31 / 10 / 2024
.. και έτσι με.. έναν πικρό καφέ.. που ήθελε η.. μάνα μου και.. το τεράστιο σαντούτς.. που είμαι σχεδόν.. σίγουρος ότι θα.. λαχταρούσε ο ανιψιός μου.. πάντως εγώ και.. τότε και τώρα.. και μην σας πω.. και νυν και αεί (;).. ας μην πω.. τα περαιτέρω.. πάντως συναντηθήκαμε στην ώρα.. για να πει.. τα αναγκαία για.. να με σώσει.. από τον επικείμενο.. θάνατο μου.. από ασιτία.. πάλι την γλίτωσα..
30 / 10 / 2024
.. στο κυλικείο του.. ίδρυματος όπου και.. συναντηθήκαμε με τον.. ανιψιό μου που.. σε όλο αυτό.. το λογύδριο περί της.. διατροφής μου που.. έδινε στην μάνα μου.. κρατούσε στο χέρι του.. ένα προκατασκευασμένο γεμάτο.. σάντουιτς κλεισμένο σε νάιλον.. που έμοιαζε με.. παντούφλα.. και μάλλιστα νουμερό 45.. που στο τελείωμα του.. στο λογύδριο αναφέρωμαι.. με μία εκφαντική κίνηση.. λοιπόν το είχε.. με το ένα.. μπρος στο πρόσωπο του.. και με το άλλο.. σημαδεύε το σημείο.. της τομής στο κέντρο.. και συγχρόνως το.. λέει και με λόγια.. “όταν αδυνατίσει του.. δίνεις το μισό.. και άλλο σε.. μία αντίστοιχη περίπτωση"..
29 / 10 / 2024
.. με είδε και.. πολύ με λυπόταν.. έτσι έκρουσε τον.. κώδωνα του κινδύνου.. για εμένα.. στην μάνα μου.. αντιμετωπίζουμε τους ευτραφείς.. σαν κακά παιδιά.. που φάγαν όλο.. το γλυκό και.. και θέλουν τιμωρία.. με νηστεία και προσευχή.. μα είναι και κάποιοι.. που δεν τρώνε.. από όρεξη μα.. σαν μέθοδο αυτοσυντήρησης.. και εγώ παίρνω κιλά.. για να έχω.. και να χάνω.. χωρίς να ψοφήσω..
28 / 10 / 2024
.. και έτσι έπριζα.. την μάνα μου.. να μου βρει.. μία ζυγαριά για.. να δω την.. κατάσταση μου.. μα αυτή εκώφευε.. ίσως γιατί της.. είχαν πει μην.. διαταράξει το διαιτολόγιο μου.. μα συναντήσαμε στον.. κάτω διάδρομο τον.. ανιψιό που δούλευε.. στον πρώτο όροφο.. είχε καιρό να.. με δει και.. του φαινόμουν πολύ κομμένος.. είπα να το.. αποδώσω την πείρα.. εκεί πέρα θυμήθηκα.. ότι είχε και.. αυτός ένα παππού.. που το όριο.. μεταξύ των πολλών.. και των λίγων.. κιλών που είχε.. φτάσει στην ζωή του.. είχε διαφορά 50 κιλά.. όπως και εγώ.. και τώρα που.. καλό σκέφτομαι μπορεί.. και ο ανιψιός μου.. να το είχε κληρονομήσει..
27 / 10 / 2024
.. και ας μην.. χρειαζόμουν πια 30.000.. θερμίδες την μέρα.. μα όταν έφτασα.. στις 2 εβδοδάδες.. στο ίδρυμα πρέπει.. να κατανάλωνα κάπου.. 10.000 και είχα.. άρχισει να χάνω κιλά.. στο τέλος της.. τεταρτής μου εβδομάσας εκεί.. καθώς έβαζα το.. φανελάκι μου είδα.. τα πλευρά μου.. να προβάλλουν έτσι.. που δεν τα.. είχα ξανά δει.. ποτέ στην ζωή μου.. ούτε το καλοκαίρι.. του 1988 που.. κάποια φίλη ήθελε.. να χάσει 2-3 κιλά.. και για να.. μην ζηλεύει έτρωγα.. και εγώ τα.. ίδια με αυτήν.. μα δεν υπολόγιζα.. την διαφορά των.. δραστηριοτήτων μας.. και σε 2-3.. διερχόμενος από ένα φαρμακείο.. ζυγίστηκα και τρόμαξα.. γιατί πριν φύγω.. από την Αθήνα.. ήμουν 74 κιλά.. και μετά από.. 3-4 μέρες είχα.. καταντήσει σε αποβουτυρωμένα.. 60 κιλά..
26 / 10 / 2024
.. μα όταν εισήλθα.. στο ίδρυμα η.. δραστηριότητα μου είχε.. βελτιωθεί αλματωδώς και.. η ελπίδα μου.. εξαιτίας της.. ευωδιαστή οσμή που.. μύριζα από την κουζίνα.. φαλίρισε την πρώτη μου.. εβδομάδα εκεί που.. κατάλαβα ότι υπήρχε.. διαφορετικό διαιτολόγιο για.. τους σακατεμένους και.. άλλο για τους.. ζαχαρούχους σαν εμένα.. μα τα έχω ξανά γράψει.. είχα βρει τον.. συνάδρεφο μου τον Σπύρο.. που κάποιες φορές.. είχαμε ανταλλάξει τις.. μερίδες ο καθένας.. αυτό μπορεί να.. μου έφτιαξε την ψυχολογία.. μα από θερμίδες.. μηδέν εις το πηλίκον..
25 / 10 / 2024
.. εγώ από την άλλη.. όταν δούλευα πολύ.. 19-20 ώρες την μέρα.. ναι υπήρχαν αυτές.. οι ευτυχισμένες μέρες.. αν δεν έτρωγα φαί.. ως και 25.000 - 30.000.. έχανα κιλά μέχρι εξαντλήσεως.. σε 2-3 φορές.. παρά τρίχα την γλύτωσα.. και ενταξεί στο.. πρώτο νοσοκομείο εκτός.. από τις 2-3 φορές.. με τον φυσικοθεραπευτή.. ούτε λύγισα ούτε τσάκισα.. οπότε ξόδεψα τις λίγες.. θερμίδες όσες μου αρκούσαν.. για να διατηρήσω.. στην ζωή το.. φτωχό μου σαρκίο.. άρα μέχρι τούδε.. όλα καλά..
24 / 10 / 2024
.. και έμοιασα μα.. κιόλας στα 10.. μου χρόνια.. και τον προσπέρασα.. πηγαίνοντας παρά πάνω.. στο σκορ των πιάτων.. και μέχρι τα.. 20 μου χρόνια.. τα έκανα 50.. αυτήν την τεράστια παρένθεση.. μα την είχα ανάγκη.. για να εκθέσω.. την σχέση μου.. με το φαί.. και τώρα είναι.. η ώρα να.. κλείσω την παρενθέση.. και να πάω.. στην εποχή του ιδρύματος.. όταν πρώτο άκουσα.. για τον κολλυβιτή.. τον phelps που.. εξαιτίας της προπόνησης.. κατανάλωνε ίσα με 13.500.. θερμίδες την ημέρα..
23 / 10 / 2024
.. με το που.. γύρισε από το.. πρώτο του ταξίδι.. είχε φαίνεται καλύψει.. τα ελλείμματα που.. είχαν δημιουργηθεί την.. περίοδο των ισχνών αγελάδων.. της αναζήτησης δουλειάς.. καταρχήν βγαίναμε πιο συχνά.. έξω για φαί.. και φορά την φορά.. οι παραγγελίες για.. πιάτα που ήθελε.. να φάει αυξάνονταν.. και στο τέλος.. έφτασαν τα 25.. και τότε πια.. είχα να μοιάσω..
22 / 10 / 2024
.. εντάξει δεν το.. έκανα και πολύ σχινά.. μα τότε κατάλαβα.. ότι και υπερβολικά.. πολύ φαί και.. να έτρωγα μία.. χαρά θα ήμουν.. το καθόλου το.. είχα δοκιμάσει από μωρό.. πάντως την αρχή.. την έκανα θα.. χαιρόταν και.. ο πατέρας μου.. αν ήταν εκεί.. εκτός κι αν ζήλευε.. που ένω αυτός.. ταλανιζόταν για χρόνια.. να με κάνει.. να φάω επί τέλους.. επιτυχία που αυτή.. τελικά κατήγαγε.. εξάλλου χωρίς να.. το καταλάβω αυτήν.. είχα ως πρότυπο.. όταν δεν έτρωγα.. μα με νηστεία.. με μετάλλαξε να.. έχω αυτόν..
21 / 10 / 2024
.. η μάνα μου.. και με την.. άδεια του γιατρού πια.. ακολούθησε το σενάριο.. αυτό με το.. φαί μου.. όταν λοιπόν μείναμε μόνοι.. έχοντας παρατηρήσει πως.. συμπεριφέται με το.. φαί της παραξεύτηκα.. με το πρόγραμμα.. που αυτή επέδειξε.. εγώ πάλι τα ίδια.. τις 2 πρώτες μέρες.. δεν έφαγα τίποτα.. μα την τρίτη.. κατά το απόγευμα.. ίσως και για.. πρώτη φορά στην.. ζωή μου.. άνοιξα μόνος μου.. το ψυγείο και.. έφαγα το άπαν σύμπαν.. μόνο τα ραφάκια.. του μου γλίτωσαν.. και αυτά γιατί.. ήταν συρμάτινα.. ωραία βρήκαμε τρόπο.. να αρχίσω και.. τώρα θα ψάχνω.. να βρω τρόπο.. να το σταματήσω..
20 / 10 / 2024
.. για τις αρρώστιες.. των παιδιών μα.. κυρίως για το φαί μου.. ότι με αφορούσε.. το είχε αναλάβει.. ο πατέρας μου.. έτσι τότε αναζησούσε πληροφορίας.. ήξερε ότι.. ο πατέρας μου.. το θεωρούσε θεμελιώδες.. και με την.. μηδενική της με.. το φάι φοβόταν.. μην με ξενηστικώσει.. και τι θα.. έλεγε στο πατέρα μου μετά.. της είπε την.. ιατρική του γνώμη.. σε κάθε γεύμα.. ότι δεν φάει.. στο ψυγείο και.. στο τραπέζι με.. το επόμενο γεύμα.. με την σειρά.. της αρχικής εμφάνισης.. και αν σε.. κάποιες δοκιμές δεν πιάσει.. θα ελέγξουμε γιατί.. αυτό συμβαίνει..
19 / 10 / 2024
.. έτσι αυτό το.. θεμελιώδες κατά την.. γνώμη του πατέρα μου.. το θέμα της.. διατροφής μου που.. όταν αυτός θα.. είναι στα καράβια.. αυτότο θέμα.. αυτοδικαίως θα περάσει.. στην εναπομείνασα μάνα μου.. η όποια όμως.. αυθορμήτως δεν θα.. αναλάμβανε αυτό το.. τιτάνιο έργο καταρχήν.. μέχρι τότε ουδεμία.. σχέση είχε με.. το φαγητό.. μα ήξερε τι.. σημαντικό ήταν για.. τον πατέρα μου.. και το ανέλαβε.. αλλά για να.. μην κάνει κανένα λάθος.. ζήτησε πληροφορίες από.. τον θείο μου.. τον Κώστα τον γιατρό..
18 / 10 / 2024
.. αλλά σε κάποιους μήνες.. ο πατέρας μου.. σε κάποιο από.. τα πρώτα βάραθρα.. της οικονομία μας.. από τα αναρίθμητα.. που έχουμε αποφασίσει.. να την ρίξουμε.. μέχρι το τέλος.. την δικά της.. ή το δικό μας;.. θα σας γελάσω.. και δεν το.. επιθυμώ καθόλου.. λοιπόν σε εκείνον.. τον Καιάδα λίγο.. πριν την αποδημία.. για να βρεθεί.. μία άκρη.. έμαθε ότι το.. πτυχίο του ηλεκτρολόγου.. που είχε πάρει.. όταν υπερετούσε στο.. πολεμικό ναυτικό είχε.. την ίδια αξία.. και στο εμπορικό.. έτσι πήγε στον Πειραιά.. στις ναυτιλιακές εταιρείες.. να το διαπιστώσει.. και έγινε ναυτικός..
17 / 10 / 2024
.. για την ακρίβεια.. με τα όχι.. και πολύ ακόμα.. ελληνικά μου.. "να καταπιώ ;".. ".. δεν καταπΛίνω !".. στο νηπιαγωγείο δεν.. είχαμε ακόμα σάκα.. μα είχαμε ο.. κάθε ένας ένα.. κασελάκι με λαβή.. στο καπάκι για.. το φαί μας.. και κάθε πρωί.. μου το έφτιαχνε.. ο πατέρας μου.. που είχε αναλάβει.. κατ' αποκοπή το.. έργο της διατροφή μου.. και εδώ κολλάει αυτό.. το "πήρε από μόνος του.. τον αέρα".. στην αρχή το.. κασελάκι μου.. ήταν σχεδόν άδειο.. μα στο τέλος ξέχειλο..
16 / 10 / 2024
.. και έτσι.. έβαλα και λίγο.. νερό στο κρασί μου.. όχι όμως και απότομα.. άρχισα να τρώω.. απλά δεν ήθελα και.. να του δώσω.. και πολύ αέρα.. μα τον πήρε.. μάλλον μόνος του.. μα του είχα.. ψήσει το ψάρι.. στα χείλια κάθε.. που πήγαινε να.. με ταίσει.. θυμάμαι ακόμα που.. όταν με τα πολλά.. κατάφερνε να μου.. βάλει στο στόμα μου.. 2 γεμάτες κουταλιές.. μία για κάθε.. μαγουλό μου και.. τις διατηρούσα εκεί.. για να μην.. μου και μία τρίτη.. και με τα.. μαγουλά μου φουσκωμένα.. σαν ένας λιλιπούτειος satchmo.. αντί να του.. παίζω τρομπέτα.. του την είπα κιόλας..
15 / 10 / 2024
.. και τότε μου.. μπήκε αυτή η αμφιβολία.. λες και ο.. πατέρας μου που.. με όλους τους τρόπους.. με παρότρυνε να φάω.. για να μεγαλώσω.. να είχε δίκαιο.. και η διαφωνία μας.. να ήταν θέμα ερμηνείας.. αυτός το έλεγε.. σαν μεγεθός ενώ.. εγώ σαν ηλικία.. μα στο νηπιαγωγείο.. τώρα μου ήρθε.. μία έκφραση της.. γιαγιάς μου.. “..όχι όπως τα τα ήξερες νύφη.. μα όπως τα βρήκες..".. και για τα κάνω δίφραγκα.. στο σπίτι μου.. είχα μάθει μάλλον λάθος.. να εκθέτω τα.. επιχειρήματα προς συζήτηση.. μα σε αυτή.. την αγέλη από νήπια.. για να εισακουστώ.. ίσως να χρειαζόμουν.. και λίγο "όγκο"..
14 / 10 / 2024
.. στο παγκράτι που.. με θυμάμαι να.. Πρωτό κυκλοφορώ κάπου.. στα 3 μου χρόνια.. στα τέλη της.. δεκαετίας του 1960.. τότε υπήρχαν πολλά παιδία.. και διαφόρων ηλικιών.. από την δικιά μου.. μέχρι και να.. μην θεωρούνται πια τέτοια.. δεν έδινα καμία.. σημασία στην διαφορά μου.. στο ύψος με..τα άλλα παιδάκια.. μου φαινόταν λογικό.. δεδομένου ότι νόμιζα.. ότι ήμουν ο πιο μικρός.. μα όταν πήγα.. στο νηπιαγωγείο που.. είχαμε όλοι την.. ίδια ηλικία και.. πάλι ήμουν ο.. πιο κοντός..
13 / 10 / 2024
.. στο τέλος τις.. τρίτης μου εβδομάδας.. στο ίδρυμα και.. αναλογίστικα την παρούσα.. κατάσταση και βυθίστηκα.. όσο μπορούσα στο.. παρελθόν με γνώμονα.. το βάρος μου.. τις θερμίδες που έτρωγα.. και αυτές που κατανάλωνα.. σαν παιδί δεν.. πολύ έτρωγα ο.. πατέρας μου ταλαιπωριόταν.. να με ταίσει.. ώσπου όταν εγώ.. ήμουν κάπου 3 χρόνων.. αποφάσισε να δοκιάσει.. μία πιο σκληρη γραμμή.. μου είπε όποιος.. δεν τρώει φεύγει.. οπότε άνοιξα την.. πόρτα και έφυγα..
12 / 10 / 2024
.. την στιμγή που.. αποφάσισα να τολμήσω.. αυτό το εγχείρημα.. το να κατέβω.. από την σκάλα.. υπήρχε και η.. σοβαρή πιθανότητα αποτυχίας.. μου έδινε θάρρος.. μόνο το γεγονός.. ότι το έκανα.. πολλές φορές και.. αυτή η φανταστηκή αποτυχία.. θα την απεδίδα.. στην πιθανή κούραση.. και αν αυτό.. το αποφευκτέον συνέβαινε.. θα μπορούσα μία χαρά.. να καθίσω και.. να ξεκουραστώ και.. όταν συμβεί αυτό.. σηκώνομαι και συνέχιζω.. και πήγα και ήρθα.. και όλα καλά..
11 / 10 / 2024
.. οι φυσικοθεραπευτές το.. είχαν πάρει χαμπάρι.. πιο νωρίς απο εμένα.. πάντως κάπου τις.. 8 το πρωί.. που τους είπα.. γειά σας ήρθα.. δεν το περίμεναν.. δεν τους έδωσα.. και περισσότερες λεπτομέρειες.. όταν έκανα την.. ώρα μου και.. τους χαιρετούσα και.. εκεί που έφευγα.. ήρθε ο άλλος.. πεισματάρης του νοσοκομείου..
μάλλον πιο πολύ.. και από εμένα.. μα όπως πήρε.. το αυτί μου.. εκείνος δεν είχε.. ακόμα προλάβει να περπατήσει.. έδωσε το αμαξίδιο του.. στην φίλη του.. να το κατεβάσει κάτω.. και άρχισε και αυτός.. να σέρνεται σαν φίδι.. κατά κάτω μετά.. επιβιβάστηκε στο καρότσι του.. και τον είδα.. και εγώ την.. που έφευγα..
10 / 10 / 2024
.. το πήρα χαμπάρι.. όταν έφτασα στην.. πόρτα του και πήγα.. να το καλέσω.. και δεν συνέβει τίποτα.. πήγα λοιπόν προς.. την σκάλα μα.. σκέφτηκα ότι είχα.. και το καρότσι.. μαζί μου έτσι.. πήρα τον δρόμο.. για τον θάλαμο μου.. να το παργκάρω.. και να κατέβω.. κάτω με τις σκάλες.. μα αμέσως αναρωτήθηκα.. καλά στην σκάλα.. το είχα δοκιμάσει.. κρατόντας την κουπαστή.. με τα 2 μου χέρια.. μα κάτω που.. είχα να διασχίσω.. ένα ολόκληρο νοσοκομείο.. και χωρίς στήριγμα.. και αμέσως το.. πήρα απόφαση και.. με το δεξί μου.. χέρι έβαλα το.. καρότσι στην πλάτη μου.. και με το άλλο.. στηρίχτηκα στην κουπαστή.. και άρχισα να κατεβαίνω.. σε λίγο ήμουν.. στο ισόγειο.. και έτρεχα χαρούμενος.. προς την άλλη.. μεριά του νοσοκομείου..
9 / 10 / 2024
.. και φορά την φορά.. θα κατέβαινα και.. ένα σκαλί και.. στην αρχή το.. ανέβασμα με την όπισθεν.. κάποια στιγμή την.. τόλμησα την μεταβολή.. κάποια άλλη στιγμή.. έφτασα και στο.. πλατύσκαλο και πίσω.. και σε κανένα.. ενάμιση μπορούσα πια.. να ανέβω στην ταράτσα.. να κατέβω μέχρι το υπόγειο.. και μετά να.. ανέβω στον όροφο.. που ήταν ο.. θάλαμος μου και.. έφτασα αυτήν την άσκηση.. να την κάνω.. κάποιες φορές την μέρα.. κάποιο πρωί είχαμε διακοπή ρεύματος.. άρα ούτε ασανσέρ είχαμε..
8 / 10 / 2024
.. και με σκέψη.. αμεσώς το έκανα.. και πράξη πήγα.. και πάρκαρα το.. αμαξίδιο μου στην.. αρχή της σκάλας.. που πήγαινε για κάτω.. προς την αριστερή μεριά.. ώστε με το.. αριστερό μου χέρι.. που ήταν πιο γερό.. έπιασα την κουπαστή.. και με το άλλο.. και σηκώθηκα στο.. ύψος του πατώματος.. κρύος ιδρώτας με έπιασε.. όταν είδα την.. σκάλα από πάνω.. μέχρι το πλατύσκαλο.. σαν γκρεμός μου φαινόταν.. παρ' όλα αυτά.. κάποτε το πρώτο.. το σκαλί το κατέβηκα.. και το ανέβηκα.. και το έκανα.. αυτό πολλές φορές.. μέχρι να το συνηθήσω.. και αυτο έφτανε.. για πρώτη φορά..
7 / 10 / 2024
.. τι κρίμα που.. μόνο εγώ τιμούσα.. αυτό το μεγάλο.. και φωτισμένο σαλόνι.. όλο το εικοσιτετράωρο.. όλοι οι άλλοι.. μόνο περιστικοί και.. αυτό γιατί εκεί.. ήταν και ταασανσέρ.. ενώ εγώ όποτε μπορούσα.. και το περπάτημα μου.. το έριχνα στον διάδρομο.. και εκεί δεχόμουν.. και τους επισκέπτες μου.. κάποια από αυτές.. που κοιτούσα απλανώς.. προς την σκάλα.. σκέφτηκα ότι ο.. φυσικοθεραπευτής μου.. δεν μου είχε.. ακόμα μάθει να.. ανεβοκατεβαίνω σκάλες.. και τότε το αποφέσισα.. ότι αυτή θα ήταν.. η επόμενη μου άσκηση..
6 / 10 / 2024
.. πήγαινα λοιπόν με.. το αμαξίδιο μου.. όσο πιο συχνά μπορούσα.. στην πιο κοντινή.. άκρη του σταθερού διάδρομου.. πάρκαρα και με.. την βοήθεια του.. σηκώθηκα και βάδισα.. με χέρια και.. με πόδια μέχρι.. την άλλη πλευρά.. και πίσω όταν.. είχα με το καλό.. συνηθίσει δοκίμασα και.. την μεταβολή μετά.. την εβδομάδα η.. μία ώρα την.. μέρα που είχα.. την ευκαιρία με.. τον φυσικοθεραπευτή παρόντα.. κάτω με τον.. μεταφερόμενο διάδρομο δεν.. μου έφτανε πια..
5 / 10 / 2024
.. στο σαλόνι του.. ορόφου μας που.. μία που το αναφέραμε.. ήταν πολύ μεγάλο.. στην μεγάλη του πλευρά.. πάνω όλο παράθυρα.. και κάτω όλο καναπέδες.. απέναντι μία μεγάλη τζαμαρία.. και μία μεγάλη.. τζαμένια πόρτα που.. διαχώριζε το σαλόνι.. με τον διάδρομο.. στον αριστέρο τοίχο.. των εισερχομένων υπήρχαν.. 2 μεγάλα ασανσέρ.. απέναντι 2 μεγάλες σκάλες.. τόσο που η.. για κάτω η αριστερή.. και για πάνω.. η άλλη πάντως.. οι 2 τους.. τον πιάνανε όλο.. και στο κέντρο.. ένας διάδρομος άλλα.. όχι σαν τον κάτω.. μετακινούμενος μα βιδωμένος.. στο πάτωμα και.. η άσκηση που.. προσέθεσα μετά.. ήταν αυτή..
4 / 10 / 2024
.. την δεύτερη μου.. εβδομάδα στο ίδρυμα.. άρχισε με εμένα.. 3-4 ώρες την μέρα.. γυμναζόμουν και σωματικά.. μα και πνευματικά.. και στο τέλος της.. το έκανα όσο.. ήμουν ξύπνιος δηλαδή.. κάπου 3-4 ώρες.. την μέρα και.. αυτό το πρόγραμμα.. μου πήγαινε και.. το διατήρησα καθ' όλη.. την παραμονή εκεί.. όσον αφορά στις.. ώρες του ύπνου μου.. μα με την.. παροδό 3-4 ημερών.. προσέθετα μία νέα άσκηση.. η πρώτη θυμάμαι.. ήταν που όταν.. όλοι είχαν κοιμηθεί.. εγώ με το αμαξίδιο μου.. τρέχαμε στους άδειους.. διαδρόμους μέχρι τις.. πρώτες πρωινές..
3 / 10 / 2024
.. στον θάλαμο που.. ήμουν την πρώτη.. εβδομάδα στο ίδρυμα.. οι συνοδοί των αρρώστων.. όπως τους είχαν συμβουλέψει.. τα αμαξίδια μας.. τα παρκάρανε στον.. διάδρομο δίπλα στην πόρτα.. μα στο νέο.. που είχα πια.. μάθει με την.. βοήθεια του κρεβατιού μου.. και να σηκώνομαι.. μα και να.. κάθομαι στο αμαξίδιο μου.. και το αντίθετο.. έτσι για να.. νιώθω και καλά ανεξάρτητος.. το πάρκαρα στο κρεβάτι μου.. από την πλευρά.. των ποδιών που.. δεν ενοχλούσε κιόλας..
2 / 10 / 2024
.. μα εμένα πάντως.. πολύ δύσκολα χαλούσε.. η διάθεση μου.. και τώρα που.. πλησιάσω και τα 60.. χρόνια όχι κιλά.. πλησιάζω στο ζεν.. και τότε δεν.. του χαράμιζα μία σκέψη.. αντιθέτος τώρα που.. το καλό σκέπτομαι.. νομίζω και χάρη.. μου έκανε που.. με την αλλαγή.. του θαλάμου μου.. με έκανε να.. γνωρίσω και.. νέους φίλους και.. τώρα το θυμήθηκα.. ούτε τον συνάδελφος μου.. τον Σπύρο και.. εδώ να βάλω.. μία ιδέα ωφελιμισμού.. μην με περάσετε.. και για κανέναν άγιο.. λοιπόν ούτε τα.. ορεκτηκά φαγητά που.. μου παραχωρούσε..
1 / 10 / 2024
.. το προλόγισα μα.. ξέχασα να το γράψω.. και σήμερα έφαγα.. πολλές ώρες για.. να το θυμηθώ.. και τελικά το κατάφερα.. δώστε βάσει στην πενιά.. λοιπόν στο τέλος.. της πρώτης μου.. εβδομάδα στο ίδρυμα.. ήρθε σαν άρρωστος.. ένας συνταξιούχος αστυνομικός.. που ήταν και γειτονάς.. των γονιών μου.. στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα.. και το αποκορύφωμα.. ήταν που αξιώθηκε.. να τον βάλουν.. στο κρεβάτι μου.. δεν ξέρω τι.. μέσω είχε πάντως.. μία χαρά το κατάφερε..
