το πειρατικό του καπετάν κώστα..

(προσοχή οι ορθογράφοι.. το κήμενο βγήκε μεγάλο.. και το spelcheck δε τα κατάφερε μέχρι τέλους..)

είχε περάσει κάνας μήνας χωρίς ιστιοπλοΐα και το έφερα βαρέως.. για επτά χρόνια είχαμε την ευκολία να υπάρχει ένα σκάφος φίλου στο λιμάνι να μας περιμένει τις περισσότερες μέρες του χρόνου.. αλλά δυστυχώς πουλήθηκε το 2001.. έτσι βολευόμουν με ενοικιαζόμενα που άλλοι κανόνιζαν.. και εγώ έμπαινα την τελευταία στιγμή..

..παραμονές τριημέρου του αγίου πνεύματος.. δεν είχε κανονιστεί τίποτα.. αποφάσισα λοιπόν να αναλάβω δράση.. με ελάχιστες ελπίδες.. παραμονή τριημέρου θεωρείσαι τυχερός αν βρεις στρώμα για τη θάλασσα.. πήρα τα άπειρα τηλέφωνα.. και τελικά μέσω του λογιστή ενός φίλου που ειδικευόταν στα ιστιοπλοϊκά. πήρα μια θετική απάντηση.. κατά τα λεγόμενα του ένα σκάφος σαν του φίλου.. γαλλικής σχολής.. λίγο τσιμπημένο στη τιμή.. ένιωθα πλούσιος.. και είπα θα το κλείσω και όποιος θέλει ας ακολουθήσει..

από την αρχή θεωρούσα το μεσάζοντα άκρως αναξιόπιστο άτομο.. αλλά στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι.. πλήρωσα το ναύλο.. πλήρωσα και την εγγύηση. και περίμενα να δω αν θα ερχόταν και κάποιος άλλος να μοιραστεί μαζί μου τη δουλειά της ιστιοπλοΐας.. και το κόστος..

μαζεύτηκαν τελικά άλλοι πέντε που δήλωσαν ότι θα έλθουν.. δυο φίλοι.. δυό φίλες.. και μια φίλη φίλης.. όλοι άσχετοι μεταξύ μας.. κοινώς μπακουροπαρέα..

και ήλθε η ημέρα της αναχώρησης.. πήγαμε στη μαρίνα.. στο τροχοσπιτογραφείο του μεσάζοντα.. εγώ και μιά φίλη.. για να κάνουμε τα χαρτιά και να το παραλάβουμε μέχρι να μαζευτούν οι υπόλοιποι.. ήλιος και ζέστη τρομερή για την εποχή.. το τροχόσπιτο έβραζε..

πρώτη στραβή.. "το σκάφος δεν είναι εδώ.. είναι δίπλα στο δέλτα φαλήρου".. μα δεν έχει μαρίνα εκεί σκέφτηκα. αλλά το άφησα ασχολίαστο.. (σκεπτόμουν σε τι άθλια κατάσταση θα είναι το σκάφος για να ντρέπονται να μας το δείξουν).. αλλά ήμουν πρόθυμος να πάρω γουρούνι στο σακί.. περιμέναμε λοιπόν βράζοντας μεταφορικά και κυριολεκτικά.. να έλθει ο ιδιοκτήτης. κάποια στιγμή ήλθε..

δεύτερη προειδοποίηση.. "θα πάει μόνος του να πάρει τα χαρτιά από το σκάφος και θα πάει στο λιμεναρχείο για να πάρει απόπλου.."..(χμ.. σίγουρα επιπλέει;)..

..και μετά από δίωρη αναμονή.. ήλθε η ώρα να αναζητήσουμε το σκάφος.. και ακόμα ήμασταν δύο.. εγώ και η μελαχρινή όμορφη.. πλήν άναφτη και απρόθυμη για κάθε ναυτική εργασία φίλη μου.. μετά από αναρίθμητα τηλέφωνα για να συνεννοηθούμε.. που είναι το σκάφος; που είσαι εσύ που είμαι εγώ; θα έλθεις; θα έλθω; που θα έλθω; και τάνάπαλιν..

περασμένο μεσημέρι βρήκαμε το σκάφος.. ουαου.. οι ανασφάλειές μου απεδείχθησαν επιεικέστατες.. αντι για ένα σκάφος ιστιοπλοϊκό γαλλικής σχολής αντικρίσαμε ένα μοτορσαιλερ.. κετς.. δικάταρτο φτιαγμένο στο κέιπ ταουν.. το 70.. για τον ατλαντικό.. κειπ ταουν-ριο.. με υπερυψωμένη την πρύμνη. που θύμιζε πειρατικό.. σκεπαστό κοκπιτ στο κέντρο.. κοινώς εντελώς άσχετο με ότι ξέραμε μέχρι τότε.. δεμένο σε μιά σκουριασμένη κρεμαστή προβλήτα.. σα μπαλκονάκι δύο επί δύο.. με καμιά εκατοστή μπερδεμένα σχοινάκια.

εν τω μεταξύ εμφανίστηκε ο πρώτος φίλος.. (ωραία.. δια του τρία..).. και σαν παλιός καραβοκύρης ανέλαβε να ενημερωθεί για τις λεπτομέρειες από το ιδιοκτήτη.. λεπτομέρειες γενικά βασικές σε κάθε σκάφος.. αλλά θεμελιώδεις γι αυτό που δεν είχαμε ιδέα περι τίνος πρόκειται.. ενώ εγώ προσπαθούσα να καθοδηγήσω τηλεφωνικά τους υπόλοιπους στη μέση του τίποτα..

ήλθε η ξανθιά φίλη μου.. πρόθυμη και έχοντας μόλις πάρει πτυχίο ιστιοπλοΐας γνώριζε τουλάχιστον τα βασικά.. η παχουλή φίλη της άλλης φίλης μου.. χαρά θεού στη στεριά.. αλλά δεν είχε ξαναμπεί σε σκάφος.. και τελευταίος ο κολλητός μου.. που συνήθως πετά τη σκούφια για θαλάσσια ταξίδια.. αλλά είχε πήξει στη δουλειά και φαντασιωνόταν το τριήμερο ξάπλα μπροστά στη τιβι..

..επιτέλους.. χαιρετίσαμε το ιδιοκτήτη.. και ήμασταν έτοιμοι να λύσουμε.. αλλά όχι.. χτυπά το τηλέφωνο του (πρόιν καραβοκύρη) φίλου.. κακά μαντάτα για την υγεία της μητέρας του.. μας χαιρετά βιαστικά και οδεύει έντρομος προς το νοσοκομείο.. παίρνοντας μαζί του τις πολύτιμες γνώσεις για το άγνωστο σκάφος..

..κοφεύουμε στις προειδοποιήσεις.. και ετοιμαζόμαστε.. ώριμο απόγευμα πια.. να λύσουμε.. πράγμα που αποδείχθηκε δύσκολο και χρονοβόρο αφού δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα του Μ.Αλεξανδρου.. μας πήρε ώρες να λύσουμε όλα τα σχοινάκια.. κυριολεκτικά.. καταφέραμε να αποσυνδεθούμε από τον επίμονο ιστό που μας συνέδεε πεισματικά με τη στεριά γύρω στις 21:00.. και αρχίσαμε να βαίνουμε μέσα στη σκοτεινή νύχτα πλέον από τον άγνωστο κόλπο..

..ένα από τα λίγα που είχε προλάβει να μου πει ο ιδιοκτήτης πριν αναλάβει ο απόν φίλος μου.. ήταν ότι η μηχανή ήταν πολύ μικρή και κακοσυντηρημένη για τόσο μεγάλο σκάφος.. και η ταχύτητα ταξιδίου με τις προτεινόμενες στροφές. θα μας πήγαινε στο πόρο μετά από 6-7 ώρες ταξιδιού.. αυτό που δε πρόλαβε να μου πει.. ήταν ότι ήταν τόσο μεγαλύτερο το βάρος του σκάφους απο αυτά που ξέραμε.. τετραπλάσιο περίπου.. που θέλει αντίστοιχα μεγαλύτερο χρόνο για να ακούσει το τιμόνι σε αιφνίδια αλλαγή πορείας.. το ανακαλύψαμε με το δύσκολο τρόπο.. περνώντας ξυστά από ένα φάρο στην έξοδο του κόλπου..

..το σκοτάδι ήταν βαθύ.. μαύρο.. ούτε φεγγάρι ούτε αστέρια.. η πυξίδα δεν είχε φωτισμό.. και ήταν τοποθετημένη ψηλά μακριά απο το τιμόνι.. η πορεία αργή.. χωρίς αέρα και θάλασσα.. καταδικασμένοι να πάμε όλη τη διαδρομή με τη μηχανή..

..τώρα τις καλές μέρες.. βλέπεις την αίγινα.. βλέπεις το πετροκάραβο.. περίπου ξέρεις που είναι η είσοδος του πορου.. αν έχεις πάει και 50 φορές.. αλλά εκείνη τη νύχτα δεν.. ούτε την πλώρη δεν έβλεπες.. και ο φίλος μου είχε πέσει ξερός με την εντολή να τον ξυπνήσουμε πλησιάζοντας για να βοηθήσει.. ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια.. χρειάζονται σε δύσκολες ώρες.. αλλά ήταν τόσο πτώμα.. που ούτε με χαστούκια δεν αντιδρούσε.. πήρα κι εγώ το δρόμο πρός μέθανα.. με τη μύτη.. ώστε και να μη ξυπνήσει από τη δυσωδία.. θα είχα καλύτερη θέα της εισόδου του πόρου.. συνέβησαν και τα δύο.. είδα τις αντανακλάσεις από τα φώτα του πόρου.. και ο φίλος μου ξύπνησε βήχοντας βρίζοντας και ρωτώντας τί κάνουμε προς τα μέθανα..

..ανέλαβε λοιπόν το τιμόνι.. κι εγώ πήγα μπροστά να δω τι γίνεται με την άγκυρα.. μια ακόμα έκπληξη.. δεν υπήρχε ηλεκτρικός εργάτης.. όλες οι κινήσεις έπρεπε να γίνουν με το χέρι.. κι επειδή εγώ ήμουν ο μούτσος.. με το δικό μου χέρι.. πλησιάσαμε λοιπόν σιγά σιγά προς το νησάκι στο ρώσικο λιμανάκι.. βλέποντας μόνο τη σκιά του στο αντιφέγγισμα των φώτων του πορου.. εγώ πρηνηδόν στην πλώρη να προσπαθώ εις μάτιν να διακρίνω στα μαύρα νερά κάποια αντανάκλαση του βυθού.. και είδα. μπροστά στη μύτη μου πλέον.. ΟΠΑΑΑ.. φώναξα.. αλλά ήταν αργά.. συνέπεσε με τον ήχο σουρσήματος στον αμμώδη βυθό.. την κάτσαμε τη βάρκα.. κυριολεκτικά..

η ώρα ήταν 04:00.. κι αρχίσαμε τα σενάρια και τις προσπάθειες απεγκλωβισμού. το σκάφος ήταν longkeal.. δηλαδή το μολύβι δε κρεμόταν στο κέντρο του σκάφους σα φτερό όπως είχαμε συνηθίσει.. αλλά σε όλο το μήκος.. με αποτέλεσμα να μη πιάνουν οι γνωστές τεχνικές.. μετά απο καμιά ώρα άκαρπων προσπαθειών.. αρχίσαμε να μελετάμε εναλλακτικά σενάρια.. φούσκωσα το βαρκάκι.. του φόρτωσα την άγκυρα.. και με ένα κουπί.. γιατί τα κουπιά δε ταιριάζαν στις βάσεις τους.. πήγα να τη φουντάρω.. και να τη μαζέψω.. σε διάφορα στρατηγικά σημεία.. ώστε τραβώντας μας διαγώνια.. και με τη βοήθεια της ψόφιας μηχανής.. κατά τις 07:00.. μέρα πιά.. καταφέραμε να αγκυροβολήσουμε κανονικά..

..χαλαρώσαμε βουτήξαμε.. φάγαμε.. ήπιαμε καφέ.. κι αποφασίσαμε ότι με τη δεδομένη δυσκολία χειρισμών.. και το δεδομένο σύστημα αγκυροβολίας.. δεν ήταν καλή ιδέα να δέσουμε στο λιμάνι.. είχα από προηγούμενη περιπέτεια το τηλέφωνο ενός βαρκάρη.. τον πήρα.. και ήλθε να πάρει τις δύο κοπέλες να τις πάει για προμήθειες στον πόρο.. ενώ οι υπόλοιποι χαζαλογούσαμε.. χρειάστηκε δύο φορές να μαζέψω και να ρίξω την άγκυρα γιατί την ξέσερνε το ρεύμα..

..με ανανεωμένες προμήθειες και διάθεση.. με την έλευση των κοριτσιών.. επιδοθήκαμε σε ομαδικό μαγείρεμα.. φαί.. και απογευματινή ξεκούραση.. οι άλλοι.. γιατί εγώ συνέχισα να ρίχνω και να σηκώνω την ανεπαρκή άγκυρα.. το απόγευμα πάλι μπάνιο βουτιές αστεία και γέλια.. και μερικά κηνηγητά του σκάφους που εξακολουθούσε να ξεσέρνει.. το βράδυ πιά.. κατανάλωση των απομηναριών του μεσημεριανού.. και ύπνος.. εγώ με τη ξανθιά αποφασίσαμε να βαστάμε τσίλιες στη πλώρη.. και να ξαναρίχνουμε την άγκυρα όποτε χρειαζόταν.

..το πρωί με νέο κέφι.. μπάνιο.. πρωινό καφέδες.. και απόφαση να μην ασχοληθούμε με μαγείρεμα.. αλλά να πάμε με το βαρκάκι.. στις ταβερνούλες της κοντινής παραλίας.. μιά και η βαρκούλα έπαιρνε μέχρι τρις.. θα έκανα δύο δρομολόγια εγώ με το βαρκάκι.. στα μισά είδαμε το σκάφος πάλι να φεύγει. οπότε το κηνηγήσαμε.. και το αγυροβολήσαμε πιό κοντά στις ταβέρνες για να το βλέπουμε.. λόγω των παράταιρων κουπιών..οι δύο.. έπρεπε να κρατάμε ένα κουπί ο καθένας.. και να πηγαίνουμε ζιγκζαγκ λόγω έλλειψης συγχρονισμού.. φάγαμε ήπιαμε χαρήκαμε. και επιστρέψαμε κουτσά.. και κυρίως στραβά στο σκάφος.. σούρουπο πιά..

οι τρις κατακληθηκαν ξεθεωμένοι.. εγώ με τη ξανθιά ρεμβάζαμε.. μελετήσαμε λίγο ένα GPS αφού του βάλαμε μπαταρίες.. δε βρήκαμε άκρη.. ήταν κολλημένο σε ένα στίγμα στη μύτη της αίγινας.. και διαβάζαμε στους καναπέδες της τιμονιέρας.. κατά τις 22:00 κοιταχθήκαμε με νόημα.. κι ανταλλάξαμε το ενδιαφέρον μας για το χοιρινό που γύριζε στη σούβλα την ώρα που φεύγανε από την ταβέρνα.. προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να κινήσουμε το ενδιαφέρον των άλλων.. κατέστη αδύνατον.. πήραμε το βαρκάκι οι δυό μας.. μάλλον το ισχυρό κίνητρο.. μας οδήγησε αυτή τη φορά σε τέλια ευθεία.. στην αυλή της ταβέρνας όπου προλάβαμε να απολαύσουμε τα τελευταία 3-4 κιλά του χοιρινού.. επιστρέψαμε ευτυχισμένοι και πλήρης.. κι αναλάβαμε βάρδια στη πλώρη.. με ανανεωμένες δυνάμεις.. για να σηκώσουμε και να ρίξουμε άλλες 2-3 φορές την άγκυρα μέχρι το ξημέρωμα..

..και ξημερώνει κυριακή.. νόστιμον ήμαρ.. εμείς ξεραινόμαστε στους καναπέδες.. και οι άλλοι τρις χωροπηδούν γύρω μας και ετοιμάζονται για το ταξίδι της επιστροφής.. αναλαμβάνει ο φίλος μου το τιμόνι.. με σκοπό να μας πάει μέχρι τη μονή στην αίγινα για μεσημεριανό μπάνιο.. φτάνουμε και αναλαμβάνω δράση για τα περί της αγκυροβολίας.. και αμέσως βουτάμε.. κάποια στιγμή ενώ κάναμε μακροβούτια ανάμεσα στα βραχάκια.. βλέπουμε τον ιστό του σκάφους μας να απομακρύνεται με ταχύτητα προς την αίγινα.. αρχίσαμε να κολυμπάμε όσο μπορούσαμε.. αλλά συνέχισε να απομακρύνεται.. ευτυχώς μια παρέα διερχόμενη με φουσκωτό που είδαν το περιστατικό.. με μάζεψαν αρον αρον και με πήγαν πετώντας στο σκάφος που με τη βοήθεια του ρεύματος στα στενά μεταξύ αίγινας και μονής.. πήγαινε πιό γρήγορα με την άγκυρα παρά με τη μηχανή..

μαζέψαμε με τα χίλια ζόρια την άγκυρα. κρεμόταν με 40 μέτρα αλυσίδα κάθετα.. και αποδείχθηκε ανδρική δουλειά.. και αποφασίσαμε ότι αρκετές φορές ασχοληθήκαμε με την άγκυρα.. ήταν ώρα να πάμε κατευθείαν φάληρο.. χωρίς καθόλου αέρα πάλι.. με την μηχανή.. πήραμε να ανηφορίζουμε στα πλάγια της αίγινας.. ώσπου απογευματάκι λίγο πριν τη μύτη.. η μηχανή κάνει 2-3 βηξίματα.. και σιγεί οριστικώς.. σηκώνουμε πανιά για να ανακτήσουμε τον έλεγχο.. αλλά κρέμονται σα μαρούλια.. ενώ το ρεύμα μας οδηγεί προς τα βράχια.. πανικόβλητο ρίψημο της άγκυρας.. τηλέφωνα στον ιδιοκτήτη.. μέχρι να στάματήσει να δουλεύει το τηλέφωνο δεν πήραμε σοβαρές πληροφορίες με την ελατωματική μας σύνδεση.. "έχει 2 δεξάμενες που συνδέονται.." αυτό μάθαμε..

..κάναμε σήμα σε φουσκωτό που ερχόταν προς αίγινα.. ήλθαν οι άνθρωποι και με πήραν με ένα τεράστιο μπιτόνι να με πάνε στο λιμάνι της αίγινας.. προς άγραν πετρελαίου.. φτάνοντας αυτοί πήγαν για καφέ.. κι εγώ ανακαληψα ότι ΔΕΝ υπάρχει βενζινάδικο στην αίγινα.. παρα μόνον εκτός.. και οι ταξιτζίδες απαγορεύται να μεταφέρουν καυσιμα.. έναντι αντιτίμου κατάφερα τελικά κάποιον να παρανομίσει.. και έτσι μιά ώρα μετά επέστρεψα νικητής και τροπαιούχος στο σκάφος με τον ίδιο τρόπο..

..βρήκαμε τάπες δεξιά αριστερά.. και βάλαμε στην τύχη το πετρέλαιο στη δεξιά.. με αναπτερωμένο το ηθικό.. δοκιμάζουμε να ξεκινήσουμε τη μηχανή.. κάνει μερικά βηξήματα ακόμα.. και συνεχίζει να γυρίζει και να σφυρίζει αδιάφορη για το δράμα μας.. νυχτώνει σιγά σιγά.. το ρεύμα είναι ισχυρό.. και χωρίς αέρα εξαρτώμεθα από την αναξιόπιστη άγκυρα.. το ηθικό πέφτει μαζί με το φώς.. το τηλέφωνό μου έχει παραδόσει το λίγο πνέυμα του που περιείχε και τον αριθμό τηλεφώνου του ιδιοκτήτη.. τεχνικό συμβούλιο.. ανάλυση της κατάστασης.. οι μηχανές πετρελαίου ευτυχώς είναι απαλαγμένες απο ηλεκτρικό σύστημα.. δηλαδή δε χρησημοποιούν σπινθήρα μπουζί για την ανάφλεξη.. χρηάζεται μόνο σωστό μίγμα αέρα-καυσίμου και συμπίεση.. κάυσιμο βάλαμε.. βρίκαμε μετά από ώρα έρευνας τους διακόπτες του καυσίμου σε ένα ντουλαπάκι κάτω απο το τιμόνι.. τους ανοίξαμε και τους 2.. οπότε υποθέσαμε ότι μάλον χρηάζονται εξαέρωση τα σωλινάκια του καυσίμου..

..και ήλθε η ώρα της δράσης.. και η ψυχολογία του πληρώματος έπερνε διαφορετικούς δρόμους.. εγώ με τη μελαχρινή φίλη είχαμε ένα τρελό κέφι και κάναμε διαρκώς πλάκα.. ο φίλος με τη ξανθιά είχαν εκνευριστεί.. και η πέμπτη της παρέας καντίλιαζε την τύχη της πρώτη φορά σε σκάφος.. και ήθελε να πάει σπίτι της ΤΩΡΑ..

..η μηχανή ήταν τοποθετημένη κάτω απο το πάτωμα της τιμονιέρας.. και είχε πρόσβαση μόνο από δύο μικρά πορτάκια μπρος και πίσω.. αρχίσαμε λοιπόν τη δουλειά με βάρδιες στριμογμένοι και βουτηγμένοι στη μουργά που είχε κάτω στο διαμέρισμα της μηχανής.. μετά απο καμιά ώρα κάθυδροι και βρωμεροί.. είμασταν έτιμοι για μιά ακόμα δοκημή.. και ναι.. μετά απο κάποιους δυσταγμούς πήρε μπροστά.. μαυρη νύχτα πια.. σήκωσα την άγκυρα για τελευταία φορά.. και ξεκινήσαμε.. μετά απο 20-30 μέτρα.. πάλι βιξήματα.. πάλι σιοπή.. ρίξημο πάλι της άγκυρας.. και επανεκτίμηση της κατάστασης.. εντω μεταξί οι δύο να έχουμε τρελαθεί στα γέλια και να ανταλλάσουμε τα τρελά ευιολογήματα.. οι αλλοι δύο να θέλουν να μας δαγκώσουν.. και η πέμπτη να είναι σε κατάσταση πανικού..

ξαναδοκιμάζουμε λοιπόν τη βρωμερή διαδικασία της εξαέρωσης.. ξεκίνησε με ένα καυγά μεταξύ του φίλου και της ξανθιάς φίλης.. με αντικήμενο τις μπαταρίες του φακού.. εκείνος επέμενε να ζητά ΚΕΝΟΫΡΓΙΕΣ.. και αυτή επέμενε να χρησημοποιήσει πρώτα αυτές που βάλαμε την προηγούμενη στο GPS γιατί είναι ΚΕΝΟΥΡΓΙΕΣ.. εγώ με την μελαχρινή γελάγαμε και βάζαμε φυτίλια.. κάποια στιγμή τελείωσαν και οι μεν και οι δε.. και τελειώσαμε τη δουλειά με το αναλάμπον φώς των σωσιβίων..

..ξαναδοκιμάζουμε να εκκινήσουμε τη μηχανή.. αλλά πιά έιχε λιγωθεί η μπαταρία.. όπως κι εμείς άλλοστε.. θημάμαι κάποια στιγμή το τηλέφωνο του φίλου που συνεργαζόταν με το λογιστή.. και μετά απο κάμποσα τηλέφωνα.. καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με τον ιδιοκτήτη.. το δίκτυο ημιθανές.. του εκθέσαμε την κατάσταση.. και μας είπε να τον περιμένουμε.. το πρωί.. το βράδυ συνέχισε με προσπάθειες να αποφύγουμε τα βράχια ρίχνοντας δεύτερη αγκυρα πιό μακρυά με το βαρκάκι.. και σηκώνοντας διαδοχηκά μια τη μιά μιά την άλλη για να απομακρυνθούμε..

..πρωί πρωί λοιπόν κατέφτασε ο ιδιοκτήτης στην κοντινή ακτή με ταξί.. φρέσκος φρέσκος.. και μας βρίκε ταλέπορους.. άιπνους νυστηκούς και δηψασμένους.. εκτιμήσαμε την κατάσταση.. πήρε τους άλλους τέσσερις που επίγονταν να φύγουν.. και πήγε στην πόλη να πάρει κάνα ανταλακτικό και φαί για μένα που έμηνα να προσέχω το σκάφος..

..τον προηπάντησα όλο χαρά κατάτην επιστροφή του.. αδίκως.. είχε ξεχάσει το φαί μου στο μαγαζί με τα ανταλλακτικά.. παιδέψαμε λίγο τη μηχανή.. καταλάβαμε ότι είχαμε μιά σχεδόν γεμάτη δεξαμενή και μιά άδια.. εμείς βάλαμε στην τύχη το πετρέλαιο στη γεμάτη.. και ανοίγοντας και τους δύο διακόπτες η αντλία τράβαγε κυρίως αέρα απο την άδια.. ευτυχώς είχε λιακάδα και είχε φορτηστεί η μπαταρία από τον ήλιο.. και επιτέλους ΠΗΡΕ ΕΜΠΡΟΣ..

πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε και ανακαλήπτουμε ότι γυρνόντας δεν είχε δέσει το βαρκάκι και είχε εξαφανιστεί.. χωρίς άγχος.. κοιτά τον αέρα και το νερό.. και λέει "πίσω απο τη μύτη θα είναι.." και χωρίς κουβέντα τον βλέπω να βουτά.. να κολυμπα ενεργητικότατα μέχρι τη στεριά.. να σκαρφαλώνει στα βράχια.. να ανεβαίνει στην κολυφή.. και να εξαφανίζεται πίσω της.. κουράστικα λίγο που τον έβλεπα.. μετά απο μισή ώρα εμφανίστηκε με το βαρκάκι.. και σήμανε η ώρα της αναχώρησης..

..διανήσαμε την απόσταση μέχρι τη μύτη.. την οποία είχα εμπεδόσει εγώ πλέον.. με μικρή ταχήτητα γιατί φοβόταν για τη μηχανή.. και εκεί η δυναμη της μηχανής έφτανε μόνο για να αντισταθμίζει τη δύναμη του αντίθετου ρεύματος.. με αποτέλεσμα να είμαστε απλά ακίνητοι.. ευτυχώς μαζί με το ρεύμα είχε φρεσκάρει λίγο και ο αέρας.. αν και αντίθετος.. αποφασίσαμε λοιπόν ανοίξουμε το φλόκο.. και ω του θάυματος.. είδα για πρώτη φορά εκείνο το τριήμερο να αναγράφονται 6 μίλια στο δρομόμετρο.. φύγαμε λοιπόν για σαλαμίνα.. κάναμε τάκ.. και το απογευματάκι φτάσαμε επιτέλους στις τζιτζιφιές..

εγώ και η μελαχρινή περάσαμε πολλύ καλά.. ο φίλος και η ξανθιά.. ε τέλος καλό όλα καλά.. η πέμπτη.. ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που μπηκε σε σκάφος..