μια φορά κι έναν καιρό..

..ήταν κάποια ζώα.. λίγο πιο έξυπνα από τα υπόλοιπα.. τα λέγανε αγρότες.. και τα χρησιμοποιούσαν για να καθοδηγούν τα υπόλοιπα βοηθητικά ζώα.. βόδια άλογα κλπ.. στις αγροτικές εργασίες.. είχαν και κάποια άλλα ζώα.. πιο άγρια.. τα λέγανε στρατιώτες.. για να ελέγχουν τους αγρότες.. και όλοι περνούσαν καλά.. και οι γαιοκτήμονες καλύτερα..

το καλύτερα όμως.. έχει έναν εχθρό.. το πολύ καλύτερα. έτσι οι γαιοκτήμονες είδαν ότι μπορούσαν να περνούν πολύ καλύτερα αν γινόντουσαν βιομήχανοι.. πήραν λοιπόν κάποια από τα ζώα αγρότες και τα έκαναν ζώα εργάτες.. τα έβαλαν όλα μαζί.. εκεί που βρισκόταν η ενέργεια για τα εργοστάσια.. κοντά σε ποτάμια αρχικά.. τα στρίμωξαν σε κλουβιά.. και τα είπαν πόλεις.. με έκπληξη διαπίστωσαν.. ότι αφού πλέον έλεγχαν.. τις βασικές τους ανάγκες.. τροφή και στέγη.. δε χρειαζόντουσαν τόσα ζώα στρατιώτες για να τους ελέγχουν.. οπότε μπορούσαν να τους χρησιμοποιήσουν για άλλες χρήσιμες δουλειές.. και όλοι περνούσαν μέτρια.. και οι βιομήχανοι πολύ καλύτερα..

και το πολύ καλύτερα φαίνεται.. έχει έναν εχθρό.. το πάρα πολύ καλύτερα.. γιατί οι βιομήχανοι να μη γίνουν μεγαλοβιομήχανοι;.. αλλά αυτό παρουσίαζε ένα πρόβλημα.. που θα πήγαινε η πλεονάζουσα παραγωγή;.. πήραν λοιπόν τα ζώα εργάτες και τα ζώα στρατιώτες.. και τα έκαναν ζώα καταναλωτές.. κι έτσι πλέον.. νόμιζαν όλοι ότι περνούν καλά.. και οι μεγαλοβομήχανοι πάρα πολύ καλύτερα...

μα υπάρχει εχθρός για το πάρα πολύ καλύτερα;.. κι όμως έτσι νόμιζαν.. κι έγιναν τραπεζίτες.. έλεγχαν τον πλεονάζοντα πλούτο χωρίς να κάνουν τίποτα.. κι άφηναν τα ζώα βιομήχανους να ελέγχουν τα άλλα ζώα.. και όσο αυξανόταν ο αστικός πληθυσμός.. τόσο η επιβίωσή του.. η τροφή και η στέγη του.. εξαρτιόταν από τις ορέξεις των τραπεζιτών.. και νόμιζαν ότι ζούσαν αυτοί καλά και οι τραπεζίτες.. όπως επιθυμούσαν..

τα φώτα που σβήνουν..

..αύριο το βράδυ.. τι σηματοδοτούν;

.. είναι ένα βήμα..

αλλά χωρίς να καταλάβουμε όλοι την κατάσταση..

χωρίς να ξυπνήσουμε από το όνειρο..

αμερικάνικο ή άλλο.. θα δείξουν μόνο..

ότι μπορούμε σε κάτι εύκολο..

να καθοδηγηθούμε και από άλλες μαζικές κινήσεις..

εκτός του κεφαλαίου..

μια και αδέσποτοι φαίνεται δε μπορούμε..

ας διαλέξουμε τον..

σε πρώτη εμφάνιση λιγότερο επικίνδυνο δεσπότη..

κι ας τα σβήσουμε.. για μια ώρα..

έτσι..

σαν παιχνίδι..

στο δικό μου όνειρο..

θα επαναπροσδιορίζαμε τις ενεργειακές μας ανάγκες..

συνεχώς.. αλλά δε θυμάμαι όνειρα..

γλυτώνω τους εφιάλτες.. στον ύπνο μου..

αλλά έρχονται κάποιες φορές..

απαιτητικοί..

στον ξύπνιο μου..

για το χατζιδάκι..

..αν και δε έχω μεγάλη αγάπη στις γενικές κινήσεις.. για το μαράκι μας και μεταθετικά για το radiobubble.. είπα να κάνω μια εξαίρεση..
..από 40 ημερών ζούσα στο παγκράτι. πολύ κοντά στη πλ. προσκόπων.. έτσι από κούνια ήμουν θαμώνας του μαγεμένου αυλού.. εκεί και τον έβλεπα.. δε θυμάμαι πότε άρχισα να καταλαβαίνω.. φαντάζομαι ότι με ενημέρωσε η μητέρα μου που του είχε μεγάλη αγάπη.. δεν έχω συναντήσει τραγούδι του που να μην με άγγιξε.. αυτό το χάρτινο φεγγαράκι.. για κάποιο λόγο με κάνει πάντα να δακρύζω.. και μου κολλούσε συχνά παλιότερα που τραγουδούσα.. ..με τον καιρό.. εκτός από τα τραγούδια του εκτίμησα και τον τρόπο που σκεπτόταν και φερόταν.. από ότι μάθαινα.. διάβαζα.. άκουγα.. έγινα και ακροατής του τρίτου προγράμματος στην εποχή του..
ήξερα ότι είμαστε γείτονες.. αλλά δεν ήξερα βέβαια που ακριβώς μένει.. κάποια στιγμή μετακομίσαμε σε μια παλιά πολυκατοικία στο δρόμο του μαγεμένου αυλού.. φόρτωνα κούτες και μικροέπιλπα.. σιγοτραγουδόντας.. το χάρτινο το φεγγαράκι.. περίμενα το ασανσέρ. όταν άνοιξε η πόρτα.. πάγωσε το τραγούδι στο στόμα μου.. ντροπή τρομερή.. να ανοίξει ο διάδρομος να με καταπιεί.. ήταν απέναντί μου με σάρκα και οστά.. ο μάνος χατζιδάκις.. δε ξέρω αν με άκουσε..
συνέχισα να τον βλέπω από απόσταση στο μαγεμένο αυλό.. αλλά δε ξανασυναντηθήκαμε στη πολυκατοικία.. κάποια μέρα γύριζα από βόλτα και κάπου κοντά στο κολονάκι .. είδα κόσμο και φασαρία.. φώτα νοσοκομειακό.. να το βάζουν μέσα με το φορείο.. μου έφυγε η γή κάτω από τα πόδια.. αργότερα το είδα και στις ειδήσεις.. ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.. κρίμα..

στις ακρίβιας τον καιρό..

..κι ενώ σκέπτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο αλλαγής επαγγέλματος.. χρειάστηκε να αντικαταστήσω το τρυπάνι για τον τοίχο.. στο κατάστημα που συνεργάζομαι είχα μια προσφορά.. πολύ ενδιαφέρουσα.. και τελικά αποφάσισα να μπω στην εποχή της τεχνολογίας επαναφορτιζόμενων λιθίου.. που την περίμενα 10 χρόνια και ήλθε σχεδόν στα τελευταία μου βήματα σε αυτό το τομέα..
..μου πήρα δώρο λοιπόν το τρυπάνι.. και μαζί bonus ένα δισκάκι κοπτικό.. που το έψαχνα και το έβρισκα πανακρίβου και αγνώστου ονόματος γωνία.. και ένα φακό.. με τις σχετικές μπαταρίες και φορτιστή.. α και μιά πολύ ωραία και ανθεκτική τσαντούλα..
αααα οι μικρές χαρές της ζωής..:):)