Τρίτη 3 Μαΐου 2022

Ιανουάριος-Μάρτιος 2021(3)

Ιανουάριος-Μάρτιος 2021(3)

Τρίτη Απόπειρα για να δούμε..

Πριν μερικούς μήνες(χρόνια) δεν μπορούσα να βρω το koulpa2. Αποφάσισα να εκδώσω στο Facebook. Μετά δεν ξέρω τι έγινε.. μα το ξαναβρήκα.. πάω να δω αν μπορώ να (ξανά) εκδώσω και στο πρώτο μου blog

ασκήσεις ζωής

(25 / 4 / 2022 αποφάσισα να το διαβάσω.. τώρα που πια θυμάμαι.. να δω τότε πως το είχα γράψει)

27/1/2021.. φεβρουάριο του 2014.. σαν να ημούν μαριονετα και κάποιος είχε κόψει ξαφνικά τα κορδόνια που με κρατούσαν.. έπεσα να πεθάνω.. δεν πεθάνα.. μετά τρείς μέρες .. ανυσήχισε η μάνα μου που δεν απαντούσα στο τηλέφωνο.. πως βρηκε τεφωνο της πρώην μου (15 χρόνια ειχαμε χωρισει.. σαν αδελφή την εχω ) ..την πήρε.. οτι δεν εκάνα τρεις μερες.. με πήρε.. το σήκωσα. “βρποβμ” της λέω φύσηκα.. “έρχομαι” μου λεεί.. λίγα λεπτά άκουσα.. σειρήνες αστυνομικών και ασθερώφα.. τον κλειδαρά.. θα ήθελα να πεω να τους άνοιξω.. δεν μπορουσα.. τους άκουσα.. δεν ξερουν οτι είμαι ζωντανός ; .. εγώ το ξέρω ; .. ;)

8/2/20 21..με προλαβαίν.. τους άκουγα.. τους βλέπα στο μυαλό μου.. άκουγα τους.. να συζητήσουν πως θα με κατεβάζουν.. έμενα σε ενα σπίτι 4 μετρά απο το δρόμο (κατ'ύψος).. ήμουν και 120 κίλα.. καταφεράν !.. πού θα με πανέ.. οι ιατροί “οτι πει ο θεός..”.. σε εμένα δεν είχε μιλήσει πότε.. και νόμιζα απο 3 χρόνων.. για όλα που θα σβουν φταίμε εμείς..

.. σε άλλους πολιτισμούς πνεθούν τους θανατούς και σε άλλους τις γέννες.. σε άλλους ο σωμένος χρωστά χάρι και σε άλλους ζητά φροντιδα.. αυτά τα παιδιά (η πρώην και ο νυν φίλος της) με φροντίζάν.. πρωμαθά για το ζαραρώ.. μέτα απο ένα μήνα με εσωσάν..

14/2/2021 ..χρωστώ και σε άλλους.. στο πραξενουλι (χριστινα σαββατιανου) μας και τον αδρά της ( andreas papas ) που μου δώσαν το μηχακί που μετρά το ζάχωρο.. και το “εγγονακι” (μαρία κάππα) και τον φίλος της (panos siokos) ήλθαν να με δουν στα νοσοκομεία.. για καφέ.. για φαι.. πολλές φόρες..άκουγα τους γιατρούς.. ο πιο μεγάλος θαμεζέ τον αυτού του.. οι μικροί φοβούται.. άρχη άνρδα δείκνυσι.. μετά απο 10 ημέρες.. μπουρανέ με παρούν.. αλλά που ουλού να με πανέ.. μαρμαρωμένος τυφλός.. μόνο άκουγα.. με πήραν σε ενα ίδρυμα αποκατάστασις.. μήπως μαθώ αυτί ξέχασα..

26/3/2021 ..ένα μήνα και μίσο.. το 2017.. τον τελευταίο ξυπνήμα.. κάτι μου έλειπε.. ενώ άκουγα.. δεν είχα καταλαβεί το τι άκουγα.. για κάποιες μέρες.. οτι μου μυαλό.. εκείνη την στιμή.. χώρουσε ένα γράμμα.. για λίγο.. 4 χρόνια πέρασαν.. είχα μάθει να γράφω σιγά-σιγά.. αλλά 3 χρόνια να μου έδινες..).. άκουγα.. τώρα κάτι θυμάμαι.. τον πρώτο νοσοκομείο δεν έβλεπα.. όμως με βλέπω από ψηλά με το φορείο έξω από την πόρτα.. φυσάει πολύ.. αλλά δεν κρυώνω.. άκουγα τους νοσοκόμους του ΕΚΒΑ να μίλουν για εγκεφαλικό οχι οτι είχα πουντιάσει.. τώρα θυμάμαι στο “νόνο” του Mario Puzzo.. μετά από 1000 σελίδες.. που έκανε οτι ήθελε.. πέθανε γέρος.. στο ήλιο.. παίζοντας με τα εγγόνια του.. εγώ καλά τα είχα περάσει.. πολύ καλά.. μέχρι τα 25.. μονίζα πως μέχρι εδώ είχα κάνε οτι ήθελα.. νόμιμα πάντα.. παιδιά δεν είχα.. μην πούμε για εγγόνια.. (υιοθέτησα ένα “εγγόνι” αλλά πολύ αγροτέρα).. μπουρούσα να φύγω από αυτή ζωή.. λάθος μονίζα.. άλλως πως εξηγείται όταν.. στην 12/6/1994.. στην λεωφόρο Μαραθώνος.. 4-5 χιλιόμετρα από την Νέα Μάκρη προς Μαραθώνα.. στο ίδιο σημείο το Πάσχα του 1983.. μερικές μέρες που είχα πάρει το δίπλωμα οδήγησης.. είχαμε κόσμο στον σπίτι.. πετάχτηκα να πάρω κάτι τελευταίο.. ήμουν πίσω από έναν που οδηγούσε με 40 χλμ.. στην αριστερή λωρίδα.. είχα βγάλει φλας.. έτοιμος (από καιρό σα θαρρέος)(“θαρρΑΛέος” ήθελα να πω.. μα παράπεσα.. αυτή η σημείωση.. έγινε την 30 / 4 / 2022).. ίσως.. για την πρώτη.. φορά στην καριέρα μου.. ως οδηγού.. θα προσπερνούσα.. εκεί που τον έφτασα.. κάτι είδε και κοκκαλώνει φρένα.. φρένω και εγώ.. στο άλλο ρεύμα κάποιος ερχόταν.. κάνω δεξιά μήπως το προλάβω.. και βλέπω μία άμαξα.. ο αντίπαλος οδηγός.. το είδε πριν από εμένα.. στο άλλο ρεύμα ήταν άδειο.. πρώτη και τελευταία φορά.. ενώ πήγαινα προς Μαραθώνα.. με όλα αυτά.. στρίβω προς Νέα Μάκρη.. κινώντας παντώ.. ξαναστρίβω προς Μαραθώνα.. κάνω δεξιά από τον δρόμο.. να σκεφτώ.. πόσες φορές σώθηκα τα τελευταία λεφτά.. ήμουν 19 ετών.. χρειαζόμουν λίγες ακόμη εμπειρίες να ζήσω.. )

οδήγουσα στα δεξιά με το φλας για να σταματήσω.. είχα ένα φίλο μαζί.. ένα φορτωγό 10 τονούς φορτώμενο.. δεν είδε ούτετο φλας.. ούτε καν το αμαξί μου.. με χτύπησε από πίσω.. με 80 χλμ.. χώρις φρένα.. ως όφειλα..με βάσει αυτά που εγώ θεωρούσα σωστά.. (να εξηγήσω εδώ.. με βάσει την παιδεία και την εκπαίδευση μου.. θα ήταν η “πίστις”.. άλλα από 3 χρόνων.. το να βρίσκω λόγους να πιστεύω κάτι μου άδικο.. στο κάτω-κάτω της γραφής αν πιστέψω.. να τους βρω.. μέχρι τότε ας απουσίεζε από το λεξιλόγιο μου.. τώρα που θυμάμαι σίγα-σίγα.. θα έρχομαι να γράψω.. δεν κάθισμαξέρω αν σας αρέσει.. πάντως βελτιώνει την γραφή μου.. ) αντί να πω “άντε 'γεια”.. να πέθανω.. υπερίσχυσε η αυτοσυντήρηση.. πιάνω το τιμόνι και το κατάντησα όπως το σύμβολο του άπειρου.. και είχα βγάλει με το κούτελο μου τον ανεμοθώρακας (παρμπρίζ).. εκτός από την μύτη.. που για πρώτη φορά στην ζωή μου.. άνοιξε λίγο.. ούτε το πουκάμισο μου δεν είχε προλάβη να βρόμισε με το αίμα.. με τον φίλο.. δεν είχε τιμόνι να πιάστει.. έπιασε το πόδι του.. η δική του αυτοσυντήρηση φάνηκε.. όταν.. πριν αθλούμαι στην σκηνή του ατυχήματος.. είχαμε πάει σε ένα ξυλεμπορικό.. να πάρουμε 3 φύλλα κόντρα πλακέ θαλάσσης.. το εδέσα στην σχάρα με ένα σχοινί.. όσον περισσεύει.. θα το έκενα “κούκλα” και θα το εδένα πανώ.. αλλά βιαζόμουν να πάρω ψωμί για την γιαγιά μου.. το έριξα χύμα το ανοιχτό πατάθυρο.. μπήκαμαι να φύγουμε.. και εδώ φάνηκε η αυτοσυντήρηση του φίλου.. είδε το σχοινί πλάι από το λαιμό.. είχε φανταστεί.. ως φαίνεται.. σκηνές θανάτου δια απαγχονισμού.. το έπιασε και το έριξε πίσω από το κάθισμα.. της τύχης του την είδα.. όταν πάνω στην σύγκρουση.. μάρτυρες ήταν το πλήμωμα ένος ΕΚΑΒ.. κάποιον άρρωστο πήγαινε να μάζεμει.. ημάς μάζεμε.. από Νέα Μάκρη.. μέσα από το βουνό.. σε 20 λεπτά στο ΚΑΤ.. πεταχτήκα απέναντι στο περίπτερο να πάρω ένα τηλέφωνο την φίλη του φίλου μου.. να τις εκθέσω τα διαπράττενα.. είχα δει το πόδι μου.. έτσι.. πολλές φορές.. σε μία εβδομάδα.. θα ήταν as good as new.. (πρώτη φορά μου ήλθε στα αγγικά.. από το ξύπνημα του 2017.. για να δούμε).. με το που πέρασα από το περίπτερο άλλη στο ΚΑΤ.. τον είχαν πάρει.. όπως με πληροφόρησαν.. αυτό που είχα δει.. δεν ήταν όπως νόμιζα εξάρθρωση.. ήταν σπασμένο.. στην περιοχή του ταρσού.. τον είχα πάρει για επείγων χειρουργείο.. τόσο επείγων που αν είχαμε τύχη στον δρόμο μας ένα ΕΚΑΒ.. δε δεν μη μην θα είχαμε φτάσει 3 ώρες αγροτέρα στο ΚΑΤ.. και ούτε “επείγων” θα είχε υπάρξει.. και ούτε “χειρουργείο”.. και ούτε αποθεραπεία.. ήδη ο χειρουργός θα ήταν στο χωριό του.. θα είχε ξεκινήσει τετραήμερο της παναγίας.. περασά να στις μιλήσω.. να στις πω.. πόσο υπεύθυνος ένιωθα που οδηγούσα.. (όχι σαν παλοί αντιπρόεδροι και πρόεδρος.. που οδηγήσαν την χώρα.. περί άλλων εντρυφώ.. άλλος διοργανώνει σεμινάρια με θέμα.. πως είχαμε φτάσει ως εδώ.. άλλος να δηλώνει ότι μαζί τα φάγαμε.. ο “κινεζικός” έκανε τον κινέζικο).. και για την παραπληροφόρηση.. ξαναπάω στο ΚΑΤ να τον περιμένω.. μέχρι το βράδυ.. είχα καπνίσμει τα πάντα (όχι τα λευκά-μαύρα ζωάκια.. να εξυγήσω.. τσιγάρα.. πούρα.. πίπες καπνού.. για να εξηγούσω τώρα που προπαθώ να εξηγούθω.. “έγινε παρεξήγηση και εξήγηση ΔΌΘΗΚΕ”.. είχα κόψει το κάπνισμα το 2017).. και είχα πιει τόσους καφέδες σαν να μην υπάρχει αύριο.. (και την ζάχαρη την είχα κόψει το 2017.. αναδρομικά θα ξαναγράψω για όλα αυτά.. αυτό το κείμενο.. είχα αρχίσει 18/2/2021.. ήθελα να σημειώσω πρόωρο.. πρέπει να κλικω)

ξύπνησα.. άκουγα τον νοσοκόμο.. ήλθε να δει αν όλα πάνε κάλα.. τον είδα σαν φαντάρο του 1ου παγκόσμιου πόλεμου στα χαρακώματα.. ξαναξύπνησα.. άκουγα πολλά σκυλιά μέσα στο δωμάτιο.. 3 μέρες στο φορείο με πήγαιναν από ιατρείο σε ιατρείο.. άκουγα.. εκείνοι που άκουγα.. μεγαλο ιατροί και νέοι ιατροί μάλλον δεν ήξεραν οτι εγώ ακούω..

.. πρώτη μέρα στο ίδρυμα.. πρωτα-πρωτα με πανέ σε μια γιατρό για να αξιολόγηση την κατάστασι μου.. μου φέραν και ενα αναπηρικό καροστί για να με κουβαλούν.. μετά ήθλε ενας γιατρός να μας πει τι θα χρειάστω (παπούτσια φόρμες κλπ ) κι οτι την άλλη μέρα στις 7:45 πρωί θα ερχόταν να με ετοιμάσει.. να φαω.. να με φορτώσει με τον γέρανο στο καροστί .. να με παει η μανα μου στον φυσίατρος τις 08.00.. για 3 μήνες.. να με βοηθήσει να βαδίζω.. την πρώτη φορά.. με σήκωσε.. όταν ήμουν 25 χρόνων.. είχα ένα φορτηγάκι mitsubishi L300 ανοιχτό.. το οποίο παρκάρα με την μούρη.. και μετά το σήκωνα από πίσω..

(..και ξαφνικά συνειδητοποίησα.. ενώ το 2017.. θεωρούσα τις μνήμες μου.. οριστικώς και δικαίως θανούσες.. αλλά είχα βρει.. τον τρόπο να.. συνεχίσω να ζω.. χωρίς αυτές.. προιόντος του 2020.. μου ήρθαν κάποιες μνήμες.. μην φανταστείτε πολλά.. μιλάμε για 20-30.. τον μήνα.. σας παρακαλώ μην.. με ρωτήσετε από που.. δεν θέλω να.. σας λέω κάτι.. που είναι συνειδητά ψεύδες.. με το που.. μπήκε το 2021.. σιγά-σιγά οι μνήμες μου.. έφτασαν 20-30 αλλά.. αυτήν την ώρα.. την ημέρα..)

(συνέχεια)





 

Δεν υπάρχουν σχόλια: