CV1..Οι πρώτες μου..(μυθολογία)

Η πρώτη μου φωτογραφία (Γενάρης 1965 Πειραιάς)

Απόγευμα 2 Νοέμβρη του 64. Η μητέρα μου δούλευε ξενυχτισμένη μετά από ολονύχτιο ξεφάντωμα σε χωροπηδάδικο της εποχής. Πάντα του σκοτωμού. Πάντα σε στενά χρονικά περιθώρια Πάντα κάποια πελάτισσα του καλλιτεχνικού χώρου, ήθελε κάποια τουαλέτα επειγόντως για την επόμενη επίσημη έξοδο. Όταν, κατά το κοινώς λεγόμενο, έσπασαν τα νερά. Το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα στην είσοδο Ταξί. Μαιευτήριο. Πρώτο πρόβλημα. Με 50 σκάρτα κιλά και εμφάνιση πιτσιρίκας δε μπορούσε να πείσει κανέναν ότι πρόκειται να γεννήσει. Αφού τους έπησε κάπως, δεύτερο πρόβλημα, δεν ήθελα με τίποτα να βγω. Ξημέρωμα 3ης Νοέμβρη πιά, μετά από ώρες ταλαιπωρίας, με τη βοήθεια λαβίδων, αναμνηστικό των οποίων φέρω ακόμα δυσδιάκριτο στο κούτελο, έκανα την πρεμιέρα μου. Τίποτα θριαμβευτικό, μακρόστενος και ζαρωμένος, 2 κιλά σκάρτα, σοβαρός κι αμίλητος, πολύ κουρασμένος από την εμπειρία και μάλλον ενοχλημένος από την αλλαγή της κατάστασης.

Αρχές Δεκέμβρη βίωσα την πρώτη από τις πολλές μετακομίσεις της ζωής μου. Από Κυψέλη βρεθήκαμε Παγκράτι και απέκτησα το πρώτο μου δωμάτιο. Δεν ζητούσα τίποτα πέραν της ησυχίας μου. Δεν έκλαιγα, δε γέλαγα, δεν ενοχλούσα και δε με ενοχλούσαν. Γενικά σε μιά ευτυχισμένη αφασία που κράτησε πάνω από 20 χρόνια. Μια φορά γκρίνιαξα, ευτυχώς μάλλον, γιατί είχα 40κάτι πυρετό που δεν έπεφτε με τίποτα. Τελικά οφειλόταν μάλλον σε κάποιο όγκο στον όμο που μου τον αφαίρεσαν άρων άρων, αφήνοντάς μου άλλο ένα σημάδι

Το πρώτο μου όνομα, πριν βαφτιστώ, ήταν Νίνο (Ιταλικές επιρροές της εποχής). Σε μιά εκδρομή όμως, μέσα στο πούλμαν, άκουσε η μητέρα μου κάποια κυρία να φωνάζει “Νίνο, Νίνο”. Γύρισε και είδε κάποιο μεσήλικα σε στύλ Λαλάκη να απαντά “ναι μαμά”. Πήρα αυτοστιγμεί το όνομα του παππού μου.

Η πρώτη μου εξαφάνιση συνέβει, όταν η γιαγιά μου, ξυπνώντας , δε με βρήκε στο ανωτέρω εικονιζόμενο καρεκλάκι. Συναγερμός, κινητοποίηση, αναζήτηση, χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από 2-3 ώρες, που όλοι είχαν τρελαθεί, εμφανίστηκα κάτω από την ντιβανοκασέλα, με ένα μαυρισμένο μάτι, που απέκτησα μάλλον από τη σύγκρουσή μου με κάποιο παπούτσι πέφτοντας. Προφανώς πέφτοντας κοιμισμένος γύρισα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου.

Πρώτο ταξίδι στην Τρίπολη (Πάσχα 1965)

Οι γονείς μου δούλευαν πολύ. Τον πρώτο χρόνο τον πέρασα μεταξύ Παγκρατίου Τρίπολης καί Πειραιά. Από γιαγιά σε γιαγιά.

Περπάτησα νωρίς. Το είδα το σχεδίασα και το έκανα μόνος. Ξαφνικά με είδαν όρθιο.

Μίλησα νωρίς. Οι πρώτες λέξεις που άκουσαν “το παραμανάκι σου”. Μάλλον έκανα πρόβες μόνος μου για να τους καταπλήξω.. τα κατάφερα.

Πρώτο μπάνιο Καστέλα (Μάης 1965)

Την ίδια εποχή που περπάτησα είχα και την πρώτη μου επαφή με τη θάλασσα. Μια στενή σχέση από την πρώτη επαφή. Μια σχέση που κρατάει ακόμα Όταν έκλινα το χρόνο έγινε η δεύτερη μετακόμισή μας. Μεγαλύτερο σπίτι για να χωράει και ατελιέ ραπτικής, για να είναι περισσότερο χρόνο κοντά μου η μητέρα μου και να με ξεφορτωθούν οι γιαγιάδες
Η πρώτη παρανόηση. Καθισμένος στο καρεκλάκι ζήτησα νερό από τη διερχόμενη μητέρα μου.. “αμέσως” μου λέει και εξαφανίζεται.. επαναλαμβάνω την αίτηση πολλές φορές για να πάρω την ίδια απάντηση κάθε φορά που περνούσε.. κάποια στιγμή εξανέστην “όχι αμέσως ΤΩΡΑ το θέλω!!” νομίζοντας ότι το “αμέσως” αφορά σε κάποια πολύ μελλοντική στιγμή.
Πρώτη επαφή με τον ηλεκτρισμό. Απάντησα στη ερώτηση τι γίνεται όταν βάζεις μια συρμάτινη κρεμάστρα ανοιγμένη και στις δύο τρύπες μιας πρίζας. Ένα μεγάλο ΜΠΑΜ, δύο μαυρισμένα μέχρι τους αγκώνες χέρια και μια φωτιά στον ηλεκτρικό πίνακα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...