XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!:):):)

Έπρεπε να έχω αλλάξει το μαπετ του προηγούμενου ποστ νωρίτερα.

...τώρα καλύτερα;..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

..εύχομαι το νέο έτος να μας απαλλάξει από το τεράστιο εγώ μας.. να σταματήσουμε να είμαστε παιχνίδια στα χέρια των διαφόρων "σωτήρων".. να απαλλαγούμε από τις κατασκευασμένες ανάγκες και να βρούμε τη χαρά στα απλά πράγματα.. σε ένα περίπατο.. σε μια αγκαλιά.. σε ένα ηλιοβασίλεμα..

..δε πληρώνετε πάγιο..

httpwww.voanews.com

..μα δεν πληρώνετε πάγιο!!!

...Μήπως παίζουν με τη νοημοσύνη μας;

.. Είχαμε, το 2000, ικανότερο για πρωθυπουργό το Σημίτη με πρόθεση ψήφου στη ΝΔ.. Έπρεπε να κατέβει ο Σημίτης με την ΝΔ να δούμε τι θα γινόταν..
Το 2004 ο Σημίτης ξαφνικά ήταν άχρηστος.

Ο αποδιοπομπαίος κινέζος..

Στη περίοδο διακυβέρνησής του έγιναν τα περισσότερα καλά και κακά από σχηματισμού του κράτους..

έργα, ολυμπιακοί αγώνες, ευροζώνη, ένταξη της Κύπρου..

και τα περισσότερα ήταν παράπλευρα γεγονότα που συνέβησαν για να δικαιολογηθούν οι μίζες και οι υπεξαιρέσεις. αλλά έγιναν..

Έχουμε τώρα έναν Καραμανλή, που σε μία τετραετία, το καλύτερο που έκανε, ήταν όταν δεν έκανε τίποτα..

γιατί τις ελάχιστες φορές που το επιχείρησε ήταν καταστροφικές..

μια τετραετία με σκάνδαλα, πτώσεις και καταπτώσεις, μακρύτατη προεκλογική περίοδο που έκλεισε με τις καταστροφικότερες πυρκαγιές που έχουν συμβεί.. κι αυτός ανοξείδωτος.. την πληρώνουν οι υπουργοί..

ο υπεύθυνος για την επιλογή τους άμοιρος ευθυνών..

Ξεκινά μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο πόδι..

ξεκινώντας από το τέλος και αγνοώντας που βρίσκεται η αρχή..

γίνεται το έλα να δεις.. ευτυχώς δε γίνεται να γίνουν χειρότερα τα πράγματα.. ακόμα και να έκλειναν τα σχολεία οπότε όλα καλά..

την πληρώνει η (αντιπαθητικότατη μεν κατά τη γνώμη μου αλλά σχετικά) αθώα υπουργός..

Καίγονται τα πάντα από αδράνεια και αδιαφορία.. την πληρώνει ο (φασουλής και αιθεροβάμων μεν αλλά) στηριζόμενος κατ' επανάληψη υπουργός..

αυτός γυαλιστερός σαν καινούρια σφυρίχτρα..

η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται τον εαυτό της..

και υπάρχει ένα 42% που είναι ευχαριστημένο και τον ξαναψηφίζει.

Η αντιπολίτευση ξανααντιπολιτεύεται τον εαυτό της και ζει επιτέλους μια προεκλογική περίοδο μετεκλογικά..

η κυβέρνηση αντιπολιτεύεται τον εαυτό της και αυτή ελλείψη αξιωματικής αντιπολίτευσης.
και έρχεται ο Αλογοσκούφης να μας πείσει (όπως ο Σημίτης παλαιότερα) ότι έχει ανέβει η αγοραστική μας δυνατότητα και ότι με 700 euro ζούμε ζωή και κότα και είμαστε και αχάριστοι..

και έρχεται ο καταραμένος προϋπολογισμός.

φοροδιαφυγή λέει.. μα τα παίρνει από μισθωτούς, συνταξιούχους, ΦΠΑ, καύσιμα.

δε μπορεί να πείσει τους ελεύθερους μικρομεσαίους..

μα πως να τους πείσει; Από τη μιά η παραοικονομία είναι μια τεράστια τρύπα που καταβροχθίζει τα πάντα.. από την άλλη ο μικρομεσαίος ελεύθερος επαγγελματίας βρίσκεται πάντα υπό τη απειλή ή τη βεβαιότητα της πτώχευσης.. στο κράτος θα τα δώσει για να μεταμορφωθούν σε μίζες;..

και έρχεται το θέμα της Ολυμπιακής. και απορώ..

ποιος μας κοροϊδεύει περισσότερο 30-35 χρόνια τώρα..

Ποιος την έφερε σε αυτά τα χάλια.. εμείς;..

γιατί εμείς τα χρεωνόμαστε;..Εφόσον χρησιμοποιήθηκε από την κρατικοποίησή της για κοινωνικούς, πολιτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους πως περιμένει κάποιος να λειτουργεί σαν κερδοφόρα επιχείρηση;..

και ήλθε το ασφαλιστικό.. ξανά..

με τις ίδιες βλακώδεις δικαιολογίες.. πες πες οι περισσότεροι τις πίστεψαν.. μα δεν ενδιαφέρει το ασφαλισμένο πως και γιατί..

πλήρωνε 35 χρόνια κάθε μήνα.. τα λεφτά του πίσω θέλει.. με τους τόκους.. και ας μην υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι και εισφορές..

οι σημερινοί εργαζόμενοι θα πληρώσουν για τα δικά τους γεράματα..

αν των σημερινών δοθούν για να καλυφθούν οι τρύπες των προηγούμενων το πρόβλημα απλά μετατίθεται χρονικά..

και ο Καραμανλής αλώβητος.. μα από την αρχή δε είχε κάτι (μια επιτυχημένη θητεία σε υπουργείο.. μια επιτυχημένη θητεία σαν βοηθός μπακάλη.. κάτι..) για να τον πιστέψεις..

αυτό δεν άλλαξε.. αυτοί που αναιτίως τον πίστευαν στο παρελθόν.. αναιτίως θα συνεχίσουν να τον πιστεύουν..

και η μετανάστευση τελικά με την παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί λύση..

έχουν δίκιο..

συγκλίνουμε με την Ευρώπη μένοντας στάσιμοι..

και περιμένοντας την να κατέβει στο επίπεδό μας..

CV3..Οι πρώτες μου..(ιστορία)

Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι, ήταν στους ώμους του θείου, σε διαδηλώσεις, ίσως γιατί ήταν κάπως έντονες οι στιγμές.. Θυμάμαι βαρκάδες, για ψάρεμα, με το θείο και το μπαμπά στα κουπιά. Μια γαλάζια παλιά ξύλινη βάρκα. Μια αηδία, όταν τα καβούρια δραπέτευσαν στο πορτμπαγκάζ και έκαναν τα χταπόδια κιμά. Τον απόλυτο τρόμο, όταν μπαίνοντας στην κουζίνα, την βρήκα γεμάτη καβούρια να περπατούν αργά και βασανιστικά κατά πάνω μου.
Η πρώτη μου επαφή με την αδικία. Στην αυλίτσα της πρώτης φωτογραφίας στον Πειραιά Έπλυνα να χέρια μου και ανακάλυψα ότι όταν τα κουνώ έντονα και δημιουργείται ισχυρό ρεύμα αέρα στεγνώνουν!!! Έτρεξα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου και με μάλωσε γιατί νόμιζε ότι τα σκούπισα στα ρούχα μου.

Το τερατώδες αμερικάνικο ταξί που οδηγούσε ο αδελφός της μητέρας μου.

http://mtubmuseumbus.skynetblogs.be/ Foto=JNLA4I63

Το υπεραστικό Magirus Deutz που ανέλαβε όταν έφυγε από τα ταξί.


Τα συχνότατα ταξίδια στην Τρίπολη. Σταμάταγε το πούλμαν στην Β.Κωνσταντίνου και με πάσαραν από το παράθυρο Καθόμουν στο θρόνο του συνοδηγού και άλλαζα 45αρια δισκάκια στο πικάπ Τον τρόμο τις πρώτες φορές στη θέα του χάους από το παραθυράκι της πόρτας στον κολοσούρτη και τον αχλαδόκαμπο όταν το μπροστινό μέρος του πούλμαν κρεμόταν στο γκρεμό.
Η πρώτη μου τσαντίλα. Μια Κυριακή ωραία αλλά κουραστική. Αναχώρηση με το πατέρα μου από Πειραιά, άφιξη στην Γλυφάδα μετά από μια αιωνιότητα με τα λεωφορεία της εποχής. Μπάνιο. Βόλτα στη μαρίνα. Λούνα πάρκ. Επίσκεψη και μεσημεριανό στο εξοχικό φίλου(ναι ήταν εξοχή η Γλυφάδα το 66) . Κουβέντα κουβέντα κουβέντα.. μελέτησα και ζωγράφισα, από όλες τις γωνίες, το μηχανισμό ενός αναδιπλούμενου τραπεζιού, που μου έκανε εντύπωση (είχα την πετρια εκ γεννητής). Κάποια στιγμή, βράδιαζε πια, έβαλα τις φωνές (πράγμα τόσο σπάνιο που το λάμβαναν υπόψιν όταν συνέβαινε).
Η πρώτη μου επανάσταση (βουβή). Με τον πατέρα μου είχαμε πολύ καλή σχέση. Το μόνο σημείο τριβής ήταν η ημερήσια ποσότητα τροφής που έπρεπε να καταναλώνω. Κάποια στιγμή είπε την μαγική κουβέντα:”Άκου να σου πω, εδώ γίνεται ότι λέω εγώ!”. Άνοιξα κι εγώ την πόρτα και πήρα δρόμο. Δε θυμάμαι που πήγαινα πέρασα μπροστά από το καλλιμάρμαρο από το 1ο νεκροταφείο και με βρήκε τυχαία οικογενειακός φίλος κάπου στη Βουλιαγμένης.
Τα εμβόλια, που μετά το πρώτο, όταν αντιλαμβανόμουν τον παιδίατρο, εξαφανιζόμουν στα πιο απίθανα σημεία, βοηθούμενος και από το μικρό μου μέγεθος.
Την πρώτη μου επαφή με το μπουζούκι, όταν επισκεπτόμασταν οικογενειακό φίλο, θυρωρό σε πολυκατοικία στο κολονάκι και περνούσα ώρες μαγεμένος ακούγοντάς τον να παίζει.
Η πρώτη δική μου καρεκλίτσα. Μεταλλική πολυθρονίτσα μπλε μεταλλικό με κόκκινο πλαστικό πλεκτό κορδόνι. Καθόμουν και παρακολουθούσα τις κοπέλες του ατελιέ να δουλεύουν. Καθόμουν και απασχολούσα τις πελάτισσες που έστηνε η μητέρα μου για την πρόβα. Αυτές ήταν οι πρώτες μου “δουλειές”.
Οι κοπέλες του ατελιέ μαζί με το ανωτέρω θείο είχαν αναλάβει το ρόλο του babysiting. Με πήγαιναν βόλτες με τάιζαν με έπαιζαν και γενικά με κακομάθαιναν..
Η πρώτη μου μπάλα. Μπλε σκούρο με λευκές και κίτρινες τελίτσες σαν έναστρο ουρανό. Κάνανε διάλυμα και πηγαίναμε να παίξουμε στο κοντινό παρκάκι.
Τα άπειρα κουκλάκια μου που αν δεν ήταν όλα παρόντα δεν κοιμόμουν.
Την πρώτη μου ραπτομηχανή. Μια αντίκα επιτραπέζια χειροκίνητη, με την όποια έφτιαξα τα πρώτα ρούχα για τις κούκλες μου, από τα απίθανα ρετάλια του ατελιέ. Ευτυχώς οι γονείς μου δεν ήταν ομοφοβικοί και δε χρειάστηκε να παίζω με όπλα για να αποδείξω πόσο άντρας θα γινόμουν.
Το πρώτο από τα τρία ποτήρια πού έχω σπάσει στη ζωή μου. Είχα και έχω ακόμα μεγάλη εξάρτηση με το νερό. Μέσα σε τόσο κόσμο κανείς δεν καταλάβαινε την ανάγκη μου. Κάποια φορά αποφάσισα να αυτοεξυπερετηθώ. Σκαρφάλωσα σε μια καρέκλα, μετά στο πάγκο τις κουζίνας, άνοιξα το ντουλάπι και τεντώθηκα να φτάσω ένα ποτήρι αλλά δυστυχώς μετά από μακρά προσπάθεια, το μόνο που κατάφερα ήταν να μου γλιστρήσει από τα ακροδάχτυλα στο κεφάλι και μετά στο πάτωμα. Όπααα!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (;)

Tι να λησμονήσω...

..τι θυμηθώ.. τις διαδηλώσεις;.. τους αστυνομικούς;.. την 21η Απριλίου;.. τον ήχο από τις ερπύστριες των τανκς στους δρόμους της πόλης;.. τα κλειστά παράθυρα;.. τα κλειστά στόματα;.. τα κλειστά αυτιά;.. τα κομμένα τηλέφωνα;.. το πάγωμα των πρώτων ωρών;.. το απροσδιόριστο ακόμα φόβο;.. τις αναμενόμενες συλλήψεις και εξαφανίσεις αριστερών συγγενών;.. τη επάνοδο στην καθημερινότητα;.. τη χαρά των λύκων που χαίρονται στην αναμπουμπούλα;.. το φόβο μήπως παρακολουθείται ακόμα και η αντιδραστική σκέψη;.. το διαχωρισμό των γνωστών σε πιθανούς αντιδραστικούς και πιθανούς ρουφιάνους;.. τις σχεδόν φυσικές συζητήσεις στο μπακάλικο με το φόβο του αυτιού στον τοίχο;.. τη σχεδόν φιλική καλημέρα στο ρουφιάνο το μανάβη;.. τα παρανοϊκα λογίδρια;.. τη στάση του ανώτερου κλήρου;.. την αηδία για τον φοβισμένο εαυτό μας που συνεχίζει με μικρές ρυθμίσεις τη ζωούλα του;.. την ανομολόγητη απορία γιατί λίγοι παρανοϊκοί επηρεάζουν τόσους πολλούς;.. την απειροελάχιστη απόσταση μεταξύ του ορθόδοξου και του αιρετικού, που θα χαλάσει την ψευδαίσθηση της κανονικής καθημερινότητάς σου;.. την παλινδρόμηση μεταξύ σεβασμού και μίσους γι αυτούς που αντιστέκονται και σου χαλάνε την δύσκολα διατηρηθείσα ηρεμία;.. τα βράδια με πασατέμπο για τα νεύρα και ντοϊτσεβέλα (ύψιστη αντίσταση) στο τρανζιστοράκι για ενημέρωση;.. τις εκλογές με τα σίγουρα αποτελέσματα;.. τους ψηφοφόρους που πίσω από την κουρτίνα ψήφιζαν με το φόβο ότι οι τοίχοι είχαν και μάτια;.. την επιστράτευση και το πλήρες αναξιόμαχο που ανέδειξε;.. τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις όταν άρχισε να διαφαίνεται η κατάπτωση;.. τα ανέκδοτα του τελευταίου καιρού;.. τους φοιτητές;.. τους εργάτες;.. τους αστυνομικούς;.. τις αύρες;.. τους φαντάρους;.. τα τανκς;.. τις αδέσποτες σφαίρες;.. τα συνθήματα;.. τον πανικό και τη βία;.. τους νεκρούς;.. τους τραυματίες;.. την ανακούφιση και την απιστία του τέλους;.. την μεταπολίτευση;.. τη χαρά των λύκων που χαίρονται στην αναμπουμπούλα;.. τη γενική ευθυμία στους δρόμου;.. το δημοψήφισμα;. τις εκλογές;.. την περαιτέρω έκπτωση των αξιών;.. τα προδομένα συνθήματα;.. το ψωμί που ακριβαίνει;.. την παιδεία που απουσιάζει;.. την ελευθερία θύμα της τρομολαγνίας;..
Η μνήμη πονάει αλλά και η λήθη εγκυμονεί τον κίνδυνο της επανανάληψης...

Να με χαιρομαι...

Έπρεπε να βάλω τα νούμερα...

ή μεγαλήτερη τούρτα...

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων..αυτοπροσωπογραφία με τούτρα.. έγινε σε λίγα δευτερόλεπτα.. δε νομίζω να με γνωρίζατε αν με βλέπατε στο δρόμο αλλά είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια (καμία σχέση με μύθο..).. μου βγήκε λίγο σε παλεστή σούμο.. αλλά το σκίτσο αυθόρμητα αποκαλήπτει περισσότερα από τη φωτογραφία..:):)

CV2..Οι πρώτες μου..(μυθολογία)

www.deremate.com.ar




Μια από τις πολλές, κατά καιρούς, δουλειές του πατέρα μου, ήταν να επισκευάζει φλίπερ (όχι τα ηλεκτρονικά, τα παλιά με τα ελατήρια, τα λαστιχάκια, τα ρελέ...) και διατηρούσε και ένα μαγαζί με φλίπερ, ποδοσαιράκια, πινκπόνγκ κλπ. Καλά πήγαινε, ως ότου εξελέγει, ως πρωθυπουργός, ο Παπανδρέου (παππούς) και το πρώτο που έκανε, για να σώσει τη χώρα, από τα επικείμενα δεινά, ήταν να κλείσει αυτά τα καταραμένα κολαστήρια της νεολαίας, τα λεγόμενα σφαιριστήρια. Η γροθιά αυτή στο μαχαίρι, δεν έσωσε την δύσμοιρη πατρίδα ούτε τον πρωθυπουργό ούτε τη νεολαία αλλά έφερε τον πατέρα μου στην πολύ στενάχωρη κατάσταση ,να έχει μια αποθήκη, με άχρηστα πλέων, υλικά και μηχανήματα, ένα άχρηστο μαγαζί, πολλές άχρηστες γνώσεις και φυσικά στεγνός ωσάν στυπόχαρτο. Ευτυχώς δε χρωστούσε τίποτα, άφησε μαγαζί και αποθήκη ως είχαν, χάρισε τα περιεχόμενά τους στους ιδιοκτήτες και προσπάθησε να ξεχάσει την εμπλοκή του στην υπόθεση. Μας έμεινε αναμνηστικό, μόνο μια δερμάτινη σάκα, γεμάτη με διάφορα μαγικά για μένα εξαρτήματα, ρελεδάκια, λαστιχάκια, μπίλιες, πλαστικά μανιτάρια, ξύλινοι παίκτες και χερούλια από ποδοσαιράκι...με τα οποία έπαιζα για πολλά χρόνια και αποτέλεσαν υλικά για τις πρώτες μου κατασκευαστικές αναζητήσεις.
Αντιμετώπισε το θέμα επιθετικά ανοίγοντας, μαζί με τη μητέρα μου, μαγαζί με ρούχα στο Κολονάκι (G n' M) και προσθέτοντας στο ατελιέ, την εμπειρία του στα παντελόνια, που έλειπε από τη μητέρα μου και είχαν αρχίσει δηλά δηλά να ζητούνται από τις πελάτισσες


Πρώτη φορά μασκαράς (απόκριες 1966)


Την πρώτη αποκριάτικη στολή τη φιλοτέχνησε ο πατέρας μου επηρεασμένος από τις ταινίες εποχής που ήταν της μόδας. Το καπελάκι το κατασκεύασε κι αυτό μόνος του γιατί δεν έβρισκε να αγοράσει έτοιμο τόσο μικρό.
Τα έξοδα του μαγαζιού δυσβάσταχτα και το κέρδος του δυσανάλογα μικρό. Άφησε λοιπόν τα μεγαλεία, βρήκε ένα υπόστεγο κάτω από την Αχαρνών και άνοιξε ένα εργαστήριο όπου κατασκεύαζε εξατμίσεις αυτοκινήτων. Η μητέρα μου διατήρησε το ατελιέ στο σπίτι, που είχε ελάχιστα έξοδα και πολλαπλάσια έσοδα σε σχέση με το μαγαζί.
Η πρώτη μου επαφή με ηλεκτρικό δράπανο, έγινε σε αυτό το εργαστήριο. Αντέδρασα τόσο αστραπιαία, στον τρομερό ήχο του τρυπήματος, μιας λαμαρίνας, που δε πρόλαβε να δει, προς τα που έτρεξα και του πήρε ώρες να με ξετρυπώσει από εκεί που κρύφτηκα Μια τεχνική που υιοθέτησα και εφάρμοζα με μεγάλη επιτυχία τα επόμενα χρόνια, όποτε μου μύριζε μπαρούτι.
Εκείνη την εποχή μετακόμισε μαζί μας ένας από τους αδελφούς του πατέρα, μου που για τον κοινωνικό περίγυρο, είχε τα τέσσερα κακά της μοίρας του. Αριστερός, κυνηγημένος, χωρισμένος και άνεργος. Με ανέλαβε λοιπών σε συνεργασία με τα κορίτσια του ατελιέ και τα κορίτσια του κομμωτηρίου που στεγαζόταν στο διπλανό διαμέρισμα. Με τον Θείο κάναμε πολλές βόλτες και του έπριζα το κεφάλι με τις ερωτήσεις και τις θεωρίες μου. Βρεθήκαμε σε πολλά μέρη, με βάρκα για ψάρεμα, βόλτα στο βουνό με τα πόδια, διαδηλώσεις και ταραχές. Θυμάμαι κάποιες κραυγές “Νόβα Νόβα” αλλά δε θυμάμαι τι αφορούσαν. Mάλον αυτή τη περίοδο, στα όρια της μνήμης, έμαθα να διαβάζω.
Κάπου εδώ τελειώνει η μυθολογία, που βασίζεται σε συρραφή προτάσεων, που έχω ακούσει εδώ κι εκεί και αρχίζει η ιστορία, που βασίζεται σε δικές μου μνήμες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (;)

CV1..Οι πρώτες μου..(μυθολογία)

Η πρώτη μου φωτογραφία (Γενάρης 1965 Πειραιάς)

Απόγευμα 2 Νοέμβρη του 64. Η μητέρα μου δούλευε ξενυχτισμένη μετά από ολονύχτιο ξεφάντωμα σε χωροπηδάδικο της εποχής. Πάντα του σκοτωμού. Πάντα σε στενά χρονικά περιθώρια Πάντα κάποια πελάτισσα του καλλιτεχνικού χώρου, ήθελε κάποια τουαλέτα επειγόντως για την επόμενη επίσημη έξοδο. Όταν, κατά το κοινώς λεγόμενο, έσπασαν τα νερά. Το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα στην είσοδο Ταξί. Μαιευτήριο. Πρώτο πρόβλημα. Με 50 σκάρτα κιλά και εμφάνιση πιτσιρίκας δε μπορούσε να πείσει κανέναν ότι πρόκειται να γεννήσει. Αφού τους έπησε κάπως, δεύτερο πρόβλημα, δεν ήθελα με τίποτα να βγω. Ξημέρωμα 3ης Νοέμβρη πιά, μετά από ώρες ταλαιπωρίας, με τη βοήθεια λαβίδων, αναμνηστικό των οποίων φέρω ακόμα δυσδιάκριτο στο κούτελο, έκανα την πρεμιέρα μου. Τίποτα θριαμβευτικό, μακρόστενος και ζαρωμένος, 2 κιλά σκάρτα, σοβαρός κι αμίλητος, πολύ κουρασμένος από την εμπειρία και μάλλον ενοχλημένος από την αλλαγή της κατάστασης.

Αρχές Δεκέμβρη βίωσα την πρώτη από τις πολλές μετακομίσεις της ζωής μου. Από Κυψέλη βρεθήκαμε Παγκράτι και απέκτησα το πρώτο μου δωμάτιο. Δεν ζητούσα τίποτα πέραν της ησυχίας μου. Δεν έκλαιγα, δε γέλαγα, δεν ενοχλούσα και δε με ενοχλούσαν. Γενικά σε μιά ευτυχισμένη αφασία που κράτησε πάνω από 20 χρόνια. Μια φορά γκρίνιαξα, ευτυχώς μάλλον, γιατί είχα 40κάτι πυρετό που δεν έπεφτε με τίποτα. Τελικά οφειλόταν μάλλον σε κάποιο όγκο στον όμο που μου τον αφαίρεσαν άρων άρων, αφήνοντάς μου άλλο ένα σημάδι

Το πρώτο μου όνομα, πριν βαφτιστώ, ήταν Νίνο (Ιταλικές επιρροές της εποχής). Σε μιά εκδρομή όμως, μέσα στο πούλμαν, άκουσε η μητέρα μου κάποια κυρία να φωνάζει “Νίνο, Νίνο”. Γύρισε και είδε κάποιο μεσήλικα σε στύλ Λαλάκη να απαντά “ναι μαμά”. Πήρα αυτοστιγμεί το όνομα του παππού μου.

Η πρώτη μου εξαφάνιση συνέβει, όταν η γιαγιά μου, ξυπνώντας , δε με βρήκε στο ανωτέρω εικονιζόμενο καρεκλάκι. Συναγερμός, κινητοποίηση, αναζήτηση, χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από 2-3 ώρες, που όλοι είχαν τρελαθεί, εμφανίστηκα κάτω από την ντιβανοκασέλα, με ένα μαυρισμένο μάτι, που απέκτησα μάλλον από τη σύγκρουσή μου με κάποιο παπούτσι πέφτοντας. Προφανώς πέφτοντας κοιμισμένος γύρισα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου.

Πρώτο ταξίδι στην Τρίπολη (Πάσχα 1965)

Οι γονείς μου δούλευαν πολύ. Τον πρώτο χρόνο τον πέρασα μεταξύ Παγκρατίου Τρίπολης καί Πειραιά. Από γιαγιά σε γιαγιά.

Περπάτησα νωρίς. Το είδα το σχεδίασα και το έκανα μόνος. Ξαφνικά με είδαν όρθιο.

Μίλησα νωρίς. Οι πρώτες λέξεις που άκουσαν “το παραμανάκι σου”. Μάλλον έκανα πρόβες μόνος μου για να τους καταπλήξω.. τα κατάφερα.

Πρώτο μπάνιο Καστέλα (Μάης 1965)

Την ίδια εποχή που περπάτησα είχα και την πρώτη μου επαφή με τη θάλασσα. Μια στενή σχέση από την πρώτη επαφή. Μια σχέση που κρατάει ακόμα Όταν έκλινα το χρόνο έγινε η δεύτερη μετακόμισή μας. Μεγαλύτερο σπίτι για να χωράει και ατελιέ ραπτικής, για να είναι περισσότερο χρόνο κοντά μου η μητέρα μου και να με ξεφορτωθούν οι γιαγιάδες
Η πρώτη παρανόηση. Καθισμένος στο καρεκλάκι ζήτησα νερό από τη διερχόμενη μητέρα μου.. “αμέσως” μου λέει και εξαφανίζεται.. επαναλαμβάνω την αίτηση πολλές φορές για να πάρω την ίδια απάντηση κάθε φορά που περνούσε.. κάποια στιγμή εξανέστην “όχι αμέσως ΤΩΡΑ το θέλω!!” νομίζοντας ότι το “αμέσως” αφορά σε κάποια πολύ μελλοντική στιγμή.
Πρώτη επαφή με τον ηλεκτρισμό. Απάντησα στη ερώτηση τι γίνεται όταν βάζεις μια συρμάτινη κρεμάστρα ανοιγμένη και στις δύο τρύπες μιας πρίζας. Ένα μεγάλο ΜΠΑΜ, δύο μαυρισμένα μέχρι τους αγκώνες χέρια και μια φωτιά στον ηλεκτρικό πίνακα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

μια κουζίνα..

... και δύο ντουλάπες, στην Καλαμάτα,διεκδικούν την προσοχή μου...

ενδίδω σήμερα... αναχωρώ εντός της ώρας... αν το χωριό δεν έχει νετ καφέ...

ραντεβού σε 6-10 μέρες...

Η αυτοκίνηση..

...κι εγώ...

Η πρώτη μου επαφή ήταν το 2CV... το αγάπησα με την πρώτη ματιά..

www.slowcarclub.com

...μια οικογενιακή φίλη απέκτησε πρώτη αυτοκίνητο και έπερνε εμένα και το παππού μου βόλτες... συχνά... μάλον φλέρταρε τον παππού μου... δεν ξέρω σίγουρα ήμουν περίπου τριών..

...λίγο αργότερα, ο χωρισμένος αδελφός του πατέρα μου, που μου έκανε μπαμπισίτινγκ, έγινε πλασιέ εκδοτικού οίκου... εκτός του ότι γέμισε το σπίτι βιβλία... απέκτησε και το πρώτο αυτοκίνητο στην ευρύτερη εικογένεια.. ένα austin morris..

0foros.supermotor.com

..εκτός του ότι έμαθα να διαβάζω σε ανύποπτο χρόνο.. σε 8-10 ώρες μέσα στο αυτοκίνητο την ημέρα μου λήθηκαν πολλές απορείες γύρω απο κοινωνικά και τεχνικά θέματα κυρίως (ο θείος ήταν τεχνικά πολύ κατηρτισμένος και κομουνιστής)... για χρόνια καταλάβαινα ότι ήξερα πράγματα που δεν ήξερα πότε τα έμαθα... σίγουρα έμαθα τα πάντα για το αυτοκίνητο... οδήγηση, λειτουργεία και συντήρηση σε θεωρητικό επίπεδο...

Το 74 αποκτήσαμε το πρώτο οικογενιακό μας αυτοκίνητο... ένα BMW750 του 62... μια παράξενη κατασκευή... με μηχανή 750cc... κλασική boxer από μοτοσυκλέτα τοποθετημένη πίσω... σε άθλια κατάσταση...χρώματος λαχανί!!!... το κάναμε κουκλί... εγώ ανέλαβα την εσωτερική διακόσμηση (ταπετσαρίες, καθίσματα, ταμπλό, πατώματα κλπ)... η μητέρα μου (στην οποία και ανήκε) βαψήματα τριψήματα κλπ...

http://www.lekam.gr/

και ο πατέρας μου μηχανολόγικά και ηλεκτρολογικά (ήταν πραγματικά άθλια)... ωραία περάσαμε και έμαθα και ένα σορό πράγματα... στην πράξη αυτή τη φορά... σε αυτό έκανα και τίς πρώτες απόπειρες οδήγησης... κρυφά βεβαίως... 10 ετών άρχισα να το βάζω μπροστά και να το πηγαίνω μπρος πίσω στην πίσω ανηφώρα του σπιτιού μας (το 74 ήταν το μόνο αυτοκίνητο στο δρόμο!!!)... και σιγά σιγά το γύρο του τερταγώνου... ώς εκεί... μέχρι το 76 που το πουλήσαμε...(είχε βγει φίμη ότι θα απόσυρθούν βιαίως τα παλιά και η μητέρα μου βιάστηκε να το ξεφορτωθεί)..

Το 77 αγοράσαμε το ford taunus 12m 1300cc του 72... το αυτοκίνητο τής ζωής μου... ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τη συντήρησή του... το ανέλαβα από την αρχή προσωπικά... το οδηγούσα (πάντα κρυφά.. ευτυχώς μεγαλόδειχνα ιδιαίτερα... ) το κράτησα εγώ όταν ο πατέρας μου πήρε το πρώτο κενούργιο το αυτοκίνητο...

www.delest.nl

και μέχρι το 94 που μάλον μου έσωσε τη ζωή, όταν ένα μεθισμένο φορτηγό με στρίμοξε σε μια μάντρα... παραδόξως δεν έπαθε πολλές ζημιές... έπρεπε να δείτε το φορτηγό... αλλά έπεσε θύμα της υπεραπασχόλησής μου... το πήρε ο γερανός... ήταν η πρώτη σημαντική απόλεια αγαπημένου αντικειμένου...

Το 80 αγοράσαμε το τρίκυκλο... VW1800cc... για τις μεταφορές στο εξοχικό... αργότερα αντικαταστάθηκε με φρέζα με καρότσα...


http://www.ltv-vwc.org.uk/


Το 90 που απολήθηκα απο το πολεμικό ναυτικό... και άρχισα να ασχολούμαι με ξυλουργικά... απέκτησα το ford curier 2000cc... σπορ δίπορτο με καρότσα... καταπληκτικό!!!


ad.homeip.net



Το 92 αποφάσησα κι εγώ να πάρω κενούργιο αυτοκίνητο!!!... παρήγγηλα ένα ford courier... περίμενα 2-3 μήνες ... τους χάρησα την προκατάβολή και τους διαολόστειλα... παρήγγηλα λοιπών, απο ένα γνωστό, μεταχειρισμένο, από γερμανία ένα mitcubichi L300 1600cc ανοιχτό (αφού δε μου έκατσε το καινούργιο..και βιαζόμουν).. το οποίο και αυτό αργούσε!!! ... τελικά μου διέθεσε ένα VW transporter 2000cc...έως ότου.. το οποίον μέχρι να έλθει το συνήθισα και τελικά τα κράτησα και τα δύο..

urku.mercuriusonline.com

http://www.car.gr/



...λίγους μήνες μετά, ο πατέρας μου, αποφάσισε να παρατήσει τη δουλειά, που ξεκίνησε μετά τη σύνταξη και πήρα και το mazda E2000, που είχε και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση...

http://www.drucksache.ch/

...έτσι βρέθηκα με τρεία επαγγελματικά και ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο (2 μηχανές και 2 ποδήλατα... η χαρά του εφοριακού του ασφαλιστή και του ανταλακτικατζή.. κι εγώ πιο πολύ μουτζούρης παρά ξυλουργός...)

Το 96 αντικατέστησα το mazda με ένα ford escort με κουβούκλιο για λίγους μήνες...

http://www.car.gr/

Το 97 τα ξεφορτώθηκα όλα σχεδόν... κράτησα μια μηχανή κι ένα ποδήλατο... κι έκατσα σε γραφείο για ένα χρόνο (τόσο άντεξα..)

Το 98 ξαναβγήκα στους δρόμους οικοδομές κλπ... είχα πάλι ανάγκη αυτοκίνησης... πέρασαν απο τα χέρια μου κατά σειρά εμφανίσεως...

seat marbela 1000cc

http://www.car.gr/



hyundai accen 1300cc

http://www.modifiedstr/


...και τα καμάρια που διατηρώ ακόμα..

toyota satrlet 1000cc

www.toyota-starlet.info71-pic


και subaru justy 1200cc 4Wd

www.abenteuertrieb.de

...πάντα ανά δύο και πάντα μουτζούρης... (δε παραθέτω τα 20 και πλέων που δανίστικά ή νοικιασα από το 90 ώς σήμερα... ίδη καναντησε μάντρα μεταχειρισμένων το ποστ!!..) και ξαφνικά μεγάλωσα... δυσκολεύομαι να διαχηριστώ το χρόνο μου μεταξύ ξυλουργού και μηχανικού... καλά τώρα που το σκέφτομαι... μόλις απέκτησα μόνημη σχέση και έγινα ευλαβικά πιστός σε μία γυναίκα... έγινα ιδιαιτέρως άπιστος στα αυτοκίνητα... κάπου θα μου έβγαινε..

Και αποφασίζω να παραγγήλω αυτό...

renault kangoo!!

...To περιμένω κατά τα χριστούγεννα... (κάτι μου θυμιζει αυτό... λες να κάτσει;) Υπάρχει μόνο σε λευκό και γκρί ανοιχτο μεταλικο...(οι φωτογραφίες είναι από το νετ... σχεδόν όλα τα αυτοκίνητά μου ήταν λευκα... και αυτή τη φορά εκεί οδηγούσε η τύχη... είπα να το αλλάξω...).. το 4wd ήθελα αλλά μάλον θα έχει ύπερδιπλασια τιμή... και ντρέπονται να τη βάλουν στους τιμοκαταλόγους... άμα ρωτάς την τιμή δεν μπορείς να το πληρώσεις...

Δεν είμαι ανυπόμονος... θα το ξεχάσω για λίγο ... θα ξαναθίξω τό θέμα σε δύο μήνες... αν όλα πάνε καλά...

Υγ. συγνώμη για την ορθογραφία αλλά αρνήται πισματικά να συνεργαστεί το spell check!!

Πάλι παραλήρημα..

..προσπάθησα να το αποφύγω... άφησα το χρόνο να κάνει τη δουλειά του (είχα και πολύ δική μου δουλειά..) και ξεκίνησα να ασχοληθώ με ένα πιο ανώδυνου θέματος ποστ... αλλά ένα σχόλιο του kapetaniou με επανέφερε στην πρότερη θερμοκρασία.. και το σχόλιο επεκτάθηκε (από μόνο του...) σε πόστ... του έκανα και εγώ τη χάρη να το αναβαθμίσω..

"Πωπω..σκιάχτηκα όταν είδα το μέγεθος του σχολίου σας.. ευτυχώς ένα μέρος έχει άλλο παραλήπτη.. αλλά μάλλον θα υποκύψω στον πειρασμό να απαντήσω (όχι ανταυτής.. απλά σχολιάζοντας) και σε αυτό..:):)Λοιπών.. τα κόμματα τα βλέπω σαν προβολή του παρασκηνίου στο προσκήνιο.. αν μπορούσε να λειτουργήσει η καθημερινότητά μας χωρίς μεγάλα κόμματα, τόσο το καλύτερο.:):)Η αριστερή ιδεολογία μου φαίνεται, σε κάποιους, ως ιδεοληψία και σε κάποιους ως προπέτασμα καπνού.. Ναι..Θέλω να υπηρετούν και εμένα και όλους τους άλλους.. Θέλω παιδεία και πρόνοια. δημόσια διοίκηση. τα δημόσια έσοδα να καταλήγουν σε έργα και υπηρεσίες και όχι σε μίζες και υφαρπαγές..:)Ναι είναι παγκόσμιο το φαινόμενο.. και προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι μικρομεσαίοι είναι το πρόβλημα.. δε γεννούν και δε πεθαίνουν (τι έχουν ακούσει τα αυτάκια μας..).. το κόστος του χρήματος είναι θεμιτό από την εποχή του Θεμιστοκλέος (βεβαίως βεβαίως).. Δηλαδή το χρήμα να παράγει χρήμα εις βάρος της επιβίωσης των ανθρώπων.. Δε θέλω να το ανεχτώ άλλο αυτό!!!Κατά τα λοιπά.. καλό και άγιο να ελέγχεται η αποδοτικότητα της κυβέρνησης. αλλά και οι προτάσεις νομίζω ότι χρειάζονται.. Προτάσεις για το αύριο.. όχι ερμηνείες του Μαρξ.. Αν ζούσε σήμερα κάτι νέο θα μπορούσε να πει..Πωπω.. παραλήρησα πάλι..:):)Την καληνύχτα μου:):)"

Ουφφφ... αισθάνομαι πολύ καλύτερα.. τώρα μπορώ να ασχοληθώ και με το παραγγονισμένο ποστ..

Nα'μαστε πάλι εδώ...

...Τελείωσε κι αυτό... ασυνήθιστη προεκλογική περίοδος... σχεδόν συνηθισμένο εκλογικό αποτέλεσμα... συμπέρασμα;... το 80% μάλλον ζει σε άλλη χώρα και έρχεται μόνο για να ψηφίσει... Δε μπορώ να δεχτώ άλλη λύση...

...Ένας πρωθυπουργός ανύπαρκτος 3,5 χρόνια... με όλα τα προβλήματα με τα οποία δε κατάφερε όχι να τα κατανικήσει αλλά ούτε να παρευρεθεί στην αναμέτρηση... κατάφερε να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή... εντολή να κάνει τι;... να κλαπούν τα υπόλοιπα;... να καούν τα υπόλοιπα;...

...Ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης αμήχανος... συμπαθής κάποτε...( αν και συμπλεγματικός μάλλον.. δικαιολογημένα.. δε πρέπει να ήταν εύκολο να είσαι ήσυχος και πολιτισμένος... και γιος του Ανδρέα Παπανδρέου)... φαντάζομαι ότι σύρθηκε από τις περιστάσεις... και ότι από κάποιο σημείο και μετά δεν αναγνώριζε τον εαυτό του... κάπως κατάφερε να φαίνεται ο μόνος χαμένος των εκλογών... (μπορεί και να μην είναι... μπορεί να βρει την γαλήνη...)

...Μια αριστερά (ή μάλλον δε ξέρω πόσες) ενισχυμένη για λάθος λόγους... χωρίς εφαρμόσιμες προτάσεις... αποκομμένη από το φυσικό της χώρο...

...Ένα πέμπτο κόμμα.. που εισέπραξε την ψήφο της δυσαρέσκειας αυτών που θεωρούν την αριστερά βρισιά...

...Εδώ μας έφερε η απαξίωση της πολιτικής... η κομματικοποίηση.. πρέπει κάποτε να αρχίσει να μας απασχολεί... πρέπει κάποτε να αρχίσουμε να το συζητάμε... όλη την 4ετία... όχι κομματικά.. δεν έχουμε ανατραφεί για να είμαστε πολίτες αλλά οπαδοί... αλλά κάποτε, κάπως πρέπει να αλλάξουμε...
...Ας ξεκινήσουμε την προεκλογική περίοδο τώρα... ας παρασύρουμε τους δίπλα μας σε συζήτηση... κι αν δε κερδίσουμε τίποτα ας πέσουμε μαχόμενοι...

ΠΕ(αι)ΔΙ(εί)Α.. Ι(η)ΛΙΣ(θ)ΙΑ....

Καμιά δεκαριά μέρες τώρα, από το προηγούμενο στοιχειωμένο πόστ, με ταλαιπωρεί, ότι κάθε σκέψη, περί αιτίων , από όπου κι αν περνά, καταλήγει στην παιδεία...
Γυρνώ με το αυτοκίνητο (ανάθεμα στον Ford που το έκανε λαϊκό μέσο..) και βλέπω παιδιά στα προαύλια.. και τα λυπάμαι...
Τα λυπάμαι καταρχήν για την δωρεάν παιδεία την οποία "απολαμβάνουν"... που τελικά δεν είναι ούτε δωρεάν ούτε παιδεία... μιλώ για την εκπαίδευση, που είναι μέρος της παιδείας... και όχι για την ελληνική... αλλά γενικά...
Αισθάνομαι ότι κάπου έγινε κάποιο λάθος... Όλα τα άλλα ζωάκια εκπαιδεύονται παίζοντας και η εκπαίδευσή τους είναι σημαντική.. εξαρτάται η ζωή τους από αυτή... Γιατί στους ανθρώπους έπαψε να ισχύει?
Η φύση, έδωσε στα παιδάκια, μια θαυμαστή υπερκινητικότητα, απαραίτητη για την σωστή τους ανάπτυξη... γιατί την ακυρώνουμε, καρφώνοντάς τα σε θρανία με τις ώρες (και στο σπίτι)... Αν ενδιαφέρει κάποιον θα βρει τρόπους να σχεδιάσει παιχνίδια που να συνδυάζουν κίνηση και μάθηση... Έδωσε στους εφήβους εκτός από σωματική και πνευματική υπερκινητικότητα... Ορμόνες εν βρασμό... Ορμή να αμφισβητήσουν τα πάντα... να γκρεμίσουν το κόσμο και να τον ξαναχτίσουν... Τους βάζουμε σε μια αίθουσα και προσπαθούμε να τους κάνουμε να μαθαίνουν χωρίς να κρίνουν... Να βλέπουν τη μέση εκπαίδευση σαν άχρηστο χρόνο πριν την ανώτατη... Έδωσε στους νέους δύναμη και αντοχή να ζήσουν και να χαρούν... Αναλώνουν τα παραγωγικότερα χρόνια τους, βολοδέρνοντας, στη πλειοψηφία τους, να τελειώσουν σχολές, που δε τους ενδιαφέρουν... Που τους δίνουν ένα πτυχίο, που αποδεικνύει ότι παρακολούθησαν τη σχολή αλλά όχι ότι ξέρουν άμεσα να κάνουν κάτι...
Τα λυπάμαι για τη παιδεία που απολαμβάνουν απο την οικογένεια και την κοινωνία... Που δηλητηριάζονται από ψεύτικες ανάγκες (create the demand)... Που η χαρά της ζωής έχει καταντήσει χαρά της ιδιοκτησίας... Που είσαι ότι έχεις... Που το "εύκολο" έχει γίνει και "καλό"... Που ο μαυραγορίτης από μίασμα έχει καταλήξει "έξυπνος" και παράδειγμα προς μίμηση.. Που ο μπαμπάς είναι "έξυπνος" ...γιατί κλέβει την εφορία (ή ακόμα καλύτερα είναι η εφορία) ...γιατί δεν αφήνει κανέναν να τον προσπεράσει στο δρόμο... γιατί παρακάμπτει τις ουρές...
Λυπάμαι που δεν υπήρξα παιδί.. ούτε έφηβος... ούτε νέος...
που τίποτα δε μπορώ να γκρεμίσω... και ακόμα χειρότερα που τίποτα βιώσιμο δεν έχω να αντιπροτείνω..

ΝΗΦΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΩ ΑΠΙΣΤΕΙΝ..(Επιχαρμός?)

Νήφε? (διατηρήσου νηφάλιος) Πόσο πια, πιο ήρεμοι από τα λάχανα έχουμε καταντήσει!!! Η νηφαλιότητα μας, δε σπάει, δε χαλάει! Μας κλέβουν και χαιρόμαστε που κλέβουμε πίσω ένα πενιχρό ποσοστό! Μας καίνε, μας δηλητηριάζουν και υπομειδιούμε μακαρίως.. αν δε καίγεται το δικό μας σπίτι.. αν δε πεθαίνουν τα δικά μας παιδιά..

Μέμνησω? Ποιος είμαι? Που πάω? Συγνώμη κύριε ποιος είστε? Ξεχνάμε ρε παιδιά, ξεχνάμε... Όσοι καήκανε πνίγηκαν κλπ στο παρελθόν, το πολύ να απαίτησαν κάποια ψίχουλα για αποζημίωση.. Να απαιτήσουν πρόβλεψη για να μη το ξαναπάθουν δεν άκουσα..

Απιστείν? Στους 300 καρνάβαλους με την πυραμίδα στην οποία στηρίζονται? Στο σύστημα που απο Όθωνος μας έχει βολέψει τα μικροσυμφέροντα? Σας παρακαλώ!! Εξαντλούμε την απιστία μας στο παζάρι... να σου δόκω να μου δόκεις... θα με γελάσεις? Εγώ θα σε γελάσω...

Μπορεί να λυπάμαι αυτόν που χάνει στο σπίτι του... τα ζώα του.. τα παιδιά του...
Αλλά έρχεται και η λογική και μου δίνει χαστούκι να ξυπνήσω...
Ο κάθε ένας που καίγεται έχει μερίδιο ευθύνης...
Έχει χαρεί στο παρελθόν που κάηκε κάποιος άλλος και αυτός τη γλύτωσε...
Έχει πάρει όλες τις προειδοποιήσεις του και έχει αδιαφορήσει...
Έχει βάλει τα μικροσυμφεροντάκια του πάνω από όλα...

Αν μετά από όλα αυτά δεν ξυπνήσει κανείς...
Ε δε ξέρω... Μάλλον θα αποδημήσω...
Ξέρω παντού υπάρχουν ηλίθιοι...
Αλλά δε θα είναι οι δικοί μου ηλίθιοι...

το δεκαήμερο...

...των τεσσάρων ημερών και πως επιτυγχάνεται...

Για αρχή χρειάζεται μια μικροαναπηρία να σε κρατήσει σε ακινησία για ενάμιση μήνα (στην περίπτωσή μου θλάση στη γάμπα).. Δυόμιση μήνες πριν την προκαθορισμένη αναχώρηση είναι καλά.. Η, όχι και αξιοζήλευτη, φυσική σου κατάσταση, με ενάμιση μήνα ξάπλα και έξι γεύματα (ανία γαρ) την ημέρα, πιάνει αρνητικά πρόσημα.. Σε αυτή την κατάσταση προσπαθείς στον μήνα που περισσεύει να χωρέσεις εργασίες δυόμιση μηνών.. Φυσικά δε προλαβαίνεις να μεταφέρεις το σκάφος στο προγραμματισμένο σημείο εκκίνησης του αγώνα μια εβδομάδα πριν.. ούτε βρίσκεις το αναγκαίο πλήρωμα.. Καταλήγεις να ετοιμάζεσαι το προηγούμενο βράδυ και φτάνεις στο σκάφος άυπνος ημιθανής από την κούραση και πλημμελώς προετοιμασμένος την ώρα της αναχώρησης.. Πετάς τα πράγματα μέσα και ανάχωρείς παραβλέποντας την πρώτη αβαρία (μια σπασμένη λάμπα στο φαναράκι του σωσιβίου, ασήμαντο αλλά δείχνει μια τάση..).. Κάνεις το πρώτο μπάνιο έξω από το λιμάνι για να φτιάξεις το ροδάκι του δρομόμετρου κάτω από το σκάφος.. Ανοίγεις πανιά.. σβήνεις τη μηχανή και χαίρεσαι.. Βάζεις τον αυτόματο πιλότο (απαραίτητος για υποεπανδρομένο σκάφος) και ανακαλύπτεις ότι, αν και πριν οκτώ ώρες δούλευε στη δοκιμή, τώρα αρνείται. Παίρνεις την πρώτη βάρδια στο τιμόνι και παλεύεις με τα κύματα για επτά ώρες.. Ο αέρας κάπου στα 6 μποφόρ από τα πλάγια, η πλεύση υποφερτή.. Στο Σούνιο πρέπει να τραβήξεις βόρια πολύ κοντά στον αέρα, πρέπει να μουδάρεις (ελάττωση ιστιοφορίας).. Το αναλαμβάνει ο κολλητός. Τον χτυπά ένα κύμα και ξηλώνει τα απέναντι ρέλια (συρματόσχοινα κατά μήκος του σκάφους για ασφάλεια) με το σαγόνι. σαγόνι - ρέλια σημειώσατε ένα, ευτυχώς.. αποκατάσταση ζημιών.. μουδάρισμα επιτυχημένο.. Πορεία βορράς. αλλαγή βάρδιας στο τιμόνι.. ξερός στην κουκέτα.. Ο κολλητός στο τιμόνι για τα επόμενα 30 μίλια.. αέρα 7 μποφόρ.. πλεύση δυσχερέστατη (όσο η πορεία πλησιάζει προς την κατεύθυνση του ανέμου τόσο δυσκολεύει η πλεύση).. Παλεύει οκτώ-εννιά ώρες τις οποίες εσύ κοιμάσαι μακαρίως..

..Πρώτες πρωινές ώρες άφιξη στην Κάρυστο. σπασμένο καράβι.. Πρωινή έγερση.. Λήψη καιρού.. 6-7 μποφόρ και σήμερα.. Ανακαλύπτεις ότι στον πανικό της προετοιμασίας έχουν ξεχαστεί οι φορτιστές των gps.. στα οποία βασιζόσουν μη έχοντας επαρκείς χάρτες για όλη τη διαδρομή.. συμβούλιο.. συνεχίζουμε διστακτικά. τα σημάδια πολλά.. είναι και ο κολλητός που έχει ορκιστεί να μη ξαναπατήσει σε κάποιο από τα νησιά προορισμού (αν τα πιστεύεις).. Αναχώρηση.. έξω από τη Κάρυστο πορεία για κάβο τνόρο.. ανοίγουμε πανιά.. 6 μποφόρ. σπάνε μερικά σκυλάκια της μεγίστης (εξαρτήματα που κρατούν το πίσω πανί στον ιστό).. επισκευή. πάμε πάλι.. κάβο ντόρο 7 μποφόρ. όρτσα.. κόντρα στο βοριά.. κι άλλη μούδα (ελάχιστη ιστιοφορία) μηχανή για ασφάλεια ελιγμών.. ανακαλύπτεις βλάβη στη ρεβέρσα (κιβώτιο για επιλογή πρόσω-ανάποδα).. Σε περίπτωση αβαρίας στην ιστιοφορία χωρίς ρεβέρσα είσαι ακυβέρνητος.. συμβούλιο.. Βέτο.. επιστρέφουμε.. το πίσω μπρος. με το βοριά κατάπρυμα (ούριο) πλέον πετάμε προς Σούνιο. τρία μίλια πριν το Σούνιο μπουνάτσα(νηνεμία).. ταχύτητα μηδέν.. αμπελοφιλοσοφία.. από σπιλιάδα (τοπικές πολύ ελαφρές ριπές ανέμου που τις ξεχωρίζεις από το ρυτίδωμα στην επιφάνεια της θάλασσας) σε σπιλιάδα.. το φεγγάρι εισβάλει στο ναό του Ποσειδώνα. Αγκυροβόλιο κάτω από το ναό τις πρώτες πρωινές ώρες.. Πρωινή έγερση.. πρόχειρη επισκευή ρεβέρσας.. συμβούλιο για επανεξέταση.. παραμονή.. μπάνιο όλη μέρα.. επιτέλους διακοπές.. κατάκλιση. Πρωινή έγερση.. μπάνιο μακροβούτια.. προσπάθεια για πάτο στα δώδεκα μέτρα άκαρπη.. αδυναμία εξισορρόπησης κάτω από τα εννιά (μην είμαστε και πλεονέκτες).. Μεσημέρι απόφαση αναχώρησης.. Άγκυρα βράχωμένη.. στα δέκα μέτρα.. προσπάθεια απεμπλοκής.. σπάσιμο φράγματος εννέα μέτρων.. πολλές προσπάθειες.. επιτυχία! Αναχώρηση.. δοκιμή αυτόματου πιλότου (έτσι..).. λειτουργεί!!!(κάποιος δεν ήθελε να πάμε βόρεια).. Πανιά.. 4-5 μποφόρ. πλεύση ευχάριστη (επιτέλους).. Κατάπλους πανηγυρικός στο Φάληρο.. νομίζεις ότι πέρασαν δεκαπέντε μέρες.. ώρα για πραγματικές διακοπές..

σαλπάρω..

..αύριο και περί ώραν ογδόην πρωινήν..

..προορισμός β.αιγαίο..

..στόχος ησυχία.. χωρίς μηχανή.. χωρίς σκυλάδικα (ελπίζω..ο συνταξιδιώτης μου, σεσημασμένος σκυλάς, μπορεί να με αναγκάσει να γυρίσω άρων-άρων με το τέντερ)

..θα ήθελα ένα δεκαήμερο να μη πατήσω γη.. αν εντούτοις αναγκαστώ.. και βρω internetcaffe ίσως επικοινωνήσω.. αλλιώς..

..ότι επιθυμείτε για το υπόλοιπο των διακοπών σας και ραντεβού το Σεπτέμβρη.

πάμε μια βόλτα στο σουπερμάρκετ..

...να γίνουμε κι εμείς δυο γουρούνια σταααάρ..(που λέει και το τραγούδι). Μου αρέσει η βόλτα στο σουπερμάρκετ.. σαν εκδρομή.. σαν παιδική χαρά.. χρώματα, αρώματα, κόσμος.. Αλλά δε μου αρέσει να ψωνίζω στο σουπερμάρκετ.. δε μου αρέσει να μετριέται η επιτυχία του καταστήματος με την ώρα που περιμένω στην ουρά.. Πάντα προτιμούσα τα μαγαζάκια της γειτονιάς. Η διαφορά στις τιμές δεν νομίζω ότι είναι τίποτε άλλο από στρατηγική πωλήσεων.. Είναι αποτέλεσμα του χρηματοοικονομικού συστήματος, που καθοδηγεί το δυτικό κόσμο και είναι τόσο συμβατό, με το χαρακτήρα του ανθρώπου, που παγκοσμοποιήται.. Γεννήθηκα σχιζοφρενείς, από τη μία μανιώδης της τεχνολογίας κι από την άλλη αρνητής του πολιτισμού, που είναι υπεύθυνος για την ύπαρξή της.. Από τότε που θυμάμαι, πίστευα ότι το κρίσιμο λάθος, ήταν η μετατροπή του ανθρώπου, από κυνηγό- τροφοσυλέκτη σε γεωργό- κτηνοτρόφο.. Ο πυρήνας του εγκεφάλου μας παραμένει ο ίδιος, ανταλλάξαμε τους αρχέγονους φόβους με μοντέρνους αστικούς και το άγχος της επιβίωσης με extremsports.. τριπλασιάσαμε το προσδόκιμο ζωής.. Τελικά είναι καλύτερα?

..ας αρμένίσουμε έστω καί στραβά..

Όλα αυτά τα θαλασσινά που τρυπώνουν δεξιά αριστερά στο ιστολόγιο δεν είναι εντελώς τυχαία.. Η ιστιοπλοία μπαινοβγένει στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια. Χωρίς τρελό ενθουσιασμό αλλά με μια επίνονη σταθερότητα. Μετά τη σχολή καί το πτυχίο σκίπερ(τρομάρα μου) λόγω μιάς παρέας, που ο ένας διέθετε σκάφος, για 5-6 χρόνια κάναμε βόλτες εντατικά (καινούριο κοσκινακι μου..) , για άλλα τόσα η δοσολογία έπεσε στο άπαξ ετησίως (καί να δούμε..). Μετά μεταπήδησε σε ημιεπαγκελματική σχέση.. Μεταφορά σκαφών ανά το αιγαίο, που τα είχαν παρατήσει πελάτες, λόγω κακοκαιρίας.. Ο κολλητός μου έκανε το σκίπερ εγώ το μούτσο.. Καλά ήταν αλλά ξέχασα πως είναι να ταξιδεύεις με κάτω από 8 μποφόρ.. Προ διετίας ο εν λόγω κολλητός, μετά από επώδινη εσωτερική πάλη, κατέστει περίφανος ιδιωκτήτης μικρού ιστιοπλοικού σκάφους..

Σε αυτή τη διετία, κατάφερα να πάρω μέρος, σε ένα ταξίδι καί τρείς αγώνες, λόγω διαφόρων εξωγενών παραγόντων.. Καί ήλθε η ώρα που ο κολλητός μου θέλει να λάβουμε μέρος σε αγώνα πολυήμερο (18-25/8/07) που χρειάζεται πλήρωμα 4-6 άτομα.. είμαστε δυό, είμαστε τρείς..(όπα ως εκεί καί να δούμε).. καί εκτός της δύσκολίας προσηλιτισμού (θα οδηγηθούμε σε πειρατικές μεθόδους, χτύπημα στο κεφάλι), υπάρχει καί η αντικειμενική δυσοκλία ότι ενώ η διάθεσή μου υψούται αριθμιτικά η φυσική μου κατάσταση φθίνει γεωμετρικά.. γιά να δούμε..

..Πήρες το ψυγείο..

..Μη βιάζεστε στον παλιατζή αναφέρομαι.. Σήμερα του παρέδοσα το τελευταίο κομμάτι του παλιού μου νοικοκυριού.. παλιού ΜΑΣ νοικοκυριού μάλον.. Γιά πολλά χρόνια (πολλά όμως) δενόμουν με τα πράγματα γύρω μου. Δε μου άρεσε το καινούργιο το αμεταχείριστο. Ήθελα τα πάντα να έχουν τα σημάδια του χρόνου, της χρήσης, να δένονται με αναμνήσεις.. Όχι μόνο τα πράγματα αλλά καί οι φίλοι καί οι σχέσεις.. Γεννημένος στη χώρα της πατέντας, με τα πράγματα τα κατάφερνα κάπως να λειτουργούν γιά πολλά πολλά χρόνια.. Τηλεόραση του 83, κουζίνα του 69, αυτοκίνητο του 69, ψυγείο του 68, μηχανή του 53 (αυτή δε θα την αποχωριστώ, πρόκειται γιά βίτσιο) .. Με τους ανθρώπους ήθελα να αποφύγω τις πατέντες από μία ηλικία καί μετά.. Γιά την ώρα δε φαίνεται να έχει βγεί σε καλό στις σχέσεις με τους άλλους αλλά εμένα με έχει βολέψει.. Τα πράγματα θα συνέχιζαν να λειτουργούν όσο κι εγώ αλλά κάτι άρχισε να αλλάζει.. Οι πατέντες θέλουν αγάπη καί σαβούρα γιά να ευοδώσουν.. Η αγάπη αποροφήθηκε από την προσπάθεια για επιβίωση.. Τη σαβούρα άρχισα να την ξεφορτώνομαι.. Ενέδοσα στο δυτικό πολιτισμό.. Άρχισα να δέχομαι τα καινούργια πράγματα.. Λέτε να αρχίσω να δέχομαι καί καινούργους ανθρώπους? Λέτε να με ρωτάτε σε λίγο "τη κατάφερες τη μικρούλα γερομπισμπίκι?"? Δε ξέρω τι να ευχηθώ γιατί φοβάμαι μήπως καί συμβεί..

..Τα γραπτά μένουν?

Μέχρι πριν από μερικούς μήνες, αγνοούσα καί την ύπαρξη των bloggs. Πρώτη φορά βρέθηκα στο χώρο, από μία άσχετη αναζήτηση, στο 3partiesaday. Σιγά σιγά, ακολουθόντας κάποιο ενδιαφέρον σχόλιο, εδώ κι εκεί, μου κίνησε το ενδιαφέρον καί προστέθηκαν αρκετά όνοματα στη λίστα μου αλλά ο χρόνος λίγος. Εξ αιτίας ενός ατυχήματος, πέρασα όλο τον Ιούνιο ξάπλα, οπότε βρέθηκα με άφθονο χρόνο. Διάβασα διάβασα καί κάποια στιγμή, μπήκα στη διαδικασία να σχολιάσω πρώτη φορά στην a-lexia, όχι τόσο από ενδιαφέρον γιά το αντικείμενο της κουβέντας, όσο γιά την ίντριγκα της ανταλαγής σχολίων. Θυμήθηκα άλλες εποχές με καφέ καί αμπελοφιλοσοφίες καί συνέχισα. Κάποια μαθήματα στη DiVa μου κίνησαν τη περιέργια για το τεχνικό μέρος του θέματος καί νά'μαι.
Δε ξέρω με τι ακριβώς θα ασχοληθεί το παρόν ιστολόγιο, ούτε καί για πόσο. Μπορεί με τη ιστορία της ζωής μου, μιά που έχω αρχίσει να ξεχνάω καί αισθάνομαι ότι ίσα που προλαβαίνω να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται.. Μπορει ανάλογες αμπελοφιλοσοφίες με του παρελθόντος που αυτή τη φορά ίσως σωθούν..