ένα βοήθό να τελειώσω την δουλειά που είχα αφήσει στή μέση.. την ξανα ανέβηκα και την ξανακατέβηκα άλλο ένα δεκαήμερο μετά.. για πρώτη φορα στην ενήλικη ζωή μου για έναν ολόκληρο μήνα είχα κάνει μόνο μιά μερα δουλιάς.. κι αυτό καθαρή επίβλεψη.. ένειωθα σα το γουρούνι που το ταίζουν περιορισμένο για να παχύνει.. και πολύ σωστά ένοιωθα.. περίμενα πως και πως τον αγώνα του βορείου αιγαίου.. και όταν έφτασε η στιγμή εγώ είμουν σε απαγορευτική φυσική κατάσταση.. σχεδόν δύο μήνες χωρίς δουλειά.. και το πόδι ακόμα κουτσό.. είχα αρχίσει να αναπτήσω συνήθειες συνταξιούχου.. και το ενδιαφέρον είναι ότι δε με πείραζε και τόσο.. αν αφαιρέσουμε το οικονομικό.. το σεπτέμβρη άρχισα διλά διλά να δουλεύω αλλά τετραωρα και με στάσεις καθε λίγο για ξεκούραση.. αλλά είχα αρκετόχρόνο για περιηγήσεις στο διαδίκτιο.. και με βασανιστικά αργό ρυθμό άρχισαν να αυξάνονται οι ώρες.. αλλά πάντα είμουν στα όρια της εξάντλησης.. το δεκαήμερο πρίν το πάσχα έκανα τα πρώτα δεκάωρα δωδεκάωρα.. αλλά χρηάστηκα δεκα μέρες ξεκούρασης τις ημέρες του πάσχα.. μετά το πάσχα άρχισα να αυξάνω πάλι τις ώρες αλλά με πολύ κούραση που δεν ένειωθα ποτέ στην ζωή μου με τα πολύ βαρύτερα ωράρια.. στις 2/6/08.. επετιακά.. έμεινα πάλι με τον ίδιο ηλίθιο τρόπο από μπαταρία.. πήγα στην αρχή να το σπρόξω.. αλλά ένας πόνος στη γάμπα μου θήμισε την κατάστασή μου.. ευτυχώς βρήκα έναν έυσωμο και πρόθυμο φορτηγατζή.. να'ναι καλά ο άνθρωπος.. και με βοήθησε.. στις 3/6.. μετά από 12 ώρες δουλειά.. ξαφνικά έγινε ένα κλικ.. δεν αισθανόμουν κούραση.. μάλον θυμήθηκα τα παλιά.. σταμάτησα να τα έχω με το σώμα μου που δεν είναι σιδερένιο.. θυμήθηκα ότι στην αρχή μικρός κουραζόμουν.. αλλά είχα καταλάβει ότι όταν πέυτεις κάτω από την κούραση.. μπορείς να σηκωθείς και να κάνεις αλλο τόσο.. έτσι οι ώρες των περιηγήσεων μιώθηκαν για 10-15 μέρες.. αλλά δε σκοπεύω να ξαναγυρίσω στα παλιά.. ελπίζω από τα μέσα της επόμενης εβδομάδας να καταφέρω να μοιράσω καλήτερα το χρόνο μου.. και αν δε με διασκεδάζει πια αυτή η δουλειά να την αλλάξω..

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

η λύση του μυστηρίου..

..καθυστερημένη.. αλλά έχω αρχίσει πάλι τα βαριά ωράρια.. 16ωρα και 18ωρα.. που είχαν διακοπεί βιαίως στις 2 Ιουνίου πέρσι.. θα αναφερθώ εκτενέστερα σε επόμενο ποστ.. ίσως..
έχουμε λοιπόν..
1. Τα 100 μέτρα τα θεωρούσα μέτρια πριν μερικά χρόνια.. δε λέω ότι είναι το περισσότερο που έκανα.. είναι το μόνο ασφαλώς μετρημένο σε πισίνα.. τώρα τα 50.. και τώρα μπορεί να τα κάνω στο πρώτο μακροβούτι της μέρας.. αλλά γενικά το 15-20 είναι το σωστό..
2. Άρχισα να τρώω μετά τα πέντε.. ο πατέρας μου θεωρούσε φυσιολογικό να κάθεσαι να τρως 15-20 μερίδες.. εγώ στα 6 έτρωγα μόνο 6-7..στα δέκα 10-15.. στα ΤΕΙ με ταίζανε στο εστιατόριο μερικές φίλες που έπαιρναν κουπόνια και δε πολυτρώγαν.. 20-25 μερίδες ήταν φυσιολογικό.. στο αντιτορπιλικό που υπηρέτησα τη θητεία μου.. μου κρατούσαν 30-40 μερίδες κάθε μέρα.. ε μιά φορά έφαγα υπερδιπλάσια.. μετά το ναυτικό που έπρεπε να πληρώνω το φαί μου άρχισα να το μειώνω. μέχρι που έφτασα στις 2-3 μερίδες του σήμερα..
3. Αντιπαθώ οτιδήποτε χρειάζεται να κάθομαι για να γίνει.. μέχρι πριν ένα χρόνο και μερικές μέρες τουλάχιστον.. γι αυτό και προτιμούσα πάντα να ταξιδεύω με τρένο ή πλοίο.. περάσαμε ένα βράδυ πηγαίνοντας καρπενήσι τη λαμία.. αλλά δε φτάσαμε ούτε στη λάρισσα.. αυτό λοιπόν είναι το ψέμα..
4. Ε τα σκαλιά ήταν από τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν μικρός.. είχα μια φίλη που έμενε στον έκτο.. το παιχνίδι ήταν όταν χτυπούσε κάποιος το κουδούνι.. να τρέχω κάτω να ανοίγω την εξώπορτα.. να τον βάζω στο ασανσέρ και να τρέχω από τις σκάλες να του ανοίγω την πόρτα επάνω.. σε πολλές μετέπειτα δραστηριότητες τα σκαλιά αποτελούσαν μέρος του καθημερινού προγράμματος γυμναστικής.. και στη δουλειά μέχρι πέρσι δε χρησιμοποιούσα βοηθούς για κουβάλημα για να κρατιέμαι σε φόρμα..