ζωή ποδήλατο..

..κυριολεκτικά.. ξαναβρήκα τη φίλτατη coco.. που την είχα χάσει όπως και πολλούς άλλους.. μετά από αμέτρητα format.. και ξανα έπιασα το νήμα της σχέσης μου με το ποδήλατο..
..άρχισε κάπου το 68.. ο πατέρας μου έφερε ένα παράξενο τρίκυκλο ποδηλατάκι.. με σωληνωτό σκελετό.. βαμένο με αυτό το διάφανο ινοπνευματί.. και κόκκινη ξύλινη σέλα.. δεν ενθουσιάστηκα.. το έκανα μερικές βόλτες στο δωμάτιο.. αλλά στο τέλος το χρησημοποιούσα σα πατίνι πατώντας στο σίδερο που ένωνε τις πίσω ρόδες.. ιουουουυο.. έπιανε πιό αξιοπρεπείς ταχύτητες έτσι.. και οι συγκρούσεις είχαν πιό σοβαρά αποτελέσματα.. έτσι δεν άντεξε παρά μερικούς μήνες.. το 69 ξεπάστρεψα 2 ποδήλατα.. πιό κανονικά.. με βοηθητικές.. αλλά επέμενα να μη κόβω ταχύτητα στις στρωφές.. με αποτέλεσμα στην προσπάθεια πλαγιάσματος οι βοηθιτικές να γίνονται τρικλοποδιές.. το καλοκαίρι του 69.. ο σιδεράς της γιαγιάς μου στην τρίπολη είχε σηκώσει τα χάιρια μετά από άπηρα κολήματα που είχε αναγκαστεί να κάνει.. και κατέφυγα σε ενοικιαζόμενα με την ώρα.. είχε 3-4 μαγαζιά τότε στο παιδίο του άρεως.. είχα πάρει ένα τρίκυκλο.. αλλά μετά από λίγο δε μου φάνηκε ικανοποιητικό.. και είδα ενα λιλιουτιο ποδηλατάκι.. μη ξεχνάμε ότι ήμουν και μια χαψιά τότε.. κανονικό με 2 ρόδες.. οπότε το πήρα.. και πολυ φυσιολογικά.. έκανα ποδήλατο.. φαίνεται οι αναρίθμητες τούμπες είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα.. κι ας αναγκάστικα κάποιες φορές να κρίβω απο την μάνα μου τα αίμματα για να γλυτώσω την γρίνια..
..έγραψε η μητέρα μου τα νέα στον πατέρα μου που είχε εντω μεταξή γίνει ναυτικός.. και όταν ξα ήλθε.. είχε μια τσάντα με ένα λευκό biachi διπλωτό.. με στιβαρότατη κατασκευή.. που μέχρι το 75.. με άπειρα χιλιόμετρα.. βουνά λαγκάδια κροκάλες βράχια.. δε κατάφερα να του κάνω κάτι κακό.. υπέροχο όχημα.. το έβαζα σε ένα σακβουαγιάζ και το κουβάλαγα σε οτι ταξήδι έκανα.. καλοκαίρια στην τρίπολη.. τούβαζα μαξηλαράκι στη σέλα.. και ανέβαινα στις 6 τοπρωί.. και κατέβαινα με την άπηρη γκρινια στις 9 το βράδυ..
το 75.. ήθελα πια να ανεβάσω την τελική μου ταχήτητα.. όλοι οι φίλοι μου είχαν κούρσες 10τάχητες.. peugeot και mercier.. που ήταν της μόδας τότε.. αλλά με τους δρόμους της αθήνας είχαν πολλά τεχνικά προβλήματα.. έτσι τελικά κατέλιξα σε μιά μέση λύση.. και πολύ πιό οικονομική.. ένα καταπλήκτικό eska πράσινο μεταλικό.. πολλαπλάσιου βάρους από τις κούρσες.. αλλά στιβαρό και αξιόπιστο.. με 4 μόνο ταχήτητες.. σχάρα και δισάκια περτικαλιά.. φώτα ταχήμετρο.. μιά χαρά.. μόνο που μέτραγε μίλια.. την ίδια μέρα.. δευτέρα.. ο πατέρας μου πήρε αυτοκίνητο.. μέχρι το σάββατο είχε κάνει 580 χλμ.. κι εγώ 580 μίλια.. την κυριακή.. ανεβάινοντας ένα γκρεμό.. εκεί που είναι τώρα η ηλία ηλιού στη ν. σμύρνη.. έκανα έλξεις στο τιμόνι γιατί το βάρος μου δεν έφτανε στην ορθοπεταλιά.. έσπασα την πρώτη τετραπλέτα.. πριν κλήσω βδομάδα.. του έβαλα μια πρώτης ποιώτητας πενταπλέτα.. και αργότερα και ένα διλπό μπροστά κι έγινε 10τάχητο.. με αυτό το ποδήλατο.. ξέφυγα απο τα όρια της πόλης.. πήγαινα σούνιο.. πάρνηθα.. σχινιά για μπανιο.. στα ΤΕΙ.. και ήταν το βασικό μου μέσο μεταφοράς μέχρι το 92.. που πήρα την μπέμπα μου (BMW R68 του '53).. τότε μου το ζήτησε ο πατέρας μου για να πηγαίνει καμιά βόλτα στο χωριό και του το έδωσα..
πέρασα καμια δεκαριά μέρες χωρίς ποδήλατο.. κάπου τη δέκατη μέρα.. με αγκάρεψε η μητέρα μου να πάω κάτω στην αγ.κωνσταντίνου που ήταν η πιάτσα ταξί από τρίπολη.. να πάρω κάτι χιλοπίτες που έστελνε η γιαγιά μου.. πήγα με τα πόδια.. κι εκεί που περίμενα κάνα σακούλι.. με περίμεναν 5 κούτες από γάλα νουνου γεμάτες χιλοπιτες!!..
τις έδεσα όλες μαζί και τις φορτώθηκα στην πλάτη.. ανέβηκα μέχρι την ομόνια.. και αποφάσισα να κάνω ένα διάλημα στην αρχή της σταδίου.. που ένα φίλος δούλευε σε ένα κατάστημα με αθλητικά.. πίνοντας τον καφέ μας χάζευα το μαγαζί.. πρώτη φορά πήγαινα.. και είδα ότι είχε και ποδήλατα.. έτσι μισή ώρα μετά.. και με αφορμή τις χιλοπίτες.. έφευγα με ένα ωραιότατο mountain bike ideal.. περιχαρής..
ετσι συνέχισα να κυκλοφορώ με ποδήλατο όταν δε κουβαλούσα κάτι.. κι όταν η επιχήρηση έγινε one man show.. και αναγκαστικά κυκλοφορούσα με φορτηγάκι.. το είχα πάντα μέσα.. για όταν έμενα ή κόλαγα στην κίνηση.. και έτσι το χρησημοποιούσα μέχρι την 1 ιουνίου του 2007 που είχα ένα ατύχημα με το πόδι μου.. κι έκανα κάπου δυόμιση χρόνια να το ξεπεράσω σχετικά.. ακόμα δεν μπορώ να ανέβω τρέχοντας σκάλες.. αλλά τελευταίως δοκίμασα και επιτέλους μπορώ να κάνω ποδήλατο.. αρκεί να προσέχω να μην ανεβοκατεβαίνω εν κινήσει.. ελπίζω να αρχίσω να το χρησημοποιώ πάλι.. αν και ανέπτιξα μιά φοβία για τους αντίπαλούς οδηγούς αυτοκινήτων..