Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

40 χρόνια..



από το mr forte (κυριος δυνατός) στον mr proper (κυριος καθως πρέπει)


δεν επεκτίνομαι.. γιατί δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει πολλούς πιά.. για όποιον θέλει.. μπορεί να επισκευθεί τα επετιακά μου των προηγούμενων χρόνων..

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

βιώσιμο χρέος;


Και πότε ήταν βιώσιμο το χρέος;.. από το πρώτο δάνειο.. που αδυνατώ να καταλάβω πως χρεώθηκε σε ένα ανύπαρκτο κράτος.. από τη σύμβασή του δεν ήταν βιώσιμο.. και κανένα από τα επόμενα.. μέχρι τα σημερινά.. βάλε σε αυτό ότι πάντα το μέγιστο μέρος.. ως και το σύνολο αν ήταν δυνατόν.. κατέληγε αλλού.. κι όχι στη δικαιολογία της αναγκαιότητάς του..

και πότε δεν υπήρχε έλλειμμα.. πραγματικό;.. κάθε δημόσιο ή iδιωτικό μεγάλο έργο είχε διαρροές.. μίζες ρεμούλες γρηγορόσημα.. δε νομίζω ότι τις τελευταίες δεκαετίες.. καταφέραμε να πάρουμε πίσω σε καμία περίπτωση.. ανταπόδοση μεγαλύτερη του 10 % από αυτά που χρεωθήκαμε.. αν δηλαδή ένα σύστημα.. για 30 χρόνια.. ξόδευε 50 δις ετησίως.. κατά μέσο όρο.. για να αποδώσει 5 δις.. τα υπόλοιπα 45 δις επί 30 κάνουν 1,350 τρις.. μόνο από τα επίσημα εσωτερικά.. αν για 30 χρόνια εισάγεις κατά μέσο όρο εισάγεις 5 δις από όσα εξάγεις.. κάνει 150 δις.. αν για να καλύψεις τα ανωτέρω δανείζεσαι και ανατοκίζεις.. και τα υποπροϊόντα των διάφορων δανείων τζιράρουν και γυρίζουν ανεξέλεγκτα.. σε 30 χρόνια μπορούν να γίνουν πολλαπλάσια των αρχικών.. έτσι εγώ το 2008-2009.. έτσι χωρίς πολύ ταλαιπωρία.. υπέθετα ότι το χρέος θα έπιανε άνετα ένα νούμερο κάπου στα 4 τρις..

μέσα στην αγανάκτησή μου.. όταν λέγονταν αυτά τα ωραία περί θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας.. και της σχεδόν συνολικής αποδοχής τους.. είχα γράψει ένα κείμενο.. περιγράφοντας τα ανωτέρω.. περιγράφοντας τα πιθανά σενάρια που έβλεπα μπροστά μου.. οργισμένο μάλλον.. κρατήθηκα και δε το πόσταρα.. γιατί φοβήθηκα ότι θα με πάρουν με τις πέτρες.. που χάθηκε όταν κράσαρε το hp mini netbook..

με τους ρυθμούς που άλλαζε η κατάσταση.. και κατόπιν εορτής δηλώθηκε ένα χρέος.. μηδαμινό σχετικά με αυτό που υπέθετα.. το οποίο δυσκολεύτηκα να το πιστέψω.. που κι αληθινό να ήταν.. βιώσιμο δεν ήταν..

δεν έβλεπα τρόπο διαφυγής..

το πιο πιθανό σενάριο.. ήταν αυτό που πάνω κάτω πραγματοποιήθηκε.. απραξία και υποταγή.. σταδιακή υποβάθμιση.. για να σωθούν οι δομές που μας έφεραν εδώ.. μια και νόμιζα ότι η πλειοψηφία αισθανόταν.. ότι είχε συμφέρον να διατηρηθούν αυτές οι δομές.. αισθανόταν μέρος τους.. ένας αργός θάνατος..

η εναλλακτική.. προμηνιόταν ακόμα χειρότερη.. σαν αποτέλεσμα.. και ονειρική φυσικά.. σαν ξαφνικά να ξυπνούσαμε πατριώτες.. και διεκδικούσαμε μια εθνική κυριαρχία.. που ποτέ δεν απαιτήσαμε.. αντιμετωπίζαμε την κατάσταση σαν πολεμικό τελεσίγραφο.. που κάπως έτσι το έβλεπα.. κι απαντούσαμε ΟΧΙ.. όχι όπως την προηγούμενη φορά.. που φαντάζομαι είχε να κάνει με συμφέροντα συμμαχίες και γεωπολιτικές στρατηγικές.. αλλά αυθόρμητα.. αισθανόμενοι ότι απειλείται αυτή καθεαυτή η φυσική μας ύπαρξη.. όπως το εισέπραξε ο λαός την προηγούμενη φορά.. κάτι τέτοιο θα σήμαινε γενική επιστράτευση.. κλίση σε παλλαϊκή άμυνα.. μέριμνα για τη σίτιση και τη στέγαση.. θα καταβαραθρωνόταν το επίπεδο ζωής αυθημερόν.. θα χάναμε το δικαίωμα εισαγωγών κι εξαγωγών.. και ίσως να αντιμετωπίζαμε κι ένα εμφύλιο.. έτσι για να γίνουμε παράδειγμα για τυχών μιμητές μας.. ένας γρήγορος θάνατος..

η πρώτη λύση εφαρμόζεται όπως ήταν φυσικό.. με τα αναμενόμενα αποτελέσματα..

η δεύτερη λύση.. είναι ακόμα στο χέρι μας..


Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013