ζωή ποδήλατο..

..κυριολεκτικά.. ξαναβρήκα τη φίλτατη coco.. που την είχα χάσει όπως και πολλούς άλλους.. μετά από αμέτρητα format.. και ξανα έπιασα το νήμα της σχέσης μου με το ποδήλατο..
..άρχισε κάπου το 68.. ο πατέρας μου έφερε ένα παράξενο τρίκυκλο ποδηλατάκι.. με σωληνωτό σκελετό.. βαμένο με αυτό το διάφανο ινοπνευματί.. και κόκκινη ξύλινη σέλα.. δεν ενθουσιάστηκα.. το έκανα μερικές βόλτες στο δωμάτιο.. αλλά στο τέλος το χρησημοποιούσα σα πατίνι πατώντας στο σίδερο που ένωνε τις πίσω ρόδες.. ιουουουυο.. έπιανε πιό αξιοπρεπείς ταχύτητες έτσι.. και οι συγκρούσεις είχαν πιό σοβαρά αποτελέσματα.. έτσι δεν άντεξε παρά μερικούς μήνες.. το 69 ξεπάστρεψα 2 ποδήλατα.. πιό κανονικά.. με βοηθητικές.. αλλά επέμενα να μη κόβω ταχύτητα στις στρωφές.. με αποτέλεσμα στην προσπάθεια πλαγιάσματος οι βοηθιτικές να γίνονται τρικλοποδιές.. το καλοκαίρι του 69.. ο σιδεράς της γιαγιάς μου στην τρίπολη είχε σηκώσει τα χάιρια μετά από άπηρα κολήματα που είχε αναγκαστεί να κάνει.. και κατέφυγα σε ενοικιαζόμενα με την ώρα.. είχε 3-4 μαγαζιά τότε στο παιδίο του άρεως.. είχα πάρει ένα τρίκυκλο.. αλλά μετά από λίγο δε μου φάνηκε ικανοποιητικό.. και είδα ενα λιλιουτιο ποδηλατάκι.. μη ξεχνάμε ότι ήμουν και μια χαψιά τότε.. κανονικό με 2 ρόδες.. οπότε το πήρα.. και πολυ φυσιολογικά.. έκανα ποδήλατο.. φαίνεται οι αναρίθμητες τούμπες είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα.. κι ας αναγκάστικα κάποιες φορές να κρίβω απο την μάνα μου τα αίμματα για να γλυτώσω την γρίνια..
..έγραψε η μητέρα μου τα νέα στον πατέρα μου που είχε εντω μεταξή γίνει ναυτικός.. και όταν ξα ήλθε.. είχε μια τσάντα με ένα λευκό biachi διπλωτό.. με στιβαρότατη κατασκευή.. που μέχρι το 75.. με άπειρα χιλιόμετρα.. βουνά λαγκάδια κροκάλες βράχια.. δε κατάφερα να του κάνω κάτι κακό.. υπέροχο όχημα.. το έβαζα σε ένα σακβουαγιάζ και το κουβάλαγα σε οτι ταξήδι έκανα.. καλοκαίρια στην τρίπολη.. τούβαζα μαξηλαράκι στη σέλα.. και ανέβαινα στις 6 τοπρωί.. και κατέβαινα με την άπηρη γκρινια στις 9 το βράδυ..
το 75.. ήθελα πια να ανεβάσω την τελική μου ταχήτητα.. όλοι οι φίλοι μου είχαν κούρσες 10τάχητες.. peugeot και mercier.. που ήταν της μόδας τότε.. αλλά με τους δρόμους της αθήνας είχαν πολλά τεχνικά προβλήματα.. έτσι τελικά κατέλιξα σε μιά μέση λύση.. και πολύ πιό οικονομική.. ένα καταπλήκτικό eska πράσινο μεταλικό.. πολλαπλάσιου βάρους από τις κούρσες.. αλλά στιβαρό και αξιόπιστο.. με 4 μόνο ταχήτητες.. σχάρα και δισάκια περτικαλιά.. φώτα ταχήμετρο.. μιά χαρά.. μόνο που μέτραγε μίλια.. την ίδια μέρα.. δευτέρα.. ο πατέρας μου πήρε αυτοκίνητο.. μέχρι το σάββατο είχε κάνει 580 χλμ.. κι εγώ 580 μίλια.. την κυριακή.. ανεβάινοντας ένα γκρεμό.. εκεί που είναι τώρα η ηλία ηλιού στη ν. σμύρνη.. έκανα έλξεις στο τιμόνι γιατί το βάρος μου δεν έφτανε στην ορθοπεταλιά.. έσπασα την πρώτη τετραπλέτα.. πριν κλήσω βδομάδα.. του έβαλα μια πρώτης ποιώτητας πενταπλέτα.. και αργότερα και ένα διλπό μπροστά κι έγινε 10τάχητο.. με αυτό το ποδήλατο.. ξέφυγα απο τα όρια της πόλης.. πήγαινα σούνιο.. πάρνηθα.. σχινιά για μπανιο.. στα ΤΕΙ.. και ήταν το βασικό μου μέσο μεταφοράς μέχρι το 92.. που πήρα την μπέμπα μου (BMW R68 του '53).. τότε μου το ζήτησε ο πατέρας μου για να πηγαίνει καμιά βόλτα στο χωριό και του το έδωσα..
πέρασα καμια δεκαριά μέρες χωρίς ποδήλατο.. κάπου τη δέκατη μέρα.. με αγκάρεψε η μητέρα μου να πάω κάτω στην αγ.κωνσταντίνου που ήταν η πιάτσα ταξί από τρίπολη.. να πάρω κάτι χιλοπίτες που έστελνε η γιαγιά μου.. πήγα με τα πόδια.. κι εκεί που περίμενα κάνα σακούλι.. με περίμεναν 5 κούτες από γάλα νουνου γεμάτες χιλοπιτες!!..
τις έδεσα όλες μαζί και τις φορτώθηκα στην πλάτη.. ανέβηκα μέχρι την ομόνια.. και αποφάσισα να κάνω ένα διάλημα στην αρχή της σταδίου.. που ένα φίλος δούλευε σε ένα κατάστημα με αθλητικά.. πίνοντας τον καφέ μας χάζευα το μαγαζί.. πρώτη φορά πήγαινα.. και είδα ότι είχε και ποδήλατα.. έτσι μισή ώρα μετά.. και με αφορμή τις χιλοπίτες.. έφευγα με ένα ωραιότατο mountain bike ideal.. περιχαρής..
ετσι συνέχισα να κυκλοφορώ με ποδήλατο όταν δε κουβαλούσα κάτι.. κι όταν η επιχήρηση έγινε one man show.. και αναγκαστικά κυκλοφορούσα με φορτηγάκι.. το είχα πάντα μέσα.. για όταν έμενα ή κόλαγα στην κίνηση.. και έτσι το χρησημοποιούσα μέχρι την 1 ιουνίου του 2007 που είχα ένα ατύχημα με το πόδι μου.. κι έκανα κάπου δυόμιση χρόνια να το ξεπεράσω σχετικά.. ακόμα δεν μπορώ να ανέβω τρέχοντας σκάλες.. αλλά τελευταίως δοκίμασα και επιτέλους μπορώ να κάνω ποδήλατο.. αρκεί να προσέχω να μην ανεβοκατεβαίνω εν κινήσει.. ελπίζω να αρχίσω να το χρησημοποιώ πάλι.. αν και ανέπτιξα μιά φοβία για τους αντίπαλούς οδηγούς αυτοκινήτων..

17 νοεμβρη.. και 17 νοεμβρη..

..το 2007.. έκανα το πρώτο επετειακό μου για τη 17η νοεμβρίου.. και ο 2008 στο δεύτερο.. μοιράστηκα τις αναμνήσεις μου από τη μέρα.. δε ξέρω αν έχει μείνει κάτι να προσθέσω..
..το βράδυ.. γυρνώντας από τη δουλειά.. έκατσα στη πλατεία.. είναι μια πολυτέλεια που μου επιτρέπω μόνο όταν έχω να κάνω κάποια γραφική εργασία.. που η αταξία στο σπίτι μου με δυσκολεύει να την πραγματοποιήσω. έτσι σήμερα είχα μια μεγάλη και επείγουσα προσφορά να μελετήσω.. κι αφού τελείωσα.. είπα να διαβάσω μερικές σελίδες από το βιβλίο του γιάννη μας.. που προχωρά αργά.. αλλά σταθερά.. περνώντας από τη 200η σελίδα.. δεν ήμουν σίγουρος αν η ιστορία τελείωνε.. ή αν πραγματικά τότε άρχιζε.. η αναφορά στη 17 νοέμβρη.. και η παραμονή της επετείου.. μου θύμισαν πόσο με ενοχλούν οι συνωνυμίες.. ίσως το πρώτο και το σίγουρο έγκλημα της οργάνωσης είναι η επιλογή του ονόματος.. μετά το μυαλό μου άρχισε να τρέχει.. δυστυχώς δε τα θυμάμαι με τη σειρά.. ούτε ανάκατα τώρα που προσπαθώ.. κάτι για δικαιοσύνη.. για δίκαιο.. για ποινές.. για το πως μπορεί να προέκυψε το περί δικαίου αίσθημα.. γιατί υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το δίκαιο του αδύνατου.. αλλά φτιάχνεται από δυνατούς για δυνατούς;.. έτσι κι αλλιώς μόνο το κράτος.. συνώνυμο της δύναμης.. μπορεί να επιβάλει το δίκαιο.. και η αυτοδικία;.. δικαιολογείται από την αδικία του "δικαίου";.. και τελικά σε μια διχογνωμία.. ποιος έχει δίκιο;.. αυτός που μπορεί να το επιβάλει.. ή αυτός που μπορεί λογικά να το υπερασπιστεί;..
μια μορφή επιτυχίας ενός βιβλίου για μένα.. είναι ένα μέρος του μυαλού μου.. κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.. υποσυνείδητα.. να ζει μέσα στη υπόθεση.. ένα άλλο μέρος.. να παίρνει αφορμές για σκέψη.. και τελικά.. όταν τελειώνει.. να μου αφήνει ένα καινό.. "και τώρα τι;".. μέχρι την αρχή του επόμενου.. το τελευταίο θα το ξέρω όταν τελειώσω την ανάγνωση.. και μιά που κάπου θα κατέληγα.. ας καταλήξω εκεί που δε θα κατέληγα αν δεν είχα διαβάσει το ποστ του γιάννη.. αλλά τώρα με γαργαλά και δε μπορώ να το αποφύγω..

Η παρουσίαση του βιβλίου ορίστηκε για τη Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου, μετά τις 7 στην αίθουσα ανταποκριτών ξένου τύπου, Ακαδημίας 23.

το έβαλα κι εγώ στο τέλος του συνάρτητου ποστ μου.. για να εξασφαλίσω ότι δε θα παραβρεθούν φυγόπονοι αναγνώστες.. :)

η μύκονος που δεν είδαμε..

την ίδια μέρα.. μέσα φλεβάρη.. μπήκαν στο μαγαζί δυό πελάτες.. που ενδιαφέρονταν για κουζίνα λάκα γυαλιστερή.. ότι πιό ακριβό υπήρχε τότε..
ο ένας λιγομίλητος και διαβασμένος.. ήλθε με τελικό σχέδιο διαβασμένος.. σε μισή ώρα του έβγαλα τιμή.. για την απόλυτα ακριβότερη που είχαμε τότε.. μια ιταλική.. ήταν και μεγάλη κουζίνα.. συμφωνήσαμε την τιμή.. του ζήτησα τα μισά προκαταβολή.. και του είπα ότι θέλουμε ένα με δύο μήνες.. μου έδωσε τα δύο τρίτα.. και με παρακάλεσε να του την παραδώσω μετά από τέσσερις μήνες που θα είναι έτοιμη η οικοδομή να την δεχτεί.. έφυγε.. και δεν ξαναπήρε τηλέφωνο για τρεισήμισι μήνες.. για να δηλώσει έτοιμος. και έτσι μπήκε η κουζίνα χωρίς κανένα πρόβλημα.. δέκα μέρες νωρίτερα του συμφωνηθέντος..
η άλλη.. κυρία.. συμπαθέστατη.. κι αυτή ήξερε τι ήθελε.. μια πιό μικρή κουζίνα.. αλλά με πάσο. με λάκα αντι για πλακάκια.. με δεύτερη σειρά με κλειδαριές στα κρεμαστά. αλλά λίγο πιο φθηνα πορτάκια.. κυπριακά που τα έκανε εισαγωγή κάποιος συνεργάτης.. έβγαλα τιμή.. μου έδωσε επί το που τα μισά.. και ζήτησε να έχει τοποθετηθεί στη μύκονο.. μέχρι την πρώτη αυγούστου.. που θα έμπαινε ο ενοικιαστής.. έκανα την παραγγελία τις πόρτες.. και περίμενα.. με ενημέρωσαν ότι θα καθυστερήσει λίγο γιατί λοίπουν κάποια από το στοκ και τα περιμένουν από κύπρο.. και περίμενα.. και περίμενα.. μέχρι που ένα μήνα μετά με ενημέρωσαν ότι διέκοψαν βιαίως τη συνεργασία με τον κύπριο.. κι έπρεπε να βρούμε άλλο τρόπο.. ο συνεργάτης μου επειδή είχε μεγάλο στοκ.. καί δε μπορούσε τα το διαθέσει με ελλείψεις.. αποφάσισε να παραγγείλει το εργαλείο και να παράγει μόνος του τις ελλείψεις.. ένας επαναπατριστής είχε ανοίξει ένα εργοστάσιο. το μόνο τότε εν Ελλάδι. που μπορούσε να επιτύχει την ίδια ποιότητα λάκας.. και ξανά περίμενα.. είχαν περάσει τρις μήνες.. και έφτανε η ώρα να τα παραλάβω.. και ξαφνικά δεν απαντούσαν τα τηλέφωνα του λουστραδώρικου.. κάποια στιγμή έστειλα τον οδηγό για επιτόπια έρευνα.. και ναι.. ο επαναπατρισθείς.. μετά από ένα δις ακάλυπτες επιταγές.. το έκλεισε βράδυ και γύρισε στη νότιο αφρική.. κι εγώ έχασα όλα τα λακαριστά μου.. ε λέμε 2 μήνες έχουμε.. θα καταγράψουμε την απώλεια. έχουμε το εργαλείο. θα τα ξανά βγάλουμε.. και θα τα πάμε σε άλλο λακαδώρο.. όλα μαζί πλέον.. νομίζαμε.. ξαφνικά το MDF εξαφανίστηκε εντελώς από την αγορά.. λόγω κάποιων κερδοσκοπικών παιγνίων στη διεθνή αγορά.. πήραμε τους δρόμους.. και τα μαζέψαμε κομμάτι κομμάτι από όποιον ξέραμε και δεν ξέραμε.. μετά από 10 μέρες.. αμέτρητα τηλέφωνα και άλλα τόσα χιλιόμετρα.. τα μαζέψαμε.. τα επεξεργαστήκαμε. κι ένα μήνα πριν την D day.. τα πήγαμε στον νέο λακαδώρο.. και περιμέναμε.. κάπου τότε εμφανίστηκε και η κυρία.. δε χρειαζόταν να μάθει τη οδύσσεια της κουζίνας της.. μια και ακόμα μπορούσαμε να είμαστε εμπρόθεσμοι.. μας ενημέρωσε ότι υπήρχε ένας κυρ Τάδε.. ο μόνος μεταφορέας που μπορούσε να μα εξυπηρετήσει. γιατί το σπίτι ήταν μέσα στη μέση του οικισμού.. και πολύ μακρυά από αμαξιτό δρόμο.. κι αυτός είχε τα μέσα και τον κόσμο.. 5 μέρες πριν την D day.. έφτασε η ώρα να τα παραλάβουμε.. ξεκίνησε ο οδηγός και πήγε.. και τους βρήκε όλους πανικόβλητους να τα τρίβουν με διαλυτικά και με γυαλόχαρτα.. είχε ξεχάσει αυτός που έκανε το μείγμα για το τελευταίο χέρι να βάλει στεγνωτικό.. και η λάκα είχε παραμείνει σα ζαχαρούχο γάλα πάνω στα πορτάκια.. όλα τα άλλα ήταν έτοιμα και περίμεναν τις εξωτερικές επιφάνειες να προστεθούν για να φύγουν.. 3 μέρες πριν την D day.. παρασκευή βράδυ επιτέλους ΗΛΘΑΝ!!!!.. κανονίσαμε να έλθει ο μεταφορέας σάββατο πρωί κατά τι 5 να τα παραλάβει.. έκατσα όλο το βράδυ να τα μοντάρω και να τα αμπαλάρω.. ήλθε και ο οδηγός το πρωί και περιμέναμε.. και περιμέναμε.. δεν υπήρχαν και κινητά τότε.. κατά τις δέκα.. μας παίρνει η κυρία από τη μύκονο τρελαμένη.. ο κυρ Ταδε.. σε κάποιο γλέντι πυροβόλησε στον αέρα.. και μιά αδέσποτη χτύπησε την νύφη. και επί τόπου αυτοκτόνησε.. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ;!!.. και αποκλείεται να προλάβουμε.. και τι να κάνει; και έχει πάρει προκαταβολή από τον άνθρωπο; και που να του βρει κατάλυμα πρώτη αυγούστου;.. την καθησύχασα όσο μπορούσα.. έπιασα τα τηλέφωνα να μαθω δρομολόγια πλοίων.. και έμαθα ότι σε 2 ώρες έφευγε πλοίο απο ραφίνα.. τα ρίξαμε άρον άρον στο δικόμας το φορτηγάκι.. και φτάσαμε στο λιμάνι στιγμές πριν σηκωθεί ο καταπέλτης.. μπήκαμε τελευταίοι με τη μούρη και φύγαμε.. το καράβι ήταν του κουτιού.. και για μερικές ώρες ξεφορτωθήκαμε το άγχος. ΄φάγαμε είπιαμε πολλούς καφέδες.. ψώνισα και μερικά ρούχα.. είχα να πάω σπίτι 2 μέρες.. και δε προλάβαινα να πάω να πάρω ούτε δεύτερο εσώρουχο.. νυχτώνονταν φτάσαμε στο νησί.. περικυκλώσαμε τον οικισμό.. παρκάραμε μπροστά σε ένα γεφυράκι.. μας πήγαν στο σπίτι.. και εκεί διαπιστώσαμε ότι δεν είχαν καθόλου προετοιμάσει το χώρο.. δεν είχε έλθει ο μάστορας να ξηλώσει την παλιά κουζίνα.. έτσι μπήκαμε σε ένα καταστροφικό ντελίριο. για να προλάβουμε πριν την κηνή ησυχία.. και αργά το βράδυ αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε και να τα κουβαλάμε με τα πόδια.. στροφές εκκλησάκια ξανά στροφές. μέχρι να τελειώσουμε σχεδόν μάθαμε τη διαδρομή.. κατά τις 2 ο οδηγός κατέρρευσε. εγώ συνέχισα και μέχρι τις 4 ήχα τελειώσει.. ξάπλωσα λίγο σε ένα ράντζο.. και κατά τις έξι.. κυριακή πρωί.. 1 μέρα πριν την D day!!!.. τον ξύπνησα να αρχίσουμε.. δουλέψαμε μανιωδώς και το βράδυ είχαμε καταφέρει να τα στήσουμε ΟΛΑ.. μαζέψαμε εργαλεία και περισύματα.. τα κουβαλήσαμε πάλι δρομάκι παραδρομάκι.. και οκτώ η ώρα ήμασταν πάλι στο καράβι.. δευτερόλεπτα πριν σηκωθεί ο καταπέλτης.. δευτέρα πρωί είχαμε άλλη κουζίνα να κάνουμε.. η κυρία ήταν κατενθουσιασμένη.. εμείς πληρωθήκαμε.. ο πελάτης μπήκε κανονικά τη δευτέρα το πρωί.. ίσως να έκανε λίγο κεφάλι με τη φρέσκια λάκα.. χωρίς περαιτέρω χρέωση.. αλλά εμείς τη μύκονο δεν την είδαμε..

γεννέθλιααααα

η ζωή για άλλους είναι ορθοπλαγιά.. και γι άλλους ραπέλ..

έλεγε ένας συνορηβάτης..

είδα το νουμεράκι στο προφίλ ήδη να αλλάζει..

και ναι φέτος το πεταλούδι μας μου έκανε γλυκό!!!

και έτσι για μια φορά δε θα έχω μόνο ζωγραφιστή τούρτα..

μου έβαλε και κεράκι και το έσβησα στη δουλειά..

μήπως δε προκάμω..

χρόνια μου πολλά και καλά λοιπόν..

να με χαίρεστε και να σας χαίρομαι..